Emerald

Κεφάλαιο 13. Mickey & Donald

Πως να σώσω όλη την τάξη αν μπει μέσα ένας μανιακός με πιστόλι;

Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερά μου ερωτήματα αυτές τις μέρες. Έχω σκεφτεί πολλές περιπτώσεις, αλλά πάντα καταλήγω να πεθαίνω για το κοινό καλό. Για να πω την αλήθεια, προσπαθώ να βρω έναν τρόπο για να αυτοκτόνησω χωρίς να φανεί σαν αυτοκτονία. Συγκεκριμένα το πρωί της Κυριακής αποφάσισα να πω στον Άντριαν τον λόγο για τον οποίο ήπια.

Η ηλίθια Άρια και το μεγάλο της στόμα.

Ο Έλιοτ έχει να έρθει στο σχολείο τρεις μέρες και εγώ δεν έχω πει κουβέντα στους αδερφούς Μπλακ από εκείνη την ήμερα.

*Πριν τέσσερις μέρες*

"Τι;" είπε ο Άντριαν σαν χαζός. Σταύρωσα τα χέρια κάτω από το στήθος μου.

"Με άκουσες." έσφιξε το σαγόνι του και οι μύες του χεριού του τεντώθηκαν.

"Λες και δεν είπα στον πούστη να μην σε ξαναπλησιάσει!" σχεδόν ούρλιαξε. Δεν περίμενα να το πάρει τόσο κατάκαρδα.

"Ουόυ. Ηρέμησε. Μια χαρά το χειρίστηκα το θέμα." με κοίταξε με βλοσυρό ύφος. Τα συννεφιασμένα μάτια του στένεψαν πάνω μου.

"Άρια.." είπε απειλητικά "δεν με νοιάζει πως χειρίστηκες το θέμα χθες." έκανε ένα βήμα προς το μέρος μου και γω ένα προς τα πίσω.

Πόσο διπολικός παίζει να είναι;

"Το θέμα είναι ότι θα μετανιώσει την ώρα και την στιγμή που αποφάσισε να παίξει μαζί μου." είπε.

Τι στο διάολο εννοεί;

"Δεν είμαι παιχνίδι για να παίξει μαζί μου Άντριαν. Μια χαρά μπορώ να προστατέψω τον εαυτό μου." χλεύασα. Χαμογέλασε και δεν είπε τίποτα. Μπορούσα σχεδόν να ακούσω τα γρανάζια του εγκεφάλου του να γυρίζουν. Μπορούσα σχεδόν να φανταστώ το σχέδιό του. Και στο τέλος πάντα ο Έλιοτ ήταν άσχημα χτυπημένος.

***

Από εκείνη την ημέρα δεν ξαναείδα τον Έλιοτ και ήμουν σίγουρη ότι γι αυτό ευθυνόταν ο Άντριαν και ο αδερφός του. Αναστέναξα.

"Δεσποινής Πίτερσον έχετε να μοιραστείτε κάτι με την τάξη;" με ρώτησε ο καθηγητής την άλγεβρας.

Τι σπαστικός, όταν θέλω να πω μάθημα δεν ακούει και τώρα που απλά ξεφύσηξα κάνει λες και ούρλιαξα μέσα στο αυτί του;