Emerald

Kεφάλαιο 23. Sh*t

Καθώς έτρωγα ήσυχη και προβληματισμένη το πρωινό μου, μπήκε στην κουζίνα ο πατέρας μου. Λίγο παράξενο αν σκεφτείτε ότι από τότε που ήρθα τον είδα ελάχιστες φορές.

"Καλημέρα Άρια." μου είπε ενώ έβαζε καφέ σε μία κούπα.

"Καλημέρα μπαμπά." απάντησα μισομπουκωμένη, προσπαθώντας να μην πνιγώ. Κάθισε στην καρέκλα απέναντι μου και άρχισε να πίνει τον καφέ του. Τον κοίταξα παραξενεμένη. Τι στο καλό γινόταν; Δεν ήταν αυτή η ρουτίνα μας. Τέλειωσα το πρωινό μου και χωρίς να πω λέξη, σηκώθηκα από το τραπέζι και πήγα στο δωμάτιό μου.

Ο Ντέιβ δεν ήταν εδώ. Είχε σηκωθεί πρωί πρωί μέσ' την τρελή χαρά για να ετοιμαστεί για τον αγώνα. Ξεφύσηξα κουρασμένη και άρχισα να ντύνομαι. Σήμερα δεν ήταν υποχρεωτική η σχολική στολή και έτσι έβαλα ένα αρκετά εφαρμοστό μαύρο παντελόνι και μία μπορντό μπλούζα. Τα ταίριαξα με βυσσινί Βανς και έβαλα το μπουφάν μου. Σήμερα δεν θα μπορούσαν τα αγόρια να με πάνε στο σχολείο και έτσι ξεκίνησα λίγο πιο νωρίς. Όταν κατέβηκα κάτω, ο πατέρας μου δεν ήταν πουθενά και έτσι κλείδωσα και ξεκίνησα για το σχολείο.

***

Όταν έφτασα με έπιασε πανικός γιατί όλοι ήταν έξω από τις τάξεις τους μαζεμένοι σε πηγαδάκια και παρεούλες. Άρχισα να ψάχνω με το βλέμμα μου για την δικιά μου παρέα, αλλά δεν τη βρήκα πουθενά. Ένιωθα αμήχανα ανάμεσα σε τόσο κόσμο και έτσι προσπάθησα να τους βρω όσο πιο γρήγορα μπορούσα.

"Άρια!" άκουσα το όνομά μου. Γύρισα ανακουφισμένη προς το μέρος της Σαμ.

"Σας έψαχνα." της είπα.

"Που είναι ο Έντ;" την ρώτησα αμέσως μετά. Ανασήκωσε ανήξερη τους ώμους της.

"Και τι κάνουμε τώρα;" ρώτησα νιώθοντας ακόμα αμήχανα. Ένα τεράστιο χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό της.

"Τώρα..αρχίζει το καλό." μόλις αυτή η φράση ξέφυγε από τα χείλη της, χτύπησε το κουδούνι και αμέσως μετά ακούστηκε η φωνή του διευθυντή στα μεγάφωνα.

"Παρακαλώ να μαζευτείτε όλοι στο γήπεδο μας άμεσα. Ο αγώνας θα αρχίσει σε ένα τέταρτο." Οι περισσότεροι, άρχιζαν να φωνάζουν συνθήματα της σχολικής μας ομάδας και ακόμη δεν ήμασταν και στο γήπεδο. Η Σαμ με έπιασε από το χέρι και κυριολεκτικά με έσυρε μέχρι το γήπεδο. Κάτσαμε στις κεντρικές κερκίδες. Με το ζόρι έβρισκες θέση να κάτσεις καθώς όλοι το σχολείο ήταν εδώ. Δεν είχα δει καθόλου τον Έντουαρντ. Προσπάθησα να το ξεχάσω, αν και με ενοχλούσε αφάνταστα ότι το πρώτο παιδί που είχα γνωρίσει στο σχολείο μας πουλούσε έτσι. Η Σαμ έβγαλε από το σακίδιό της, δύο σακούλες ποπκορν και δύο κουτάκια χυμό βύσσινο. Γι αυτό την αγαπούσα. Ήξερε ότι θα ερχόμουν τελείως απροετοίμαστη και ότι αγαπούσα πολύ το φαγητό. Μου έδωσε το μερίδιό μου και της έστειλα το πιο πλατύ και αληθινό χαμόγελο που είχα. Εν το μεταξύ, στο γήπεδο οι δύο ομάδες έκαναν εξάσκηση.

