Emerald

Κεφάλαιο 27. Copy paste

Είχα αγχωθεί τόσο πολύ που είχαν ιδρώσει οι παλάμες μου. Σκεφτόμουν όλες τις περιπτώσεις που θα μπορούσαν να συμβούν, από το να μην με συμπαθήσουν μέχρι και το να βάλω φωτιά στο σπίτι τους. Ναι φωτιά. Πήρα μια βαθιά ανάσα και την άφησα να φύγει. Ο Άντριαν με κοίταξε παράξενα και έπειτα μου έπιασε το χέρι και το χάιδεψε απαλά.

"Άρια, μην αγχώνεσαι είμαι σίγουρη ότι θα σε συμπαθήσουν όπως σε συμπαθώ και εγώ." μου είπε απαλά. Του χαμογέλασα και κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου. Στην πραγματικότητα όμως αυτό δεν με βοήθησε καθόλου και μπορώ να πω ότι αγχώθηκα περισσότερο. Πήρα άλλη μια βαθιά ανάσα και κοίταξα το τοπίο γύρω μου.

***

Μετά από μισή ώρα μπήκαμε μέσα στην πόλη του Όξφορντσαϊρ. Καλύτερα να το πω χωριό. Το μέρος ήταν πανέμορφο με πολλά γραφικά σπίτια και μικρά καφέ. Μπορεί να είχαμε κλειστά τα παράθυρα, μα η ζεστή μυρωδιά του καφέ έφτασε μέχρι τα ρουθούνια μου.

"Θα κάνουμε μια στάση εδώ πριν πάμε στο αγροκτήματα των παππούδων μου. Είναι λίγο πιο έξω από εδώ." μου είπε ενώ πάρκαρε το αμάξι.

Ωραία, γιατί αλλιώς θα πήγαινα στους παππούδες του λιωμένη.

Άνοιξα την πόρτα για να κατέβω, όμως ο Άντριαν πρόλαβε και μου την έκλεισε στην μούρη. Έβγαλα μιά μικρή κραυγή έκπληξης και αυθόρμητα έκανα προς τα πίσω.

Τι στο καλό;

"Τι σόϊ τζέντλεμαν θα ήμουν αν σε άφηνα να κατέβεις μόνη σου;" με ρώτησε όταν μου άνοιξε την πόρτα. Ρόλλαρα τα μάτια μου και με τη βοήθειά του βγήκα από το αμάξι. Πέρασε το χέρι του γύρω από τον ώμο μου και με έσφιξε κοντά του. Για να πω την αλήθεια τρόμαξα λίγο στην αρχή. Το σώμα του ήταν ζεστό και το άρωμά του υπέροχο. Ντράπηκα λίγο που φορούσα ένα απλό τζιν και το χιλιοφορεμένο αλλά αγαπημένο μου πουλόβερ. Περάσαμε τον δρόμο και μπήκαμε μέσα στο μικρό καφέ. Η μυρωδιά του καφέ τρύπησε τα ρουθούνια μου. Καθίσαμε σε ένα γωνιακό τραπεζάκι απέναντι από την τζαμαρία. Το μέρος αρκετά ζεστό με τα γήινα χρώματα να ζεστένουν ακόμα περισσότερο το μέρος. Κοίταξα τον Άντριαν, ο οποίος τόση ώρα είχε καρφωμένα τα γκρι του μάτια πάνω μου και με περιεργαζόταν. Κοκκίνησα και αυτός γέλασε.

Νομίζω πως ήρθε η ώρα να του πω τι έγινε με τον Ντάνιελ.