"ဇင်,,,,နေရောကောင်းရဲ့လားဟင်"
"ကောင်းပါတယ်။ ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး"
ဘာမှမဖြစ်ဘူးလို့ပြောနေတဲ့ဇင်က တကယ်တော့ အဆင်မပြေဘူးဆိုတာ ကျွန်မသိတယ်။
ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့ မနေ့မနက်ကကျွန်မတို့အတူတူပြန်အိပ်ပျော်သွားပြီး နိုးလာပြီးနောက် ပိုင်းကတည်းက ဇင်က တစ်ခုခုကိုတွေးနေသလိုဘဲ။
ပြီးတော့ ကျွန်မကိုလည်း အရင်လို စကားသိပ်မပြောတော့ဘဲ ရှောင်ဖယ်ရှောင်ဖယ်လုပ်နေ တယ်လေ။
တကယ်တော့ ကျွန်မလည်း ဇင့်ကိုစိတ်ထဲမှာ မေးစရာတွေအပြည့်ဖြစ်နေပေမယ့် ဒီလိုအခြေအနေဖြစ်နေတော့ မမေးသေးဘဲ နေနေခဲ့တာလေ။
အခုတော့ မေးလို့မဖြစ်တော့တဲ့အနေအထားရောက်နေပြီမဟုတ်လား။
ဘာလို့လဲဆိုတော့ မမေးဘဲနဲ့ ဒီအတိုင်းသာဆက်သွားနေရင် ရှေ့နှစ်တုန်းက ကြုံခဲ့သလို ကျွန်မတို့နှစ်ယောက်စလုံး အတွက် စိတ်မကောင်းစရာတွေဖြစ်လာတော့မှာလေ။
အဲ့တာကြောင့်မို့ ဒီနေ့တော့ ဇင်ဘာဖြစ်နေသလဲဆိုတာသိရအောင် ကျွန်မကြိုးစားကြည့်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။
"ဇင်,,,ငါနဲ့ ဇင်နဲ့က သူငယ်ချင်းတွေမဟုတ်ဘူးလား။သူငယ်ချင်းဆိုတာ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် စိတ်ညစ်စရာတွေကြုံလာရင်တောင် ေ၀မျှပြီးခံစားကြရတယ်လေ။ဒါကြောင့် မို့လို့ ဇင်ဘာတွေတွေးပြီး ငါ့ကိုအခုလိုမျိုးစကားသိပ်မပြောတော့တာလဲဆိုတာ ဇင်ပြောပြပါလားဟင်။အဲ့လိုမျိုး ဇင်ပြောပြမှလည်း ငါတောင်းပန်သင့် တောင်းပန် ၊ ရှင်းပြသင့် ရှင်းပြလို့ရမှာလေ။"
"ငါ,,,ဟို"
"ဇင့်စိတ်ထဲမှာ ရှိတဲ့အတိုင်းသာပြောပါနော်...ငါ့ကိုဘာမှအားနာမနေပါနဲ့"
ဘယ်လောက်ဘဲ ရင်းနှီးတဲ့သူငယ်ချင်းဖြစ်ပါစေ နဂိုကတည်းကအနေအေးတဲ့သူမို့ ဘယ်သူကြောင့် ဘယ်လိုခံစားရပါစေမပြောပြဘဲ တစ်ယောက်ထဲခံစားနေတတ်တာက ဇင့်ရဲ့အကျင့်ဆိုတာ ကျွန်မသိထားတဲ့အတွက် အခုလိုမျိုး ကျွန်မပြောလိုက်ရတာပါ။
