Along the way ( Province #1 )

Kabanata 12

Kanina pa ako nakatayo dito sa may palayan, pero hindi ko alam kung anong gagawin at paano magsisimula. Tinignan ko ang paligid ko at lahat ay may kanya- kanya ng ginagawa.

Hindi kaya maging pabigat lang ako rito? nahihiya akong tumalikod at babalik na sana pataas, but I felt a rough hand caged my arms.

I turned and saw that It was Joshua. I smiled shyly, who wouldn't? Lahat sila basang basa ng pawis, pero ako kanina pa nakatayo, at hindi alam kung anong gagawin.

"Ito oh, nakalimutan mo kanina,"

Inabot niya sa akin ang Coolie hat na siguro'y naiwan ko kanina sa loob ng owner jeep. Kinuha ko ito sa kanya at nagpasalamat. Akala ko aalis na ito sa harapan ko at hinatak ako papunta sa kabilang side ng palayan.

"Dito tayo, hindi pa masyadong naaani ang mga palay banda rito,"

He said while handling me an empty sack rice. I gladly took it not knowing what should I do with it.

"Para sa'n 'to?"

Tinignan ko ang sako na hawak ko, kulay dilaw ito at may nakalagay na happy rice na tatak sa unahan. Tinignan ko ang iba at may mga hawak rin silang sako.

"Diyan natin ilalagay yung mga na ani nating palay," he said smiling.

I see...

I nodded amused. Tinuruan niya ako kung paano ang tamang pag-ani ng palay. Hinawakan niya ang kamay ko, I thought, I did something wrong, hinarap niya ako sa kanya at kinuha sa kamay ko ang coolie hat at nilagay sa ulo ko.

Oh! I forgot. I was too preoccupied about the Idea of farming, na halos nakalimutan ko na hindi ko pa pala nasusuot itong coolie hat.

"Ow, sorry, thanks."

He just smiled, and bent down to harvest some rice again. Dahil ginawa niya iyon, nakita ko si Abel na pabaling- baling ang tingin sa direksyon namin ni Joshua.

Abel's white shirt was already dripping in wet. The veins on his arms comes out, every time he pulled out the rice from the dry land. Abel's jaw clenched as he harvest the rice and looked on our direction and put the rice in the sack. He keeps on doing that. Seems like Abel found the rythym of his body. Good for him!

"'H'wag kang lalayo sa'kin,"

Nagtataka akong lumingon kay Joshua dahil sa sinabi niya, bakit hindi naman ako lalayo. Napapailing na natawa ito dahil sa pagtataka ko.

"Hati tayo sa sako, diyan ko din ialagay yung mga naani kong palay,"

Akala ko kung ano na.

"Okay, no prob." I smiled.

Hindi ko alam kung gaano na kami katagal na nag aani ng palay ni Joshua nang marinig na lang namin na tinatawag na para mananghalian. Tanghali na pala? Kaya pala sobrang init at sakit sa balat ng araw. Pakiramdam ko tumatagos ang araw sa suot kong long sleeves.

"Tara, mamaya na 'yan kakain muna tayo."

Kinuha sa akin ni Joshua ang palay na kalahati na ang laman, mabigat na rin ito kaya paniguradong hindi ko kakayanin kung sakaling ako ang magdadala.

Umakyat kami sa kubo, pero muntik na akong madulas dahil sa buhangin at maliliit na bato. Hinawakan ni Joshua ang bewang ko bilang suporta. Hindi ako nakakaramdam ng hiya ngayon, dahil ang tanging gusto ko na lang gawin ay kumain, maligo at matulog.

I didn't know that It's tiring. I know now why some parents keep telling to their children shouldn't waste rice, kailangan simot, walang matitira.

"Thanks, Josh," sabi ko ng makaakyat na.

Pagkatapos niya akong maalalayan sa pag akyat, siya naman ang sumunod. Walang kahirap-hirap niyang tinungtong ang paa niya sa madulas na buhangin na may maliliit na bato. Mukhang sanay na sanay na talaga ito. After climbing up, he lead me the way to the foods.

Oh foods! Tinatakam na ako. Ramdam na ramdam ko na ang pagkulo ng tiyan ko, hindi pala ako nakakain ng maayos kaninang umaga.

Nang marating namin ni Joshua ang pagkain halos naroon na ang lahat. May tatlong papag na magkakahiwalay at mayroong mga dahon ng saging na nakalagay sa ibabaw, na may laman na iba't ibang putahe. Karamihan puro itlog na maalat at isda ang naroon.

