Hoax (VBoys Series #1)

010

EUNICE

Sa gulat ko ay hindi agad ako nakagalaw. I remained staring at him, not knowing what to do. Naramdaman nya yata ang pagtitig ko sa kanya kaya bigla syang napalingon sa direksyon ko.

As soon as he made eye contact with me, parang bumalik lahat ng ala-alang pilit kong kinalilimutan. Lumakas ang kabog ng dibdib ko habang magkatinginan kami. Namuo ang butil ng pawis sa noo ko at parang nanlamig ang balat ko. Para akong nawawala sa sarili.

His eyes were so familiar, yet it felt so different. Iba na ang emosyong pinapakita ng mata nya sa'kin. Ages ago, the only thing I loved was looking into his eyes. But now, the only thing I want to do is get away from him. Ayaw ko na, wala akong paki sa kanya.

Natauhan lamang ako nang may biglang sumigaw mula sa harapan namin, sa direksyon na dapat ay pupuntahan ko.

"Eunice! Tara, kakain na!" sigaw ni Mandy with both of her hands cupping her mouth para lamang marinig ko ang sinasabi nya. Halos sampung metro rin kasi ang layo naming dalawa.

Hindi malapit sa mga kuwarto ang main area kung saan nagaganap ang dinner ngayon, ngunit nasa tapat lamang ito ng kuwarto namin ni Jaiden.

Nang tawagin ako ni Mandy, I used that as an excuse para makapaglakad na ako palayo kay Ace. I started walking towards the dinner area, but I felt that Ace was also walking to the same direction that I was going. Sabay tuloy kami ngayong naglalakad.

I suddenly felt conscious about myself. I didn't want to be embarrassed kaya minabuti kong umakto ng kaswal kahit na loob-loob ko ay para na 'kong masusuka. Nanlalambot ang tuhod ko and I feel like any minute now, bubulagta na ako sa sahig dahil sa kaba. Pero pinigilan kong magpaapekto sa kanya. I wanted him to see that I didn't care about him anymore.

I arrived at the dinner area, and so did Ace. Parehas tuloy kaming sinalubong ni Mandy.

"Ace! Kanina ka pang hindi lumalabas ng kuwarto mo, ah? I thought tuloy na hindi ka na magdi-dinner." sabi ni Mandy.

The man she was talking to chuckled. And that goddamn chuckle gave me goosebumps. Ilang taon kong hindi narinig ang tawa nya. Ilang taon ko syang hindi nakita. Ilang taon ko syang inisip. Ilang taon na pero hindi ko pa rin makalimutan lahat ng ginawa nya.

Tangina.

"Napagod kasi ako sa biyahe, but I wouldn't miss a feast." natatawang sabi nito kay Mandy.

I bit both of my lips. His voice, his motherfucking voice! His mere voice gave me goosebumps! It sounded so nostalgic, para bang nag-flashback sa'kin lahat ng namagitan sa'min. Hindi ko tuloy alam kung maiinis ba ako o matutuwa dahil for how many years, narinig ko na ulit ang boses ng lalaking minahal ko ng sobra.

Bumaling ng tingin sa'kin si Mandy, she probably noticed how quiet I was and how I was just standing there frozen.

"Eunice, nasan 'yong kasama mo?" tanong nya.

Kahit hindi ako nakatingin ay naramdaman ko ang paglingon sa'kin ng lalaking nasa gilid ko. Mas lalo tuloy akong kinabahang magsalita. Nakakailang, punyeta!

"Uh... he's at our room," sabi ko at sumulyap sa gilid ko, and I was right. Ace was freaking looking at me! "Dadalhan ko na lang sya ng pagkain."

Ngumiti lang si Mandy sa sinabi ko at naglakad na patungo sa buffet table. I didn't like the idea of Ace and I breathing the same air for more than a minute kaya naman sumunod kaagad ako kay Mandy.