ATRÓMITOS ORGÁNOSI #2 : BOMBER (COMPLETED)

CHAPTER 30

I am ready to end my life. Isang hakbang lang ay tuluyan na akong mahuhulog sa malalim na ilog, gano'n nalang ang gulat ko nang may malakas na p'wersang humila sa 'kin pabalik at ikinulong ako sa isang matipunong katawan.

"Fvck! Damn it!" a familiar voice exclaimed.

"J-Jairon?" utal na pagtawag ko.

Kumalas s'ya sa 'kin saka nag-aalalang sinuri ang kabuuan ko. "Are you okay?" he asked worriedly.

Lalo akong naiyak. Mahina ko s'yang hinampas sa dibdib at itinulak.

"Why are you here? Why did you stop me?"

Muli niya akong kinabig at mahigpit na niyakap. "Bae, this is not the solution to all your problems," he murmured as he kept kissing my head.

Pilit akong nagpumiglas ngunit mahigpit akong nakakulong sa braso niya. "Let me die, Jairon. I don't deserve to live," pumipiyok kong sambit sa gitna nang paghagulhol ko.

"Ssshhh. I get it, you're emotionally stressed. Please, rest, Quennie. Stop thinking this shit."

Nanghihina akong tumigil sa pagkalas ko sa kanya at umiyak nalang nang umiyak. "Hindi mo naiintindihan, Jairon. Ang hirap... ang hirap nang gumising sa bawat sandali knowing that I killed... my own flesh," nanghihina kong bulong sa huli.

Ramdam kong natigilan siya sa sinabi ko. Marahan siyang kumalas sa 'kin at tinitigan ako na puno ng pagtatanong.

"Wala na... wala na ang anak ko. Wala na ang anak natin, nakunan ako, Jairon. Nakunan ako dahil sa katangahan ko, pinatay ko ang anak natin. Pinatay ko siya." I let myself fall down on the road.

Walang nagsalita sa 'ming dalawa sa mga lumipas na segundo. Panay ang hikbi ko habang s'ya naman ay tila prinoproseso kung anuman ang nalaman niya ngayon.

Mayamaya pa ay lumuhod siya sa harapan ko at pilit akong inaalalayan.

"Ano ba?! Hindi mo ba narinig ang sinabi ko? Pinatay ko ang anak natin, Jairon! Get out of my life! Pabayaan mo na ako!" sigaw ko sa kanya habang nanlalabo ang aking mata dahil sa luhang pumupuno roon.

"No, let me take you home..." He said weakly as he gently hold my arm.

I cried more. "Why? Why are you so dumb? You should hate me, shout at me, curse me to death, but why are you like this?" naiiling kong tanong.

"Because I know you also didn't want that to happen. Masakit sa 'kin na malaman na nawala ang anak natin pero alam kong mas doble ang sakit na nararamdaman mo, to the point that... you are willing to end your life because you couldn't take the pain anymore. Tell me, how can I hate you?" he asked softly. "You may not be perfect, but you are one of the great person I've ever known. The way you sacrifice your own health for your friends, for me, for everybody to be specific. So, bae, please... don't do this."

He hold my hand tightly. "I am here, we are all here for you, bae. Kailanman ay hindi kita sisisihin sa nangyari sa anak natin, alam kong katulad ko ay gano'n din ang natitirang pamilya mo. Kaya pakiusap, huwag mong ibunton lahat ng sisi sa sarili mo. Tao ka lang, Quennie, hindi ka Diyos. Lahat tayo nagkakamali at nagkukulang." Niyakap niya ako at hinaplos ang aking likod.

Doon ay tuluyan akong sumuko. Isinuko ko lahat nang nararamdaman kong hirap, sakit at paghihinagpis sa mga nawalang tao sa buhay ko.

"Haharapin natin ang lahat nang magkakasama. Nandito lang ako, kaming lahat. Hindi ka namin iiwan kaya 'wag ka rin sanang lumayo sa 'min." Pang-aalo niya saka ako maingat na kinarga.