Black and white love

Deel 105

en tot mijn verbazing hoor ik die ik ook.
_______________________________________

XXL deeltje!

Perspectief Fikria Benaisia/Mazroui:

Abrupt doe ik me ogen open en kijk ik waar het schotgeluid vandaan komt "Adnane!" Schreeuw ik "ren! ren! Je bent nog jong, hij gaat je vermoorden ren!" waarschuw ik de jongeman, paniekerig kijkt hij me aan "ren!! renn!" schreeuw ik waarna ik hem een zetje geef, algauw zet hij het op rennen.

Perspectief Adnane Mazroui;

Met een grijns op me gezicht kijk ik naar de jongen die het op rennen zet, rennen red je leven niet jonge man. In een ruk richt ik mijn pistool op hem. Net wanneer ik wil schieten rent Fikria op mij af "Niet doen! Niet doen!"

als ze mij opeens in een knuffel trekt, lijkt het opeens alsof ik alles kwijt ben geraakt, alsof ik niet meer weet hoe ik moet schieten, alsof ik de betekenis van schieten niet eens meer weet.

Zonder besef gaat mijn hand over haar haren heen waarna ik die streel

Perspectief Fikria Benaisia/ Mazroui:

Voorzichtig laat ik hem los waarna we elkaar voor een lange tijd aanstaren  waarna we stilletjes naar de auto lopen. Als we bij onze auto's aankomen pak ik me tasje van Ebru's auto en doe ik die opslot waarna ik Adnane's auto instap.

"Waarom was je zo laat?" "Er was fille" ik knik, algauw heerst er een dodelijke stilte die ik verbreek door mijn genies "gezondheid" "dankjewel" "heb je het koud" "een beetje" geschrokken kijk ik voor me uit als ik zijn 2 vingers op mijn voorhoofd voel "je bent ziek" zegt hij waarna hij me aankijkt, algauw wend hij zijn blik van me af en richt hij zijn blik op de weg "was dat Sharafs man?" "Neej" "hoe weet je dat?" "Omdat ik zijn vader heb vermoord" algauw kijkt hij me weer aan "tenminste dat denk hij, dat is wat hij gelooft, 3 jaar geleden was zijn vader tijdens de operatie overleden, er was sowieso al weinig hoop want zijn situatie was nogal heftig. Ik heb alles wat ik kon doen gedaan maar ja" "nou ik heb je van de dood gered dokter" "nee nog niet hoor" niet begrijpend kijkt hij me aan, algauw realiseer ik me wat ik zojuist zei, oeps.

"Hoe gaat het met je wond?" Verander ik van onderwerp "goed" "trouwens bel je broer, je vriendin heeft het hem denk ik verteld namelijk" algauw knik ik waarna ik me telefoon uit me tasje pak.

"Fikria! Alles goed?!" "Ja, maak je geen zorgen Adnane is naast me" "luister die hond heeft niks gedaan toch!?" "Tarik het gaat goed, het gaat goed" "oké, waar ben je? Waar ga je naartoe?" "Waar gaan we naartoe?" Vraag ik aan Adnane "naar huis" "we gaan naar huis Tarik, naar huis" "isgoed zusje, ik bel jou later saff?" "Isgoed" algauw hangt hij op. Met een glimlach kijk ik voor me uit, hij zei 'naar huis'

-

Als we bij de villa, ofterwijl thuis aankomen stap ik algauw uit waar ik Younes en Zeynep zie staan "welkom terug Fikria" zeggen ze beide "dankjewel" bedank ik ze "yallah ga naar boven slapen" comandeerd Adnane weer zoals altijd "zijn we weer begonnen?" "je praat heel veel dokter" "ja dus, we zijn weer begonnen" zeg ik waarna ik stop met lopen "ga je nog praten of?" "Neej, ik heb nounou gemist" zeg ik waarna ik weer naar binnen loop.

"Nounouuuu, wat heb ik jou gemist, heb je mij ook gemist?" Glimlach ik waarna ik haar begin te aaien "niet uit deze kamer gaan" "als ik eruit wil ga ik eruit" "ik zeg niet eruit gaan, dokter je houd er echt van om jezelf in de problemen te zetten of niet?" "heb ik jou gebeld ofs, je bent zelf gekomen toch" "ga slapen je bent ziek" veranderd hij van onderwerp "ja klopt, jij maakt een mens ziek" "helemaal gelijk in" zegt hij waarna hij wegloopt, lachend kijk ik naar nounou "hoe kan jij met die monster leven, kan je mij dat uitleggen? Ik weet het namelijk niet meer" lach ik waarna ik nounou begin te aaien.