I used to eat using plates, I never once tried using dahon ng saging as my plate. Lumapit kami at sinasabi nilang "Mangan tana,"

I looked at Joshua and asked him what's the meaning of it. "Kain na tayo,"

Nakatingin sa akin si Joshua na akala mo nakahanap ng mapaglilibangan. There's a luminous in his eyes as he keeps on staring at me. I awkwardly smiled at him and looked around.

Hindi sinasadyang napagawi ang tingin ko kay Abel, na ngayon ay papalapit na sa direksyon namin kasama ang pinsan ko.

He's busy looking at the people while talking to them, I cannot understand what they were saying, they're using Kapampangan. Iniwas ko kaagad ang tingin ko ng alam kong titingin na siya sa gawi namin.

Muntik na, I deeply sighed and bent my head to avoid Abel's gaze. Gutom ako pero hindi ko parin nakakalimutan ang pakikipaghalikan niya sa ibang babae. Sobrang init na pero mas lalong nagiinit ang ulo ko dahil sa naalala ko.

Nakita kong binigayan sila ng espasyo ng ibang kasama namin, mabuti na lang at malayo siya sa akin. I can't stand being near him for now. Nagulat ako ng nakatingin na pala silang lahat sa akin.

"Nang lagyu mu?"

The old lady beside me asked me a question that I didn't even understand. Nauwi ang ngiti ko sa pagkangiwi dahil hindi ko alam kung anong sasabihin ko, dahil hindi ko naintindihan ang sinabi nito.

Nakiliti ako ng biglang naramdaman ko ang pagbulong ni Joshua sa gilid ko. "Ano raw ang pangalan mo,"

Pagkarinig ko kay Joshua noon. Agaran kong sinagot ang matanda ng nakangiti. "Gracia po,"

Akala ko tapos na sila sa pagtatanong, pero tinanong naman ako ng matandang lalaki na katabi nito.

"Nokarin ka mamaratun?"

Hindi ko alam na may Interview palang magaganap kapag bago pa lang sa pag aani ng palay. Pero anong tanong niya mamaratun? Ah! I know what he's asking me.

I proudly answered him. "Hindi po ako nagmamarathon, I don't like sports."

Narinig kong tumawa ang pinsan ko at yung lalaking kasundo ni Abel sa pagkaayaw sa akin. Joshua beside me biting his lips supressing his laugh. Ang mga matatanda naman sa paligid namin ay nakangiti lang. May mali ba sa sinabi ko?

Napagawi ang tingin ko sa banda nila Abel dahil napakalakas ng tawa ng pinsan kong tanga, sira ulo talaga.

"Saan ka raw nakatira,"

Abel said those words to me while giving me his amused smile, while his arms are crossed.

Napanguso ako dahil sa pagpapakahiya. Hindi ko ito tinignan at inirapan na lang siya.

"Ay siya, magsikain na tayo, tama na ang tanungan."

Mayroong dumating na matandang lalaki na siguro'y dahilan kung bakit hindi pa kami nag uumpisa. Thank god! He came. Kung hindi baka hanggang mamaya kinakausap parin nila ako gamit ang language na hindi ko pa gamay.

Naka kamay kaming kumain, nahihirapan pa ako nung una, pero tinuruan ako ni Joshua sa tamang pagkain gamit ang kamay. Nagulat ako ng may nakatapat na kamay sa gilid ko.

"Masarap 'to subukan mo,"

Mayroon siyang hawak na dahon na may pagkakulay green at violet. "What's that?"

He scoffed. "Talbos ng kamote,"

Nag aalinlangan akong ngumanga at sinubo niya sa akin ang binibigay niya. May narinig kaming malakas na umubo.

"Ehem! May! Ehem! Nag-- ehem! Gagalit! Ehem!"

I heard my stupid cousin exaggerately saying those words, papansin! Mabilaukan ka sana! Umirap ako sa gawi nila pero bago iyon nakita kong masama ang tingin sa amin ni Abel I snorted. Problema niya?

Don't give me that looked Abel, I really don't know what you're up to. You're making confused. You tangled my mind into unknown direction. Ano ba ako sayo? Sino ba ako sayo Abel?

KEYMEMOIRS

PLEASE DO VOTE AND COMMENT
Thank you and godbless!