Δεν ήξερα ότι το σχολείο μας είχε τόσο ωραία αγόρια. Κάτσε ποιο είναι το σχολείο μας;

Γέλασα με τον εαυτό μου και άνοιξα την σακούλα με τα ποπκορν.

"Σαμ, ποια από τις δύο είναι η ομάδα μας;" ρώτησα σιγανά για να με ακούσει μόνο αυτή. Στην αρχή γούρλωσε τα μάτια της και μετά ξέσπασε σε γέλια. Γελούσε τόσο πολύ και τόσο δυνατά, που κάποια παιδιά γύρω μας γύρισαν και μας κοίταξαν. Άρχισα να γελάω και εγώ μαζί της.

"Λοιπόν;" την ρώτησα ανάμεσα από το γέλια μου. Καθάρισε τον λαιμό της και προσπάθησε να κρατήσει το γέλιο της.

"Εμ.. αυτοί με την μπλε φανέλα και το άσπρο σορτς είναι οι αντίπαλοι."

"Άρα αυτοί με την μπορντό φανέλα είναι οι δικοί μας;" ρώτησα.

Άρα το άλλο σχολείο έχει τα ωραία παιδιά.

Γέλασε ξανά.

"Νόμιζα ότι ήξερες ποιοι είναι οι δικοί μας." έβαλε μια χούφτα ποπκορν στο στόμα της και τη μάσησε δυνατά.

"Από που το συμπέρανες αυτό;" τη ρώτησα παραξενεμένη.

"Δες τι φοράς." μου είπε αφού κατάπιε το ποπκορν. Και τότε κατάλαβα. Γέλασα και κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.

"Αρχίζουν!" φώναξε μέσα στο αυτί μου.

***

Τέλειωσε το πρώτο ημίχρονο και κανείς δεν είχε βάλει γκολ. Έπρεπε να το παραδεχτώ, η ομάδα μας ήταν πάρα πολύ καλή αλλά αυτό δεν έφτανε καθώς και οι αντίπαλοι είχαν κάποιους πολύ καλούς παίχτες που αντιστάθμιζαν τους δικούς μας. Το παιχνίδι άρχιζε και πάλι και μπορώ να πω ότι είχα φανατιστεί αρκετά με την ομάδα του σχολείου μου. Κάθε φορά που πλησιάζαμε το τέρμα σηκωνόμουν όρθια μαζί με τους άλλους και τραγουδούσα το σύνθημα της ομάδας. Τώρα την μπάλα την είχε ο Άντριαν και πλησίαζε το τέρμα. Όπως κάθε άλλη φορά σηκώθηκα όρθια και φώναξα το όνομά του. Η αδρεναλίνη είχε φτάσει στα ύψη.

"ΝΑΙΙΙΙ!" ούρλιαξαν όλοι.

"Σκατά." ψιθύρισα εγώ, όταν όλοι έστρεψαν το βλέμμα τους πάνω μου.

Χάλοοο τι κάνετε γλυκουμπινάκια; Πως πάει το σκούλ; Γράψατε τίποτα; Τι λέτε να έγινε τώρα στο τέλος; Χδ σας ρωτάω πάντα κάτι σε κάθε κεφάλαιο αλλά μου απαντάν ελάχιστα άτομα. :( Ρε γλυκουμπινάκια σας αγαπάω και θέλω να μαθαίνω νέα σας. Πείτε μου ρεε. Θέλω να γνωριστούμε. Θέλω να γνωρίσω τα υπέροχα άτομα που υποστηρίζουν τις σκέψεις και τις ιδέες μου. Θέλω να σας ευχαριστήσω άλλη μία φορά που με υποστηρίζετε. Σας αγαπώ. ♥ Εύη. χχ