Along the way ( Province #1 )

Kabanata 27

Sa makalipas na araw naging maayos ang samahan namin ni Abel, it's as if nothing could spread us apart. And just like that, tuluyan na akong nagpatangay sa agos ng ilog kung saan nagtagpuan ko ang sarili kong hindi na umaahon.

"Gracia! come on," si Abel sa likod ko.

He keeps on calling me but I keep on walking away from him. Iniiwasang matitigan siya sa mukha.

Abel pulled me by the elbow, with his strong and hold firm, hindi na niya ako hinayaang makatakas pa.

He keeps on telling me that he'll be gone for two days, at hindi niya sinasabi sa akin kung saan siya pupunta. Narito nanaman ako sa isang sitwasyon kung saan ako ang mangagapa sa aming dalawa.

Lumingon ako sa kanya, ang natural na salubong niyang kilay ay dumagdag sa madidilim niyang mata. Abel took my hand, playing with my fingers.

He likes doing this, lalo na't alam niyang malapit na akong mainis.

Abel already knows where to spot my weakness. He knows where and when I would be losing my guard.

"Okay, just for two days." finally losing my irritation.

Abel lips portruded in a smirked, keeping his sardonic and playful eyes. He moved towards me. Hinawakan niya ang ilalim ng baba ko at marahang hinaplos.

"I just need to settled things," giving me assurance.

Sa likod ng mga ngiting tinatago niya, alam kong mayroon pa siyang nais sabihin sa akin. He never lose his guard down in front of me. Making me even more curious. And that's what I'm still aiming for. Kung papalarin na magkaroon ako ng isang kapangyarihan. It would be mind reading. I badly want to know what on his mind. But, everything's have limitations. Kung magkakaroon ako ng isang ganoon. Wala na sigurong privacy ang bawat tao.

Two days have passed and Abel still not here. Nagpupuyos ang loob ko dahil sa binitiwan niyang salita na hindi naman niya tinupad!

"Hey! Brat couz!" my cousin Christian called me while I'm still sulking.

Tinignan ko na lang siya ng masama at binalik ang tingin sa labas. Umupo ito sa tabi ko at dinantay sa akin ang mabigat niyang braso.

Napapiski ako at tinabig ito. "Alis I want to be alone,"

"H'wag mong isipin 'yon, mahal ka n'on," half smiling, half mocking.

Marahas kong tinanggal ang braso niyang nakadantay sa balikat ko. Dahil sa ginagawa niya mas lalong nagpupuyos ang inis ko. This stupid prick cousin of mine!

I stood up and turned my back. Babalik na lang ako sa kwarto ko. Iisipin ko na lang ang bagong bukas, baka sakaling dumating na siya.

"Gracia,"

Napahinto ako dahil sa pagtawag sa akin ni Christian. Ngayon ko na lang ulit narinig na banggitin niya ang pangalan ko. At sa pagkakataong ito, alam kong seryoso siya sa bibitiwan niyang salita.

Nakatalikod man, sinubukan kong makinig pa rin sa sasabihin nito.

"I'm sorry..."

After that, he stood up and walk pass by me. Leaving me confused. Hindi ko alam kung bakit naging ganoon bigla ang pakikitungo sa akin ni Christian. He used to be warm at me, pero ngayon. Paulit-ulit niyang binabanggit sa akin ang mga salitang hindi ko maintindihan.

Sorry, it's a simple word, but it holds thousands of meaning, iyon nga lang, bakit at para saan?

Ito ang patuloy na naglalaro sa isip ko hanggat dumating ang bagong araw, I looked at the window. Naghahalo na ang dilim at liwanag, pero sa ngayon mas nangigibabaw ang liwanag, tanda na papasikat na ang araw.