ထင္းရႉးတို႔ျဖင့္တန္ဆာဆင္ထားသည့္ ရွမ္းျပည္နယ္၏ ခ်မ္းေအးလွေသာ ေဖေဖာ္၀ါရီလရဲ႕ ေဆာင္းမနက္ခင္းပိုင္း၌ ေစာင္ကိုေခါင္းၿမီးၿခဳံကာ အိပ္ရာထက္၌ေကြးေနေအာင္အိပ္ေနသည့္ သူကေတာ့ အသက္၂၀အ႐ြယ္ေကာင္မေလး ေႏြးေနျခည္ပင္။
"ေနျခည္ေရ...ေနျခည္မ ...နင္အခုခ်ိန္ထိမထေသးဘူးလားဟ"
မိမိအခန္းတံခါးကို တဒုန္းဒုန္းထု၍ အသံက်ယ္က်ယ္ျဖင့္ ေအာ္ေနသူေၾကာင့္ ေႏြးေနျခည္ဟာ အိပ္ခ်င္မူးတူးျဖင့္ပင္ ေစာင္ကိုကိုယ္မွာပတ္ရင္း တံခါးသြားဖြင့္လိုက္၏။
"ငျပည့္....မနက္ေစာေစာ နင့္အသံၾကားရတာေလ တကယ္ကို ငွက္ဆိုးထိုးသံအတိုင္းဘဲ။...ၿပီးေတာ့ ဘယ့္ႏွယ့္ေၾကာင့္ တံခါးကိုတဒုန္းဒုန္းထုေနတာလဲ...အခုမွ ေျခာက္နာရီထိုးခါနီးဘဲရွိေသးတာကို နင့္ေၾကာင့္ ငါအိပ္ေကာင္းခ်င္းမအိပ္ရေတာ့ဘူးဟ"
"အမေလး...ငါ့ကိုေျပာေနလိုက္တာမ်ား ....ဒီမွာ ေဒၚေႏြးေနျခည္ ကြၽန္မကလည္း ရွင့္ကို နိုးခ်င္လို႔ နိုးတာမဟုတ္ပါဘူးေနာ္...ဒီေန႕မနက္ငါတို႔အိမ္မွာ မုန႔္ဟင္းခါးခ်က္တယ္ အဲ့တာေၾကာင့္အေမက နင့္ကိုလည္းစားရေအာင္ေခၚခိုင္းလိုက္လို႔ လာေခၚတာပါေနာ္...ဟြန႔္"
မုန႔္ဟင္းခါးဆိုသည့္အသံၾကားတာနဲ႕ ေႏြးေနျခည္ရဲ႕မ်က္ႏွာက စူပုတ္ေနရာကေန ေျပေလ်ာ့သြားကာ ကိုယ္မွာပတ္ထားတဲ့ ေစာင္ကိုလည္းဖယ္ လိုက္ၿပီး ေတာက္ပေနသည့္ မ်က္လုံးတို႔ျဖင့္
"အေစာႀကီးကတည္းကအဲ့လိုေျပာမွေပါ့ ျပည့္ေလးရယ္..ဟဲဟဲ...ငါက နင့္အေမခ်က္တဲ့ မုန႔္ဟင္းခါးကို ဘယ္ေလာက္ႀကိဳက္သလဲလို႔...လာ...နင့္အိမ္ကိုအခုဘဲသြားမယ္"
"ဟင္...ခ်က္ခ်င္းႀကီး?...နင္ကသြားတိုက္ မ်က္ႏွာမသစ္ေတာ့ဘူးလား"
"အယ္...ေအး ငါသြားမတိုက္ရေသးဘူးေနာ္...ေဆာရီးပါ...ငါစားခ်င္စိတ္မ်ားၿပီး ေမ့သြားလို႔ ဟီးဟီး"
"ျဖစ္ရမယ္...သြား...ငါေအာက္ထပ္မွာေစာင့္ေနမယ္...နင္မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးမွဆင္းလာခဲ့"
"Yes sir!!!!!!"
အေလးျပဳတဲ့ပုံစံလုပ္ျပရင္းေျပာကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲေျပး၀င္သြားသည့္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူကို ၾကည့္ၿပီး ျပည့္သိဂႌ သက္ျပင္းခ်ရင္း ေခါင္းခါမိသည္။
