ေႏြးေနျခည္နဲ႕ ျပည့္သိင်္ဂီ၏ ဒီေန႕အတန္းကေတာ့ ဆယ့္ႏွစ္နာရီနဲ႕တင္ၿပီးသြားခဲ့၏။
၀င့္ဖူးသဇင္ကေတာ့ ညေနေလာက္မွ အတန္းၿပီးမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ ေႏြးေနျခည္နဲ႕ ျပည့္သိဂႌတို႔က ေက်ာင္းမွအရင္ျပန္လာခဲ့ၾကပါသည္။
ေက်ာင္းကအျပန္ အေဆာင္သို႔ေရာက္ၿပီး ခဏအၾကာမွာဘဲ ေႏြးေနျခည္ထံသို႔ ျပည့္သိဂႌဖုန္း ဆက္လာ၏။
"ေအး...ျပည့္ ေျပာ"
"ဟဲ့,,ေနျခည္ ခုနတုန္းကငါမုန႔္ဆိုင္ဘက္သြားတဲ့အခ်ိန္ အေခ်ာေလးကိုေတြ႕ခဲ့တယ္ေတာ့"
"ဟုတ္လို႔လား....ဇင္က ေလးနာရီေလာက္မွအတန္းၿပီးမွာေလ"
"အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔ ငါလည္းနင့္ကိုဖုန္းဆက္လွမ္းေမးတာ...အမွန္ဆို အေခ်ာေလးက ေလးနာရီမွ အတန္းၿပီးမွာကို ဘာလို႔ဒီမွာ ေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ အတူထမင္းစားေနတာလဲ မသိဘူး"
"ေယာက်ာ္းေလး?"
"ဟုတ္တယ္။ ငါၾကည့္ရသေလာက္ေတာ့ လူခ်မ္းသာထဲကေယာက်ာ္းေလးတစ္ေယာက္ပုံဘဲဟ။ ၀တ္ထားစားထားတာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ခန႔္ခန႔္ညားညားဘဲ"
"အဲ့လူက အသက္ေရာဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီထင္လဲ ျပည့္"
"အင္း...၂၅ ၊ ၂၆ေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ထင္တယ္။အေခ်ာေလးနဲ႕ အတူထမင္းစားရင္းေတာင္ စကားေျပာေနၾကတာဆိုေတာ့ အဲ့လူက အေခ်ာေလးနဲ႕ အရမ္းရင္းႏွီးတဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ၿပီးေတာ့ ငါ့စိတ္ထင္ေျပာရရင္ သူက အေခ်ာေလးရဲ႕ ရည္းစားေတာင္ျဖစ္ေနမလားမသိဘူးေနာ္..ေနျခည္"
"အာ,,,မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ နင္အျမင္မွားတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ"
"မမွားဘူး...ငါ အေသအခ်ာကိုျမင္ခဲ့တာ။တကယ္လို႔ နင္မယုံရင္ အေခ်ာေလးကိုဖုန္းဆက္ၿပီး ေမးၾကည့္လိုက္ ဘယ္မွာလဲဆိုတာ သိရေအာင္"
"ေအး...ငါအခုဆက္ၿပီးေမးၾကည့္လိုက္မယ္"
ျပည့္သိဂႌကို အဲ့စကားဘဲေျပာၿပီး ဖုန္းကိုအျမန္ခ်ကာ ဇင့္ဆီသို႔ ဖုန္းေခၚလိုက္၏။
သို႔ေသာ္ ဇင့္ဖုန္းက အခုခ်ိန္က်မွ လုံး၀ေခၚမရ။ေခၚလိုက္တိုင္း စက္ပိတ္ထားသည္ဘဲ ျဖစ္ေနေတာ့ ေႏြးေနျခည္ရင္ထဲက အပူလုံးႀကီးက တျဖည္းျဖည္းႀကီးမားလာခဲ့၏။
