Black and white love

Deel 48

misschien dat je nog kans hebt om te genezen
_______________________________________

Stemmen zal lief zien🥰

Perspectief Firkia Benaisia/Mazroui:

Als zijn telefoon afgaat neemt hij geïrriteerd op waarna hij zijn vork neerlegt "praat" "ja isgoed ik kom eraan" zegt hij waarna hij ophangt "Als je klaar bent laten we dan gaan" zegt hij, "waar naartoe?" "ziekenhuis, je wou haar toch zien als ze wakker was?" Geschrokken laat ik mijn vork vallen waarna ik hem met grote ogen aanstaar "tuurlijk!" Glimlach ik waarna ik opsta.

Glimlachend loop ik Wassila de kamer in waar ik haar vrederig zie slapen "Wassila" fluister ik zachtjes waarna ik me na haar toe buk algauw opent ze haar oogjes "hoe gaat het lieverd?" "Ga je geen antwoord geven?" Fluister ik lachend "het gaat goed" fluisterd ze glimlachend "mooi!hou me hand vast, lukt het?" Vraag ik ze knikt "kun je erin knijpen?" Algauw voel ik een knijpje waarna ik haar trots aankijk "goed zo! Het lijkt erop dat je over 2weken die ballon krijgt" knipoog ik waarna ik haar korts check "perfect! Je komt straks met mij mee hé?" Algauw knikt ze "je weet dat ik van je hou hé, heel erg zelfs!" Glimlachend kijkt ze me aan "ga maar slapen ik haal je straks op"

Zuchtend loop ik door de gangen van het ziekenhuis, als ik Souhail met een klein meisje zie trekt dat mijn aandacht en verstop ik me snel achter een muurtje "papa wat is er met jou gebeurd?" Zegt het kleine meisje, geschrokken kijk ik ze van een afstand aan "een kleine ongelukje habiba maar geen zorgen ik word snel weer beter" zegt hij waarna hij haar wangen streelt, i-is dat zijn dochter? "je hebt ons erg laten schrikken" zegt een jonge knappe dame "geen zorgen jou mannetje word alleen maar knapper nu" zegt Souhail waarna hij haar hand vast pakt en een kusje opgeeft, h-hij is getrouwd? Algauw voel ik de tranen opkomen, ik voel me vies en gebruikt!

H-hoe kan hij dit doen? En dan nog zeggen "hoe kan je mij dit aan doen" hij is gwn getrouwd en heeft een kind! Algauw barst ik uit tranen het leek even alsof ik niet kon ademen, ik hapte naar lucht waarna ik door mij knieën zakte en huilend op de grond viel met mijn rug tegen de koude muur, "mijn man was al een knapperd" hoorde ik de jonge vrouw, trillend sta ik op waarna ik duizelig neerval "rustig! Dokter" zegt Adnane waarna hij me opvangt, ongelofelijk staar ik voor me uit ik wil wat zeggen maar het komt maar niet uit mijn mond, even leek het alsof ik was verlamd het leek alsof ik niet meer op deze aardbol was, ik heb me nog nooit zo gebruikt en vies gevoeld.

Huilend kijk ik Adnane aan "h-hoe kan hij mij dit aan doen" krijg ik er maar net uit "gaat het?" Huilend zet ik mijn hoofd op zijn borstkast waarna ik "nee" schud met mijn hoofd.

Perspectief Adnane Mazroui:

Flashback Gister nacht:

"Broer hij is getrouwd en hij heeft een dochter" zegt Hassan "hij heeft Firkia wel geflasht man, kijk dit zijn famillie foto's" zegt Hassan waarna hij mij een map geeft, met gespande kaken kijk ik voor me uit waarna ik de map aaneem, algauw komt die zemmer zijn kop te voorschijn met zijn dochter in zijn hand en zijn vrouw in zijn armen, ongelofelijk kijk ik naar de rest van de foto's.

Met een emotieloze blik kijk ik naar Fikria die op het balkon staat, voor even hebben we oogcontact waarna ze naar binnenloopt "laat Souhail de vrouw weten over het ongeluk, laat haar naar het ziekenhuis komen zodat de dokter de waarheid met haar eigen ogen kan zien" zeg ik "isgoed komt goed broer"

Einde Flashback.

"Haal me hier weg" huilt ze.

Damn dat was nogal een klap voor Fikria, de manier hoe ze er achter is gekomen, waar ze is achter gekomen...

660 woorden