အရင်ညတွေလို အတွေးတွေနဲ့ စိတ်ရှုပ်မနေဘဲ တစ်ညလုံး နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်သွားခဲ့သည့်အတွက် မနက်ငါးနာရီလောက်မှာ နွေးနေခြည် အိပ်ရာမှနိုးလာခဲ့သည်။
မျက်လုံးနှစ်လုံးပွင့်ပြီးနိုးနေတာ ဆယ်မိနစ်လောက်ရှိနေပေမယ့် အိပ်ရာကနေမထသေးဘဲ ဘေးကုတင်မှာ အိပ်ပျော်နေဆဲရှိသည့် ကောင်မလေးကို ခေါင်းလေးစောင်းငဲ့ရင်း နွေးနေခြည် အကြောင်းမဲ့ ငေးကြည့် နေမိသည်။
**အခုအချိန်မှာသူမနဲ့ ဒီလိုမျိုးပြန်တွေ့ရတယ်ဆိုတာ ကျွန်မအတွက်တော့ အိပ်မက်တစ်ခုလို ထူးဆန်းနေတုန်းဘဲ။ ဒါပေမယ့် ထူးဆန်းတဲ့ခံစားချက်တွေကြားကနေ ဒါဟာ အိပ်မက်မဟုတ်ဘဲ တကယ့်လက်တွေ့မှာဖြစ်နေတယ်ဆိုတာကြောင့်လည်း ကျွန်မစိတ်ထဲမှာ ဘာလို့ရယ်မသိပျော်နေမိပြန်တယ်။
ဒီလိုမျိုး ဘာကြောင့်လဲလို့သေချာရေရေရာရာမသိလေတော့ သူမက ကျွန်မအရမ်းတွေ့ချင်နေမိတဲ့သူ တစ်ယောက်ဖြစ်လို့ဘဲနေမှာပါလို့ ကျွန်မ အလွယ်တွေးမိလိုက်ပါတယ်။
မိနစ်ပိုင်းလောက်တော်တော်ကြာအောင် သူမကို နွေးနေခြည်ငေးကြည့်နေမိခဲ့တယ်။
သို့သော်ရုတ်တရက်ဆိုသလို ငြိမ်သက်စွာအိပ်စက်နေတဲ့သူက လှုပ်လှုပ်ရှားရှားဖြစ်သွားသည့်အတွက် နွေးနေခြည်လည်း ပြာပြာသလဲဖြင့် မျက်လုံးတွေကိုအတင်းပြန်မှိတ်ကာ အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေလိုက်၏။
သို့သော် အချိန်အတော်ကြာသည်အထိ ဘာသံမှထပ်မကြားရတော့သည့်အတွက် နွေးနေခြည်ဟာ မျက်လုံးတို့ကိုဖြည်းဖြည်းချင်းဖွင့်လိုက်၏။
အဲ့ဒီ့နောက်မှာတော့ စိတ်ထဲမ၀ံ့မရဲနဲ့ ၀င့်ဖူးသဇင်ရှိရာကို နွေးနေခြည်လှမ်းကြည့်မိလိုက်တဲ့အချိန်မှာဘဲ ဗိုက်ပေါ်ကို လက်နှစ်ဖက်တင်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာငုတ်တုတ်ထိုင်နေသည့် ၀င့်ဖူးသဇင်ကြောင့် နွေးနေခြည်ခမျာစိုးရိမ်စိတ်ဖြင့် ...
"ဇင်...ဘာဖြစ်လို့လဲ...ဗိုက်အောင့်လို့လား"
နွေးနေခြည်ရဲ့စိုးရိမ်စိတ်တွေပြည့်နှက်နေသည့်အသံကြောင့် ၀င့်ဖူးသဇင်လည်း အနဲငယ် အံ့သြသလိုဖြစ်သွား၏။
