Along the way ( Province #1 )

Kabanata 28

Mula sa maliwanag na nanggagaling sa buwan, nilabas ko ang likod ng bahay at umupo sa gilid ng pinto. The cold night breeze touched my skin. Making me shiver.

Bumagsak ang tingin ko mula sa cellphone na hawak. Nagba- bakasakaling makatanggap ng tawag mula kay Abel. Pero wala pa rin!

Binato ko ang cellphone, dahilan para lumagapak ito sa lupa. Edi wag kang tumawag! Hindi ka kawalan Abel! Bumalik ulit ang tingin ko dito at dinampot mula sa lupa. Nagisising binato ito.

Sniffing with my eyes crying. Bumalik ako sa loob ng nakayuko. Maybe I should wait more, baka sakaling bumalik na siya.

Tumama ang ulo ko sa matigas na bagay. Hurt, I gently carress my head.

Nilagpasan ko na lang ang bagay na nabunggo ko at hindi ito pinansin. Itutulog ko na lang ito. Hintayin ko na lang ulit siya bukas.

Surprised, I felt a strong arms in my waist. Pulling me closer.

"I miss you..."

Napanguso ako. Pinipigilan ang mga luhang nagbabadyang pumatak.

"I'm sorry I came late baby." kissing my head.

Hindi ko na napigilan ang sarili ko, tuluyan ng bumagsak ang mga luhang matagal ko ng inipon sa paghihintay sa kanya.

"Ang tagal mo!" with my stern voice.

Abel just keep saying sorry and sorry, pero ang mga luha ko'y hindi pa rin maawat sa kakatulo. He turned me around and wipe my tears.

"Have you eaten?"

Along with my heavy breath and shaking hands, sinubukan ko pa rin siyang itulak. Pagkatapos niya kong paghintayin ng matagal, tatanungin niya lang kung kumain na ako? What the fuck!

Suminghap siya at tinignan ako ng nagpapaawa. He tried to moved towards me but I step back, still feeling furious.

"Hey,"

Bumagsak ang tingin ko sa itim na damit at kayumangi niyang pang-ibaba. His thin and black hair stick on his strong arms, marvelous chest locking me in. Thick eyebrows furrowed, calculating my moves. And his presence that could make my knees wobbles. Wala na! Imbes na magpuyos pa sa galit. Lumapit ako sa kanya at tinalon ang distansya naming dalawa.

I scooped myself in him. Buring my face more on his neck.

"I hate you!"

He chuckled. "I know," kissing my temple.

Mabilis na lumipas ang araw, at ganoon din kabilis natunaw ang galit ko kay Abel. Kung tutuusin, mas lamang ang pagka miss ko sa kanya, kumpara sa mga araw na ginugol ko para magalit dito. Pero kailangan ko bang isipin ang galit ko? Sa tingin ko hindi na importante kung nagalit ako o hindi. Hanggat narito siya sa tabi ko, palagay na ako.

"Dalaga!" I heard Christian shouting my names while going downstairs.

"You don't need to shout! I can hear you!" pasaring ko nang makarating siya sa harapan ko.

He snorted, giving me the phone. Bumagsak ang tingin ko dito, nagtataka.

"Lolo wants to talk to you,"

Si lolo? Ang tagal niya rin palang hindi napatawag. Kinuha ko ang cellphone at sinagot ang tawag.

"'Lo," sa mahinang boses.

"Dalaga, apo," with his rough voice.

"Yes, lo?"

"Malapit na ang pasukan, you should take care what's need to be done." paalala niya.

Oo nga pala, magpapasukan na ngayong August. Paniguradong maninibago ako sa school na papasukan ko. Pero kahit malapit na, hindi ko pa rin dama ang pumasok. I still wanted to feel relax.

"Still there apo?"

I sighed, feeling defeated. "Yes lo, I'll take care of it."

After a conversation with lolo, I gave the phone to Christian who's patiently waiting at his phone.

"Sa'n mo balak mag-aral this school year?" he asked.

"I don't know yet, probably I'll do some research later," kibit balikat ko.

Maghahanap na lang siguro ako mamaya, for sure there's so many universities in here, kahit papaano. Kung sakaling hindi ako makahanap, maybe I should stop? No my mom would probably scold me.

"How about MQC?" my cousin Christian suggested, looking on his phone.

Oh! He's already doing it for me. Thanks though. Hindi ko na kailangan mag-abala pa mamaya.

"Ano okay na ba sa 'yo yun?" still looking on his phone.

"What does it stands for?" kunot noo kong tanong.

"Mary The Queen College."

Hearing that university, hindi na ako nag abala pa na maghanap pa ng iba. Kung tutuusin pabor na sa akin kahit anong university. Though, I don't feel like going to school yet.

Days passed by, and it's been a really tough days. Hindi ko aakalain na nagawa kong makisama sa ganitong klaseng lugar. Coming in here changed me a lot. may mga bagay pa rin talaga na hindi tayo aasahan sa mundo. We tend to go with the flow, not minding what it brings. Sa araw na lumilipas kasabay ng pag agos ikot ng mundo. Gagalaw at gagalaw ka sa kinatatayuan mo, letting your body moves against your will, against your decisions.

There are times you will be tired. Pa ulit-ulit! not knowing, those repeatance was a luck. At least walang nagbago, walang aalis. Mananatili pa rin ang lahat, pero sa akin, It's not like that. Everything has its own consequences, struggles.

My normal life in Manila turn me upside down. Maraming beses ko na ring naisip na gusto ko ng bumalik. Pero may isang taong humatak sa akin para manatili ako dito.

Pero sa pagkakataong may magbabago, may kailangan harapin, may kailangan subukin. Until those changes will make you numb.

KEYMEMOIRS

PLEASE DO VOTE AND COMMENT
Thank you and god bless!