Along the way ( Province #1 )

Kabanata 30

Morning came. At maaga kaming umalis ni Abel, hiniram niya ang owner jeep na pag-aari ni lolo. I don't know what he's really up to. Pero hanggat kasama ko siya, I know that I am safe.

Our drive went smooth. Though, hindi pa rin mawala sa isipan ko kung anong gusto niyang ipakita sa akin. Habang nasa byahe, hindi nawala sa isip ko kung i su-supresa niya ba ako. If it is, then what kind of surprise would it be? Is Abel some kind of romantic person like some other men in Manila? Dahil sa naiisip ko, hindi ko mapigilan ang ma tuwa at ma excite sa makikita!

But, what I imagined was beyond more than that. Akala ko ang mabubungaran ko ay isang garden na puno ng rosas at mayroong candelight sa gitna, katulad ng mga nakikita ko sa movie. Turns out, it was more beautiful that what I imagined earlier.

"San Vicente Ferrer chapel?" I said, looking at the big chapel in front of us, with Abel behind me. Locking me with his monolithic arms.

"Yes, I've always admire this place," pulling me more closer.

"Akala ko papakasalan mo na 'ko." pag-amin ko sa naiisip ko.

Abel laugh, dahilan para ma realize ko na masyado akong assuming sa sinabi ko. Hindi pa rin tumitigil si Abel sa pagtawa.

Napanguso na ako at umirap na lang kahit naka talikod sa kanya.

"I'll show you something," kissing my head.

Tumango na lang ako sa kanya, at nagpatangay kung saan man niya ako dadalhin. The church in front of us gives a kind of ancient vibes. Mayroon itong pabilog na arko sa gitna at bintana na pa arko sa ikalawang antas. Halata mo rin sa muwebles na matitibay ito. Kaya siguro umabot ito nang ganitong panahon.

I look at Abel, nakatingin pa rin siya sa malaking chapel sa unahan. Though, his face remains impassive. Makikita mo naman sa mga mata niya na gustong-gusto niya ang nakikita. His eyes glimmers every time it landed on this chapel, especially for this place.

"Abel,"

"Hmm?" still looking in front.

"It's beautiful," lintaya ko.

Lumingon siya sa akin. "It is."

Nang marating namin ang harapan ng luma at malaking pintuan. Abel touched my waist. Letting me see what's inside. Hindi naman ako nahirapan makita ang nasa loob, the door was a bit opened. Dahilan para maayos ko pa ring makita ang nasa loob.

Inside, there was a big statue of different patrons in the altar, and a some of a pew enclosed with each other. Pero, kaunti na lang ang mga ito. Hindi katulad sa ibang simbahan na puno ang mga ganitong klase ng upuan.

Nilibot ko pa ang mga mata ko, anticipating to see more something interesting. Nahugot ko ang hininga ko ng tumama ang mata ko sa isang bagay na hindi ko akalain na naroon. With my trembling hands I searched for Abel's arm. Still looking inside the church.

"A-abel! Look!" with my trembling voice, pointing what's inside.

Abel didn't said a thing, instead. He just chuckled and pulled my head lightly inside.

"A-abel! It's creepy! B-bakit may puntod sa loob!?" I said in horror.

Hindi pa rin ako makapaniwala sa nakikita ko. There's a tomb inside. Naka dikit ito sa dingding ng simbahan. And I must say that it's been here for so long, ang natural na mapuputi at desenyo nito ay kumukupas na. I gulped, still glued in my spot.

"Abel!" nahihintakutan kong sabi.

"What?" chuckling. "I'm here don't worry." assuring me.

Tinignan ko siya ng masama. "Are you trying to scare me? Kasi kung oo, natatakot na 'ko!" pagsaring ko sa kanya. Bakas pa rin ang takot sa boses.

"It's just a tomb, don't worry."

"Kabaong sa loob ng simbahan Abel! Patay! Patay!" pag diin ko sa huling sinabi ko.

"I know, come on, I'll show you more." pulling me.

