Emerald

Κεφάλαιο 7. Many things

Στις υπόλοιπες ώρες, δεν βγήκα καθόλου έξω. Έβγαινα στον διάδρομο μόνο για να αλλάξω τάξη. Έβρισκα δικαιολογίες για να μην συναντήσω τον Ντέιβιντ, τον Άντριαν και οποιοδήποτε άλλο. Ευτυχώς είχα παρέα. Την Σαμ και τον Έντ. Η υπόλοιπη ημέρα κύλησε ήρεμα χωρίς άλλες εντάσεις. Μόλις χτύπησε και το τελευταίο κουδούνι πήρα τα βιβλία μου και βγήκα γρήγορα από την τάξη, παρόλλο που ο καθηγητής δεν είχε τελειώσει ακόμα.

Γαμώτο! Δεν θυμάμαι που είναι το ντουλαπάκι μου.

Ανακατεύτηκα με το πλήθος των μαθητών που έβγαιναν από τις τάξεις τους και προσπάθησα να θυμηθώ από που με πήγε το πρωί ο Έντουαρντ. Καθώς περνούσα μια σειρά από ντουλαπάκια άκουσα το όνομά μου.

Όχι πάλι, σκέφτηκα.

"Ε Άρια περίμενε!" με φώναξε το bad boy του σχολείου. Μην ξεράσω. Γύρισα να τον κοιτάξω.

"Θες κάτι;" του είπα.

"Εεε με τι θα γυρίσεις στο σπίτι;" είπε αμήχανα.

"Με τα πόδια." του απάντησα απλά.

"Δεν γίνετε." είπε περνώντας τα μακριά δάχτυλά του μέσα από το μαλλί του.

Να με πεθάνει θέλει;

Χαμογέλασα στον εαυτό μου.

"Γιατί;"

"Γιατί μου το είπε ο αδερφός σου." είπε χαρίζοντάς μου ένα στραβό χαμόγελο.

Ναι. Σίγουρα να με πεθάνει.

"Και από πότε εσύ ακούς τους άλλους;" τον ρώτησα καχύποπτα.

"Μόνο όταν με συμφέρει." είπε και μου έκλεισε το μάτι.

Όπα. Αυτό δεν το έπιασα.

"Τι εννοείς;"

"Εεε ψάχνεις το ντουλαπάκι σου;" άλλαξε αμέσως θέμα.

"Θα το βρω μόνη μου." Με κοίταξε ειρωνικά.

"Ποιο είναι το νούμερό σου;" μου είπε. Ξεφύσιξα αγανακτισμένη.

"329." είπα μονολεκτικά. Με πήρε από το χέρι. Το χέρι μου. Το χέρι του. Μαζί. Με τράβηξε στον διάδρομο τρέχοντας σχεδόν, ανάμεσα από τα παιδιά.

"Βλέπεις εκείνη την πόρτα;" μου έδειξε μια σκούρα καφέ πόρτα στον απέναντι διάδρομο. Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου.

"Ωραία. Αυτό λοιπόν είναι το γραφείο του διευθυντή. Δίπλα ακριβώς είναι το ντουλαπάκι σου."

Μάλιστα. Και εγώ γιατί δεν μπορούσα να το βρω μόνη μου;

"Και..." άρχισε αλλά σταμάτησε.