Emerald

Κεφάλαιο 17. Unicorn

"Να σου εξηγήσω!" φώναξε ενώ έφευγα τρέχοντας από το σπίτι του. Τι να μου εξηγήσει; Ήταν προφανέστατο ότι αυτός πήρε τα κλειδιά μου. Ανέβηκα γρήγορα τα σκαλοπάτια του σπιτιού μου και μπήκα μέσα. Ήμουν σοκαρισμένη και μπερδεμένη. Για ποιο λόγο να πάρει ο Άντριαν τα κλειδιά μου; Δεν βγάζει νόημα.
Ίσως να ήμουν υπερβολική. Ίσως πολύ υπερβολική.Ήμουν αρκετά κουρασμένη και έτσι πήγα να κοιμηθώ. Ξάπλωσα και έκανα μία προεπισκόπηση της ημέρας μου. Πέρασα υπέροχα σήμερα με τον Άντριαν και τον Ντάνιελ. Αλλά φυσικά κάτι έπρεπε να χαλάσει.

***

"ΆΡΙΑ!" φώναξε ο Ντέιβ.

"Μμμ." μουρμούρισα κουρασμένη.

"ΆΡΙΑ!" ξαναφώναξε μπαίνοντας στο δωμάτιό μου.

"Ω. Κοιμάσαι;" με ρώτησε.

"Μμμ." απάντησα ξανά.

"Έλεγα μήπως ήθελες να πάμε για πίτσα." μου είπε βασανιστικά αργά.

"Τι ώρα είναι;" ρώτησα ανακτώντας τις δυνάμεις μου στο άκουσμα της πίτσας.

"Κοντεύει δύο." μου είπε χαμογελώντας.

"Το μεσημέρι;" ρώτησα αποσυντονισμένη.

"Ναι." είπε και βγήκε από το δωμάτιο. Η κοιλιά μου άρχισε να κάνει σαν πληγωμένη φάλαινα. Πήρα την απόφασή μου. Πίτσα πάνω απ'όλα. Τεντώθηκα και άνοιξα την μπαλκονόπορτα για να αεριστεί το δωμάτιο. Έπειτα πήγα τρέχοντας στο μπάνιο, έπλυνα το πρόσωπό μου, έκανα την ανάγκη μου και βγήκα.

"Τι να βάλω;" μονολόγησα.

"Θα σου ταίριαζε αυτό."

Γύρισα ξαφνιασμένη προς το μέρος της φωνής. Ο Ντάνιελ καθόταν χαλαρός στο κρεβάτι μου με ένα λευκό φόρεμα στα χέρια του. Ήταν ωραίος σήμερα. Είχε μαλλιά επιμελώς ατημέλητα, ακριβώς σαν τον αδερφό του, και φορούσε το πιο sexy χαμόγελο που έχω δει μέχρι στιγμής πάνω του.

"Θεέ μου Ντάνιελ είσαι σοβαρός; Μου έκοψες την χολή! Πως ανέβηκες εδώ πάνω; Τι θες; Και γιατί κρατάς το φόρεμά μου;" είπα γρήγορα.

"Έι. Μία μία τις ερωτήσεις. Απλά να μην αφήνεις ανοιχτό το παράθυρό σου, μπορεί να μπει κάποιος μέσα," μου είπε πονηρά "και τέλος πάντων βαριόμουν μόνος μου και είπα να περάσω. Μην βιαστείς να πεις ότι έχετε και πόρτα, ναι το ξέρω, δεν ήθελα να με δει ο αδερφός σου." είπε κλείνοντας μου το μάτι.

Ετυμόλογος.

"Απλά μπορούσες να με πάρεις ένα τηλέφωνο πρώτα." του είπα ανασηκώνοντας τους ώμους μου.
"Δεν το έχω." απάντησε αυτός.