Chapter 21

43 2 0
                                    

Just like what I did before I was gone missing, I ran away from my parents once again. Not minding the chaos I have made to the two of them, I ran away.

Maybe because that's who I am. The coward girl who always run away from everything. Not because I do not want to face it and just ignore it. But maybe because I am too scared to face it alone.

At hindi ko rin alam kung bakit ganoon na lang tumatak sa isipan kong mag-isa ako sa lahat ng bagay. Kahit alam kong maraming nandiyan na nagmamahal at nagpapahalaga sakin ay naiisip ko pa ring mag-isa ako. Na sa tuwing gusto kong tumakbo papunta sa kanila sa tuwing may problema ako, ay may bumubulong sakin at nagsasabing pabigat lang ako. Kaya naman sa huli, mas pinipili ko na lang solohin ang lahat lahat.

And it's been weeks since what happened.

After the ruckus I have made, I kept my distance to them. Sometimes, my mom would appear before me from nowhere and ask me to spend time with her, but I always say no and she won't force me to be with her. She would always say “it's okay” though I know it is not. I see pain in her eyes whenever I push her away and that hurts me a lot too.

Probably by now, my mom and dad already know that I am Blythe Leighton who was missing for a month. I know that they're not that dumb not to realize why did I act that way.

Kaya ginagawa ko ang lahat para umiwas. Dahil pinili kong maging si Asha Kiena para sa bagong buhay. Pero bakit pakiramdam ko ay tumatakbo ako pabalik sa kanila?

“Sasabay ka ba sakin pauwi o may dadaanan ka pa?” tanong sakin ni Neo

Pero hindi ko siya pinansin at nanatili ang tingin ko sa taong nasa kabilang kalsada at kumakaway sakin ngayon.

Though she waves at me while putting a smile on her face, still, the pain is visible through her eyes and that irks me. It reminds me of how painful it is to be cheated on. The fact that she's still hurting irks me a lot.

I feel bad...for leaving her behind with a heavy heart. I know she needs me, but I keep on running away from her.

Anong klase akong anak? Walang kwenta. Wala akong kwentang anak.

“Alright. Spend time with her. I know she needs you a lot right now.” sambit ni Neo

Tinignan ko siya at nginitian niya lang ako saka ginulo ang buhok ko at tuluyan na ngang naglakad papunta sa sasakyan niya.

Napabuntong-hininga ako at tumawid ng kalsada. And as soon as I went to my mom, she pulled me for a tight hug.

“I missed you so much anak.” bulong sakin ni mommy

I am starting to get emotional again after hearing her say that. I don't know if it's because I missed her too, or because I feel guilty for running away.

“Let's go eat dinner together? Saan mo gusto?” tanong ni mommy

She smiled at me. I looked at her eyes at mugtong-mugto ang mga mata niya. Her lips were smiling, but her eyes didn't do the same thing. It's the other way around.

“Mom, I know that you're a busy person...but, have you been sleeping?” nag-aalalang tanong ko sa kanya

I bet dad's not going home either. Or maybe, he ran away with his mistress. I wish they rot in hell.

“Sa restaurant na lang tayo ng tito Third mo?” nakangiting tanong sakin ni mommy

Napabuntong-hininga na lang ako at ngumiti, saka ako tumango sa kanya.

Ayoko na lang dumadag sa iisipin ni mommy. Ang gusto ko lang ngayon ay pagaanin ang loob niya dahil alam ko namang wala siyang makakasama ngayon.

“Okay, let's go!” sambit niya at pilit pinapasigla ang boses niya

Memories of You (Completed)Where stories live. Discover now