"Sadece tesadüftü." Tekrar karşılaşmayacaktık.
"Ya o tesadüf bir kez daha gerçekleşirse?" Olabilirliğini düşündüm. Yine de çok düşük bir ihtimaldi. "O zaman şans derim." diye mırıldandım. Her ne kadar şansa ve diğer tüm o saçma şeylere inanmasam da...
Güzel günler dilerim yıldız parçalarım. Bölüme geçmeden önce sizlere kurgu ile ilgili önemli bir konudan bahsetmek istiyorum. Anladığınız üzere bu kurgu Yoongi ve onun zihninin sınırlarıyla, zamanla özgür kalmasıyla ilgili. Kurgunun ilk bölümlerinde hem Yeonjun hem de günlükten parçalar olacak. İtalik yazılar bölümden de anlayacağınız üzere günlüğün sayfaları.
Keyifli okumalar dilerim ⭐️
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
2.Bölüm|Trendeki Garip Kız
Yıldızlar ve birçok farklı şeklin süslediği kapağı incelemeye devam ettim. Ne kadar yakından bakarsam her bir çizginin diğerinden daha eski olduğunu fark ediyordum. Mesele sağ üst köşeye iliştirilmiş üçgen. O muhtemelen en eskileriydi, ortadaki kocaman yıldızsa en yenisi. Gülümsedim ve gözlerimi her bir çizgi üzerinde daha uzun tuttum.
Farklıydılar.
İlk şekil düz çizgiler bir araya getirilerek oluşturulmuş ve muhtemelen aynı uzunluktaki bir eşkenar üçgeni oluşturuyordu ama giderek değişiyor, farklılaşıyorlardı. Gözüm dev yıldıza kaydığında özensizce çizildiğini düşündüm. Bir kere yamuktu ve bu düşüncemi destekliyordu.
Gözlerimi o çirkin yıldızdan çektim ve sayfaları karıştırmaya başladım. Tarihler özenle sağ üst köşeye yazılmıştı. Tüm harfler aynı boyutlarda ve art arda sıralanmış gibi dümdüzdü. Sonra gözlerim tarihin hemen altındaki harflere kaydı.
'Trendeki Garip Kız'
Bu özellikle koyu yazılmış ve nedensizce ilgimi çekmişti. Okumam doğru olur muydu? Ama az önce bu günlüğü artık bana verdiğini söylemişti, değil mi? O zaman okuyabilirdim.
'Kompartıman düşündüğümden çok daha küçük bir alana sahipti belki üç metrekare... '
Başımı kaldırıp etrafı inceledim. Belki de üç bile değildi. Sonra tekrar yazılarda göz gezdirdim. Hepsini okumuyordum sadece dikkatimi çekenlere bakıyordum.
'Sürgülü kapı rahatsız edici bir sesle açıldığında yüzümü buruşturmadan edemedim. Yalnız olacağımı düşünmüştüm.'
Önce birkaç satır atladım sonraysa sayfaları değiştirdim.
'Orada oturmak istesem kızar mıydı?' Ve altında yazan birkaç kelime daha 'Kızması umurumda değildi. Orada oturmalıydım.'
Kaşlarımı çattım ve baştan okumaya karar verdim. Böyle yarım yamalak hiçbir şey anlayamazdım.