Nahihintakutan man, sumama pa rin ako sa kanya. Abel placed me beside him, pulling me more closer. Hinaplos niya ang mga balikat ko at hindi pa rin nawawala ang pagkalibang sa nakikita sa aking mukha. This man! Tinatakot talaga niya ako!

"Where we going now?"

"You'll see," suppressing his smiles.

I snorted, at sumunod na lang sa kanya. Dumaan kami sa gilid ng simbahan at nakarating sa may likuran nito. Nangilabot naman ako ng higit pa ang nakita kong puntod kumpara sa kanina.

"A-anong l-lugar ba 'to Abel!?" terrified.

"A cemetery,"

"I know! Bakit dito mo 'ko dinala?" I gulped and stepped back, frightened. "You're not going to bury me alive right?" scared.

Abel eyes glimmers, with his lips curved upwards. Showing me his ridicule smile. Then he laughed. Hawak niya ang tiyan at walang humpay na tinatawanan ako. All these time, he's just teasing me! Sumosobra na talaga! Tumalikod ako sa kanya at naiinis na naglakad.

"Hey," he stalked behind me.

"Sira ulo!" sigaw ko.

"I'm sorry, is just that, you're face looks--" pangbibitin niya.

I turned around, and faced him. "What! Funny!?"

Ako na ang tumuloy sa sasabihin nito dahil sobrang pula na niya dahil sa pag-pipigil lang ng tawa. Still irritated, tinalikuran ko na ulit siya at pumunta sa ilalim ng puno ng sampalok.

"Gracia..."

Gracia mo mukha mo! Manigas ka diyan! Hindi ako lumingon at siniksik ang sarili ko sa puno ng sampalok. For a moment, I thought Abel was gone. Pero pag lingon ko sa kanan ko biglang sumungaw ang ulo niya. Smiling, while holding a piece of key.

Abel pulled me by the elbow. Giving me his gentle stares. Napanguso ako, pinipigilang mapangiti dahil sa pag-papaawa niya.

"Look over there," using his point finger, tinuro naman niya ngayon ang bahay na nasa harapan namin.

It's a old house, more precisely an abandoned house. There was an angel statue in front. Pero, basag na ang ibang parte nito. Though, mababakasan pa rin ang pagka gara nito. I felt Abel placed his hands on my waist, leading me where the house is.

Nang nasa tapat na kami ng pintuan. I was a bit hesitated. Papasok pa kaya ako? Pero na sa akin na ang susi. I looked at Abel, with my distress eyes. He just nod and that's my cue. I put the key in the hole and twisted it. I gasped. It's literally an old house.

Sa bawat sulok ng bahay, may naka kabit na manika sa dingding. Kumapit ako kay Abel, pinching his hardy waist, at dahil matigas ito. Wala akong nakurot.

"Is this your another creepy games!?" halos pasigaw kong sabi.

Abel rolled his tounge inside his mouth, looking at me deliriously. Dahil sa inis, tinignan ko na lang ang paligid at napansin pang mayroong mga mamahaling paso na nakalagay sa bawat sulok. Marumi at nakakatakot ngang tignan ang bahay, pero hindi ko pa rin maalis sa isipan ko kung bakit ako dinala dito ni Abel.

"Why here Abel?" lapit ko sa kanya.

He pulled me closer, locking me inside his sturdy arms. "I love this place, dito ako pumupunta tuwing gusto kong mapag-isa,"

Nag-angat ako sa kanya ng tingin, Abel seems happy. Sana lagi ko na lang siyang nakikitang ganito. Before I used to see him with his furrowed thick brows. Pero hindi ko aakalaing mas hahangad pa pala ang nais ko dito.

"Abel, this house was neglected."

Tumango lang siya. Tinignan ko pa rin ang mga paligid kahit hirap mula sa pagkakayakap ni Abel.

"Abel, you won't neglect me like this house right?" I said, playing the hem of his shirt.

"I won't." assuring me.

KEYMEMOIRS

Thanks for reading!

PLEASE DO VOTE AND COMMENT
Thank you and god bless!