Chapter 8

44 3 0
                                    

Matapos kong magpahangin kagabi, ay umuwi din ako agad. I don't know if it was past 10 o'clock already, I don't remember at all.

Naabutan ko silang naghihintay sa sala pero hindi ko sila pinansin at dere-deretsong tumakbo sa kwarto ko. Narinig kong sinigawan pa ko ni daddy pero hindi ako lumingon at dinabog pasara ang pinto ng kwarto ko.

Thank God hindi na nila ko sinundan pa.

It's almost 8 o'clock in the morning and I'm still stucked here in my room. Okay lang naman ma-late dahil P.E. rin naman ang first subject ko ngayong araw at 9:00 am pa 'yon.

“Whatever.” bulong ko sa sarili ko

Kinuha ko ang mga gamit ko at bumaba na.

Nagulat na lang ako nung maabutan ko si Tita Kyara sa baba kausap sina mommy at daddy. Did she possibly tell them?

“Good morning tita Kyara.” pilit na ngiting sabi ko kay tita Kyara saka ako humalik sa kanya

Hindi ko pinansin sila mommy kahit alam kong nakatingin sila sakin.

Aalis na po ako. Male-late na ko sa school.” sabi ko na hindi sila tinitignan saka na ko tumalikod

“Baby, can't you stay a little bit? Let's talk anak.” malumanay na sabi ni mommy

“If you're saying that because tita Kyara has told you something, better not. I'm okay consulting with tita Kyara. She helps me...a lot.” seryosong sagot ko

“Pero anak—”

“It's okay Andrea. Idadaan ko na lang si Blythe sa school niya.” sabi ni tita Kyara

“Ate Kyara.” sambit ni mommy, may bahid ng lungkot sa boses niya

Hindi na ko nakarinig ng kahit na ano hanggang sa inakbayan na ko ni tita Kyara at nginitian.

“Let's go. I'll drop you off.” sabi sakin ni tita Kyara

Tumango na lang ako at pilit na ngumiti.

Habang papalabas kami ng bahay, lumingon pa si tita Kyara kila mommy pero ako, hindi na. Ayokong lumingon.

“Your mom and dad told me what happened.” sabi ni tita Kyara pagkapasok namin ng kotse niya

“I bet you told them about me too tita.” sagot ko saka ako napabuntong-hininga

“I'm sorry. Did that upset you? But Blythe, they need to know. Kung meron mang makakaintindi sayo more than anyone, sila 'yon kasi magulang mo sila.” sabi ni tita Kyara

I faked a smile as I turned my gaze outside the window of her car as she started the engine.

“I wish they do, but they don't. In fact, they judged me first before listening to me. And even though I explain my side, they won't believe me. It's as if hindi nila ko anak. Mas pinapaniwalaan pa nila ang ibang tao kaysa sakin tita.” malungkot na sabi ko

Ano bang mahirap sa intindihin nila ko? Mahirap bang pakinggan muna nila yung side ko bago nila ko husgahan? Bago nila ko pagsabihan o pagalitan, sana nakinig muna sila.

Memories of You (Completed)Where stories live. Discover now