က်ာင္းမသြားခင္ မနက္ေစာေစာ၌ ေႏြးေနျခည္တစ္ေယာက္ စူပုတ္ပုတ္မ်က္ႏွာထားျဖင့္ ၀င့္ဖူးသဇင္အားေမး၏။
"ဇင္...ငါ့ကိုအေျဖျပန္ေပးဖို႔စိတ္ကူးမရွိေတာ့ဘူးလား"
ထိုေမးခြန္းကိုအေမးခံလိုက္ရတဲ့ ၀င့္ဖူးသဇင္ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပင္ ခပ္ၿပဳံးၿပဳံး ျပန္ေျဖ၏။
"ေပးမွာေပါ့ ေႏြးရယ့္...ဘာလို႔အဲ့ေလာက္ေလာေနရတာလဲ?"
"ေလာတာမဟုတ္ဘူးေလ။သူ႔ကို ဒီကခ်စ္ေၾကာင္းဖြင့္ေျပာထားတာျဖင့္ၾကာေနၿပီကို အခုအခ်ိန္ ထိ ဘာမွမျဖစ္သလိုမ်ိဳး ေနေနတာမလား။အဲ့ေတာ့ ဖြင့္ေျပာခဲ့မိတဲ့ ဒီလူကဘဲ အ႐ူးႀကီးက်ေနတာဘဲ"
"ဟုတ္ပါၿပီရွင္...ငါလည္း ေႏြးကို ဒီေန႔အေျဖျပန္ေပးဖို႔စဥ္းစားထားၿပီးသားပါေနာ္"
"တကယ္? အဲ့ဆိုေပးေတာ့ေလ...ငါ့ကိုခ်စ္လား ဒါမွမဟုတ္ မခ်စ္ဘူးလား?"
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြတသီႀကီးျဖင့္ ေႏြးေနျခည္ရဲ႕မ်က္လုံးမ်ားက ေတာက္ပလ်က္။
သို႔ေသာ္ သူမရဲ႕ေတာက္ပေနသည့္ မ်က္လုံးေတြက သူမေခါင္းကို ခပ္ဖြဖြေလးပုတ္လာခဲ့သည့္ ၀င့္ဖူးသဇင္ေၾကာင့္ အံ့ၾသမႈရိပ္ေျပာင္းျပန္၏။
"ဇင္ကလည္း...အေျဖေပးပါဆို ဘာလို႔ ေခါင္းကိုလာပုတ္ေနတာလဲ"
"ဒီေန႔ေန႔လည္ ၁၁နာရီေလာက္က်ရင္အားလား"
"ဘာျဖစ္လို႔လဲ"
"ငါ ေႏြးကိုေခၚျပစရာေနရာေလးေတြရွိလို႔"
"ငါတစ္ေယာက္တည္းလား....ျပည့္ေရာမပါဘူးလားဇင္"
"အြန္း...ေႏြးတစ္ေယာက္တည္းဘဲ"
"ဒါေပမယ့္ ဇင္ကဘယ္ေနရာကိုေခၚျပမလို႔လဲအရင္ေျပာဦးေလ"
"အဲ့အခ်ိန္က်မွသိမွာေပါ့...ကဲ ငါသြားေတာ့မယ္ေနာ္...ဒီေန႔ ၈နာရီအတန္းရွိလို႔...တာ့တာ ေႏြး"
"အယ္..အယ့္ ...ဇင္...
အာယား အဲ့ဇင္အစုတ္ပလုတ္ကေတာ့ ငါ့ကို နားမလည္ႏိုင္ေအာင္လုပ္သြားျပန္ၿပီ"
အစကအနဲငယ္သာစူပုတ္ေနသည့္ ေႏြးေနျခည္ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းက အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဘဲႏႈတ္သီးလို ေရွ႕သို႔စူထြက္ကာ မ်က္ခုံးေတြပါ တြန္႔ေကြးလ်က္။
