ÖZGÜR-TAMAMLANDI

VALİZ

Kız onu hafifçe itti. Mert ne olduğunu anlamadı. "Lütfen bunu bir daha yapma." Dedi. Mert istemsizce "Neden?" diye sordu. Kız utandı, başını öne eğdi. "Yapma işte." Dedi. Mert onu daha fazla utandırmak istemedi. "Sen nasıl istersen." Deyip konuyu kapattı. Kız kahve kavanozuna yöneldi. "Kahveyi nasıl seversin?" diye sordu. Mert "Şekersiz ve koyu." Dedi. Kız "Yani amerikano gibi mi?" dedi. Mert başıyla onayladı. Sonra da geçip masadan bir sandalye çekti ve oturdu.

Kız suyu kaynattı. Çay kaşığıyla kavanozdan ikişer kaşık kahve çıkarıp kupa bardaklara döktü. Sıcak suyu dökerken kahve kokusu her yeri kapladı. Mert bu kokuyu içine çekti. Az sonra dünyanın en güzel kahvesini içecekti. Çünkü sevdiği kız kahveyi kendisi için yapıyordu. Kız kendi bardağına bir tatlı kaşığı şeker attı. Sonra da güzelce karıştırdı. "İşte hazır." Dedi gülümseyerek. Önce Mert'in kahvesini getirip önüne koydu. Sonra da kendi kahvesini aldı. Masadan sandalye çekip oturdu.

Kahvelerini içerken kız gülmeye başladı. Mert "Kahve harika olmuş." Dedi. Kız "Teşekkür ederim." Dedi ve gülmeye devam etti. Mert onun bu aniden gelen gülmesi karşısında şaşırdı. Ancak durmadığını görünce sorma ihtiyacı hissetti. "Neden gülüyorsun?" diye sordu. Kız ona baktı. Hala gülüyordu. Gülmesine engel olamayarak "Ben senin adını bilmiyorum." Dedi. Mert şaşırdı. Daha komik bir şey bekliyordu. "Ciddi misin?" diye sordu. Kızın o anda gülümsemesi kesildi. "Evet." Dedi sakince.

"Ama nasıl olur? Kafede çalışan arkadaşına sormuştun hani? Adımı bilmeden beni nasıl sorabildin?" diye sordu. Meraklı gözlerle ona baktı. "Sen bana itiraf yapmıştın ya?" dedi ve Mert'e baktı. Mert "Evet yapmıştım." Dedi. Kız "İşte ben de bunu hatırlatarak sordum. Bana itiraf yapan o çocuğun evi nerede, diye sordum. Kız da biliyormuş zaten. Herhalde çok işi olduğundan adını söylemedi. Hemen evi tarif edip gitti. Zaten başı çok kalabalıktı. Ben de fazla oyalamak istemedim." Dedi. Mert "Çok tuhaf." Dedi.

Kız "Tuhaf olan ne?" diye sordu ciddi bir sesle. "Sen şimdi bu kadar yolu adını bilmediğin bir adam için mi geldin? Hem de aileni ve sevgilini terk ederek çıkıp geldin." Dedi. Kız "O adını bilmediğim adam öyle güzel aşk yazıları yazıyordu ki sitede, adını bilmesem bile ona güvenip geldim. Çünkü adını bilmiyordum ama aşkını biliyordum. Önemli olan da buydu. Ayrıca şuna sevgilin deme. Artık benimle bir ilgisi yok onun." Dedi. Biraz kızgın görünüyordu.

Mert "Anladım. Zaten ben de adını bile bilmiyorken âşık olmuştum sana."dedi. ortamı biraz olsun yumuşatmaya çalışarak. Kız gülümsedi. "Doğru ya." Dedi yeni hatırlamış gibi. "Bana söyleyene bakar mısın? Hala adımı bilmesine rağmen bana kızıl saçlı kız diyen başkası sanki." Dedi gülerek. Kahvesinden bir yudum aldı. "Sen hala adını söylemedin bana." Dedi meraklı bir sesle. Mert gayet sakin bir sesle "Adım Mert. Mert Çağan." Dedi. Kız gülümsedi. "Memnun oldum Mert. İsmin çok karizmatik duruyor. Mert Çağan." Diye tekrar etti. Mert "İlk defa duyuyorum." Dedi. Kız bunu duymamış gibi davrandı. Bir süre sessizlik oldu. Kahvelerini içmeye devam ettiler. Mert bu sırada gözlerini kızdan ayırmadan onu izliyordu.

Sessizliği bozan yine kız oldu. "Valizimdeki eşyaları yerleştirmem için bana bir yer gösterir misin?" diye sordu. Mert "Tabi ki." Dedi gülümseyerek. Hala kızın yanında olduğuna inanmıyordu. İçinden onun hiç gitmemesi için dua ediyordu. Hep burada olsun, böyle tatlı tatlı gülümsesin istiyordu. Mert için bundan daha büyük bir dilek olamazdı. Onun yanında olması demek yeniden hayata dönmesi demekti.

Birlikte kalktılar ve odaya gittiler. Mert kendi elbiselerini gardırobun bir köşesine çekti. Zaten kendisinin elbiseleri bütün gardırobu dolduracak kadar çok olmadığından bazı yerler boş kalmıştı. Boş yerleri de ona gösterdi. İçi kıpır kıpır olmuştu. Kendisini kızıl saçlı kızla evlenmiş gibi hissediyordu. Evlenmişlerdi de artık sürekli bir arada yaşayacaklarmış gibi hissediyordu. Mert kesinlikle bundan çok mutluydu. Onun her an yanında olması demek hayatın cennete dönüşmesi demekti.