Walking in the Wind (Valdemora Series #2)

Chapter 32

All the pain, struggles and everything that I've experienced before suddenly appeared on my mind. Lahat nang iyon ay kusang pumasok sa isipan ko nang makaharap ang lalaking ngayon sa akin ay nakatitig na rin.

I saw his pictures but I didn't expecte him to be here. Ganoon pa rin ang uri ng titig niya sa akin noong huli niya akong iniwan. Seryoso at tila wala na akong nakikitang katiting ng pagmamahal sa kanya.

His hair's in a clean cut, with a similarity to Theo. His body seems into exercising because of the muscles that I can clearly see. Hindi na niya yata binalak pang pahabain ang buhok dahil pansin kong bagong gupit ito.

Namalayan ko na lang na kanina pa kami nakatitig sa isa't isa hanggang sa gumalaw ito at handa na naman akong iwan.

He turned his back on me and started walking like we just bumped into each other and never loved each other before.

I bit my lip to not feel the same pain that I've felt back then. Naroon na naman kasi at unti-unting lumilitaw sa loob ko.

Of all people and places, we are stuck on this large cruise ship. Nabuhay kaagad ang pangamba ko sa katotohanang baka sandaling magkrus ang landas nila ng anak ko.

Tumalikod ako saka hinabol ito. Hinigit ko ang kamay niya saka pinaharap sa akin. Nangunot ang noo niyang tinignan ang kamay kong nakahawak sa kanya na para bang isa akong estrangherong bigla-biglang nanghahatak.

"Can we talk?" tanong ko agad habang hinihingal. It took him few seconds before sighing and then nodding his head.

Ipinagkrus niya ang braso saka hinintay akong magsalita pero hindi ko ginawa. I was just staring and my lips were parted as if I can't believe that I am seeing him right now.

"Akala ko mag-uusap tayo? You can now talk."

Sinagot niya iyon na para bang isang professional na nakikipag-usap lang sa akin, na para bang nakalimutan ang pinagsamahan namin noon.

His voice was deep and then I can feel the coldness in it. Kung mayroon mang malamig rito, iyon ang hangin na dumadampi sa balat ko. Hindi ko naman inakalang pati pala ang boses niya ay mas malamig pa kumpara sa hangin.

"I think it's better to find a place," I suggested and then started walking. Naramdaman kong sumunod naman siya sa akin kaya dinala ko siya sa room namin.

I texted Mavy that I saw Joaquin here. Sinabihan kong mamaya na muna sila babalik rito sa stateroom dahil may pag-uusapan pa kami. I can't miss this chance to talk to him, lalo pa't baka ngayon lang talaga ako pinagkalooban tapos kinabukasan ay wala na.

"Uh... sorry, this is the safest place and uh... tahimik, walang istorbo."

He just nodded when I finally opened the door. Napapikit ako nang makita iyong balloons na nakakalat sa sahig na may pangalan ni Theo.

Take note, full name niya iyon!

Pumasok siya saka nakita ang mga iyon. Itinabi ko na lang saka inayos bago siya pinaupo sa couch.

His eyes wandered on our room until it reached our luggage. Kunot noo niyang pinakatitigan iyong kay Mavy na itim saka malaki kumpara sa akin.

"So what are we gonna talk?" he asked and then glanced on his watch again. Lihim akong nainis dahil parang itinuturing niya akong istorbo.

"Nagmamadali ka? Don't worry, this won't take long. I just want to talk about something important," I replied using my softest voice.

Sa huli ay pinilit nito ang sariling makasama ako rito. I sat in front of him and offered the coffee that I have. It's the Espresso Roast.

Napansin kong titig na titig siya sa lata niyon kaya nagsalita ako.