Emerald

Κεφάλαιο 19. Sun died for the moon

Ήμουν εξουθενωμένη. Δεν περίμενα να ακούσω κάτι τέτοιο για απάντηση.

"Ήθελα να του κάνω μία εξυπηρέτηση." είπε χωρίς κανένα συναίσθημα.
Άουτς!

Κάθε φορά που έφερνα αυτά τα λόγια στο μυαλό μου, πονούσα περισσότερο. Ποτέ δεν περίμενα ότι ο Άντριαν είχε τέτοια γνώμη για εμένα. Προσπαθούσα να κοιμηθώ εδώ και μία ώρα ή τουλάχιστον έτσι πίστευα. Πάντα λίγο πριν με παρασύρει το σκοτάδι τα λόγια του επαναλαμβάνονταν ξανά και ξανά μέχρι που ήμουν εντελώς ξύπνια. Ήταν σαν να βλέπω εφιάλτη. Τα παράτησα και σηκώθηκα γρήγορα από το κρεβάτι μου. Πήγα στο δωμάτιο του αδερφού μου και μπήκα ήσυχα μέσα. Ακόμα ένιωθα άβολα στο καινούριο μου σπίτι. Πήγα στο κρεβάτι του και ξάπλωσα μαζί του όσο πιο ήσυχα μπορούσα. Μάλλον ήταν και αυτός ξύπνιος γιατί τύλιξε το χέρι του γύρω μου. Παρόλ' αυτά κανένας από τους δυό μας δεν είπε τίποτα. Και κάπως έτσι, μέσα στην ζεστή αγκαλιά του Ντέιβιντ με πήρε ο ύπνος.

***

Όταν επιτέλους άνοιξα τα μάτια ο ήλιος έμπαινε από μια παράξενη γωνία. Όταν κατάλαβα ότι έμπαινε έτσι επειδή ήταν μεσημέρι έπαθα σοκ.

Ωχ όχι έχασα το σχολείο! Θα με σκοτώσει ο μπαμπάς! Είμαι νεκρή.

Ένιωσα ένα βαρύ χέρι να μην με αφήνει να σηκωθώ.

"Ηρέμησε. Είναι Κυριακή." είπε αυτός που είχε το χέρι. Η ανακούφιση διαπέρασε κάθε κύτταρο του σώματός μου για δύο λόγους. Πρώτον γιατί το χέρι ήταν του Ντέιβιντ και δεύτερον γιατί θα επιζούσα και σήμερα. Έμεινα να χουζουρεύω για λίγο ακόμα. Είχα να κοιμηθώ με τον αδερφό μου εδώ και λίγο καιρό, αλλά πραγματικά άξιζε τον κόπο. Είχα ξεχάσει πόσο βολικός είναι. Για την ακρίβεια την περίοδο που μας παράτησε ο πατέρας μου ποτέ δεν κοιμόμουν μόνη διότι είχα εφιάλτες και έτσι ή ερχόταν στο δωμάτιό μου η μητέρα μου ή ο αδερφός μου. Ανακάθισα στο κρεβάτι και τεντώθηκα. Μετά από λίγη ώρα σηκώθηκα και βγήκα από το δωμάτιό του. Πήγα με χορευτικά βήματα μέχρι το κοινόχρηστο μπάνιο το οποίο ήταν απέναντι από το δωμάτιο του Ντέιβ. Όταν τελείωσα πήγα χαλαρά στο δικό μου δωμάτιο για να αλλάξω. Έβαλα ένα απλό τζιν και ένα λευκό πουλόβερ. Πήρα το κινητό στο χέρι μου και τηλεφώνησα στον Ντάνιελ. Το μήνυμά του το προηγούμενο βράδυ μου είχε εξάψει τη περιέργεια. Μετρούσα αργά τα δευτερόλεπτα που περνούσαν.

"Ναι;" ρώτησε με βραχνή φωνή. Ωω τον καημένο τον ξύπνησα.

"Γειά σου Ντάνι συγνώμη που σε ξύπνησα!" είπα γρήγορα από τις τύψεις.