Along the way ( Province #1 )

Kabanata 31

When life was tough, all you could do was to have a courage. Hoping it would be better, hoping for another better days. But, as the world keeps circling around, so does your fate.

Akala ko wala ng magbabago, I thought it'll be forever. But the only permanent here in this world was changes. It will drag you into different dimension. A dimension where you must face your reality. My reality..

We don't know if it is for the better or worst, at para naman sa mga katulad nating nangangamba at walang kasiguraduhan. All we could do was to go with the flow, anticipating it'll get better, but life was just to playful, dragging where you never expected to be.

Pagkatapos ng araw na iyon, nang dalhin niya ako sa lugar na iyon. Sana hindi na lang kami bumalik, sana hindi na umikot ang mundo. Unluckily, life needs a changed.

"Abel, they're here." my cousin Christian with his ossified face.

Narito kami ni Abel sa loob ng kusina ng bigla na lang sumulpot ang pinsan kong ito. My cousin's with his ossified face, pero nang tumama sa akin ang paningin niya, realizing that I was with Abel, he avoided his gaze, keeping it more stoic.

Mula sa maayos na pagkakaupo, Abel stood up. Tumayo rin ako, hindi pa rin alam kung anong tinutukoy nila sa isa't isa. They're keeping me in the dark, wala akong alam kung anong kinikilos nila.

Lumabas sila ng kusina, nagmamadali. I stalked behind them, hoping that I could know what's bothering them. But Abel suddenly turned around, stopping me.

"Just-- just stay here please," he pleaded.

Nagtataka man, pinilit kong hindi sumunod. At ngayon, ilang minuto pa lang ang nakakalipas hindi na ako mapalagay sa pwesto ko. Kung hindi ako tatayo, makikita ko na lang ang sarili ko na tatayo at sisislip sa labas kung saan sila kanina dumaan. Sumunod na kaya ako? Hindi kasi talaga ako mapakali! Ang daming tumatakbo sa utak ko.

Huling silip at tayo. Napagdesisyunan ko ng lumabas. Wala akong paki alam kung magalit pa sa akin si Abel! All I want to know that they're safe, that he's safe. Sa pina kita pa lang na mukha kanina ng pinsan ko, alam kong may hindi magandang mangyayari.

Pumunta ako sa luhgar kung saan ako noon dinala ni Abel. Sa nipa house. Napagawi ang tingin ko sa duyan sa punong mangga ng tangayin ito ng hangin. Pero nawala rin nang may marinig akong maingay sa loob ng bahay ni Abel. Ang dating naka sarang bintana nito ay ngayon naka bukas. Letting me hear more the noise inside.

Ni lakad takbo ko ang pagitan ng bahay. Frightened, that Abel might see me. Gumilid ako sa may pinto nito kung saan sigurado akong hindi nila ako makikita.

"Son, go back to Manila please." a soft voice, begging for Abel.

"I won't! I'll never come back again," mariin na sabi ni Abel.

Hindi ako alam kung anong pinag-uusapan nila. Pero ang alam ko lang sa ngayon, pinapabalik nila si Abel sa Manila.

"Leave this place! or else I'll disown you as my son!" a raging roar enveloped the small house.

Mula sa kalmado kong puso, nagsimula itong bumilis dahil sa nakakatakot na sigaw ng lalaki kanina. It must be his father.

"You never treated me as your son anyway, nothing will change." si Abel sa mahinahon pero malalim na boses.

"Then how about your wife!?" sigaw ng babae.

His wife? Abel's wife? My body begun to quiver with my trembling hands covering my mouth. He has wife!?

"You should go home, she's waiting for you."

Nanigas ang mga kalamnan ko dahil sa narinig ko. My tears started to fall, patuloy pa ring nariirinig ang mga salitang binitiwan ng kanyang mga magulang.

"She's nothing, we're never been married!"

"But she's pregnant!"

From then on, my body started to fall of on my knees. Dahilan para tumama ang katawan ko sa gilid ng pintuan at tuluyan ng bumukas ito. Kahit nanginginig, nag-angat ako ng tingin kung nasaan si Abel at ang mga magulang nito.

"Gracia," Abel with his horror face.

Hindi ko na tinignan pa si Abel at mabilis na nanginginig na tumayo. My tears won't stop falling. Kahit anong gawa kong pagpunas patuloy pa ring tumutulo ang mga ito. Marahas ko itong pinunasan habang tumatakbo, pero wala pa rin.

Nabunggo ako sa taong naka harang sa dinadaanan ko. Ang pinsan ko. With his gentle eyes, he's about to wipe my tears. But I harshly shove it away.

"Don't fuking touch me!"

"Couz I-i'm so--"

"Sorry!? You knew this all along Christian!" sigaw ko. Huminga ako ng malalim at lumapit sa kanya. "...Pero hindi mo sinabi! Alam mo!" sa paos kong boses.

"It was never my intention," nag yuko siya ng ulo.

"Fuck! Wether it is or not, you did fooled me! You let Abel fooled me!"

Marahas kong pinunasan ang luha ko sa harapan niya. At sa ginawa kong iyon, mas naaninag ko ang taong papunta sa direksyon namin. Tatalikod na ako nang may maramdaman akong humawak sa braso ko.

"Gracia." Abel, with his gentle voice.

Marahas ko itong tinanggal. Feeling disgusted.

"You!" duro ko sa kanya. "You fucking lied to me! You fed me with your lies Abel!" with my trembling voice.

"I'm sorry baby," moving towards me.

"Save your apologies, I won't buy it," humihikbi kong sabi.

"Gracia..." all he could say.

"She's nothing baby, she's not a big deal."

Nagpuyos ang damdamin ko sa narinig ko mula sa kanya. Tang ina! How could I love this selfish man!?

"Not a big deal!? Abel, she's your fucking wife! you have your wife!"

"But I don't love her." he slowly said. He breath deeply, intently looking at my eyes. "...I love you,"

Kung wala lang kami sa sitwasyon na ito, matatagpuan ko na lang ang sarili ko na naka kulong sa bisig niya. Pero hindi eh! Hindi ko gagawin iyon. Hindi ako masokista. Pero napakalaki kong tanga!

"But you made me a mistress! Kabit mo Abel!"

Abel shut his mouth. Still staring at me deeply, this man! How can he be so selfish! Nangingig man, lumapit ako sa kanya.

"Fucking shame on you Abel!" sabi ko sa madiin at galit na boses.

Abel, tried to touched me but I stepped back. Pinipigilang maging masokista. Abel clenched his jaw. Ang natural na madidilim niyang mata ay mas lalong dumilim dahil sa mga binitiwan kong salita sa kanya.

"Shame on you Abel..." panghuling sabi ko ulit bago umalis sa harapan niya.

Sa mundo, mas magandang manatili ka na lang sa kinasasadlakan mo. No worries, no problems and above all, no changes. Mas mabuting manatili ka na lang na nangangapa sa dilim. Kung saan wala kang iniintindi sa paligid mo, kung saan malaya kang nagpapakasaya kasama ang sarili mo. Pero hindi, katulad ng pag ikot ng mundo. My life needed to be changed.

KEYMEMOIRS

Thanks for reading!

PLEASE DO VOTE AND COMMENT
Thank you and god bless!