သူမမ်က္စိေရွ႕မွာရွိေနသည့္ ထိုေကာင္မေလးရဲ႕အၿပဳံးတစ္ခုေအာက္၌ ေက်ာက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို ၿငိမ္သက္ကာေနေနမိသည့္ ေႏြးေနျခည္ဟာ သူမရဲ႕လြယ္အိတ္ထဲမွာထည့္ထားသည့္ ဖုန္း၏ တုန္ခါမႈေၾကာင့္ နဂိုအသိစိတ္ျပန္၀င္လာခဲ့၏။
လြယ္အိတ္ထဲကဖုန္းကိုထုတ္ရင္း ေခၚတဲ့သူနာမည္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕သူငယ္ခ်င္း ျပည့္သိဂႌပင္။
"ဟယ္လို..."
"ေအး...ေနျခည္ ျပန္ရေအာင္ေလ..."
"ျပန္ေတာ့မလို႔လား....အခုမွသုံးနာရီဘဲရွိေသးတာကို"
"ဘယ္ကသုံးနာရီလဲ...နာရီလည္းေသခ်ာၾကည့္ဦးေလ ေလးနာရီခြဲေတာ့မယ္"
ထိုအခ်ိန္မွ ေႏြးေနျခည္လည္း မိမိရဲ႕လက္မွာပတ္ထားသည့္ နာရီကိုၾကည့္မိေတာ့ တကယ္ပင္ ေလးနာရီနဲ႕ ဆယ့္ငါးမိနစ္ရွိေနၿပီ။
"နင္စာလုပ္လို႔ၿပီးၿပီမလား...ငါစာၾကည့္တိုက္နားကိုထြက္လာလိုက္မယ္ေနာ္...စာအုပ္ေတြသိမ္းၿပီး အဲ့ေရွ႕မွာေစာင့္ ေန"
"ေအာ္...ေအး"
***ဟင္....သူဘယ္ေရာက္သြားတာလဲ?
ေႏြးေနျခည္ ဖုန္းေျပာလို႔ၿပီးတာနဲ႕ သူမခိုးၾကည့္ေနမိခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလးရွိရာကိုလွမ္းၾကည့္မိ ေတာ့ ထိုေကာင္မေလးက အခန္းထဲမွာမရွိေတာ့ေပ။
***ၾကည့္ရတာ..သူခပ္ေ၀းေ၀းေတာ့မေရာက္ေလာက္ေသးဘူးထင္ပါတယ္
စာအုပ္နဲ႕ေဘာပင္ေတာင္မသိမ္းအားေသးဘဲ စာၾကည့္တိုက္အခန္းထဲကေန ျမန္ျမန္ထြက္ၿပီး အျပင္ဘက္မွာ သြားလာေနတဲ့ လူေတြကို လိုက္ၾကည့္ေနေပမယ့္ ေကာ္ဖီေရာင္ဆံႏြယ္ပိုင္ရွင္ ထိုေကာင္မေလးကိုေတာ့ အရိပ္အေယာင္ေတာင္မေတြ႕ရေတာ့ေပ။
လက္ႏွစ္ဖက္ကိုခါးမွာေထာက္ရင္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္နဲ႕ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ေက်ာကုန္းကို တစ္စုံတစ္ေယာက္ရိုက္လိုက္သလို ခံစားလိုက္ရတဲ့အတြက္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့..
"ေနျခည္...နင့္ကိုငါ စာအုပ္ေတြသိမ္းၿပီးေစာင့္ေနလို႔ေျပာတာေလ...အခုေတာ့ ခါးႀကီးေထာက္ၿပီး ဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ..."
