Group B meets Group A (the maze runner)

Hoofdstuk 27.

Verslagen loop ik de slaaphut binnen, Minho heeft beschermend een arm om me heen geslagen. Thomas en Teresa komen naar ons toegelopen, terwijl ik zie hoe Harriet zich in Gallys armen stort. 'Wat is er gebeurt?' vraagt Thomas. Ik kijk naar beneden en zucht, gelukkig antwoordt Minho. 'Ze hebben Zart te pakken genomen.' Teresa slaat verschrikt een hand voor haar mond. 'Oh, nee.' Zij en Thomas kijken elkaar intens aan, ik zie aan hun ogen dat ze een geheim hebben, het is net alsof ze nu aan het communiceren zijn, maar zonder dat ze iets zeggen. Ik haal mijn schouders op, ik voel een vermoeidheid over me heen lopen. Teresa slaat haar armen om me heen, ik knipper met mijn ogen, maar toch beantwoord ik haar knuffel. 'We waren doodongerust.' fluistert ze in mijn oor. Ik verstevig mijn grip om haar, even later voel ik nog een paar armen om me heen. 'Ik wil ook wel een knuffel.' zegt de stem van Harriet. Ik giechel en sla mijn andere arm om die van Harriet. Mijn twee vriendinnen knuffelen me plat. 'Ik kan niet ademen.' zeg ik, lachend laten ze me los, maar dan valt de trieste sfeer weer om ons heen.

Ik kruip samen met Minho in een slaapzak. Ik kijk naar hem op. 'Gaat het een beetje?' Hij knikt. Hij streelt het haar weg die voor mijn ogen ligt. 'Je bent echt gek, weet je dat?' Ik lach eventjes, maar dan zie ik de gepijnigde blik in zijn ogen. Hij kijkt me aan, zijn blik straalt verdriet uit en ik zie hoe er tranen in zijn ogen komen. Snel leg ik teder een hand op zijn wang. 'Hé, wat is er?' 'Ik had je moeten beschermen, ik had jou en Zart moeten beschermen.' Zijn stem trilt en hij slikt. Ik leg ook mijn andere hand op zijn gezicht en kijk hem recht in de ogen. 'Het is niet erg, je kon er niks aan doen, het is niet jouw schuld.' Het is mijn schuld, maar dat zeg ik er niet bij. Hij drukt zijn lippen smachtend tegen de mijne, ik beantwoord zijn kus. Na de kus nestel ik me tegen hem aan, hij houdt me stevig tegen zich aan, alsof hij bang is om me kwijt te geraken. Ik geniet even van dit moment, ik ben bang dat dit niet lang zal duren. Nog één nacht hier overleven en dan kunnen we ontsnappen.

'Is alles klaar?' vraag ik aan Teresa en Harriet. Ze knikken, we hebben de hele dag rugzakken en drinkflessen gemaakt, die zijn nu al allemaal gevuld. 'Oke, nu over iets anders.' Ik zet me neer op de grond. Ik gniffel geheimzinnig. Snel komen Teresa en Harriet bij me zitten. 'Ze is iets van plan.' zegt Teresa tegen Harriet. 'Inderdaad, zouden we niet beter wegrennen?' zegt Harriet. 'Laten we dat als plan b houden.' zegt Teresa. Ik rol met mijn ogen. 'Jullie zijn toch zo grappig.' Ze lachen allebei. 'Wat is er Sonya?' vraagt Teresa. Ik klap in mijn handen en kijk hen met pretoogjes aan. 'Zullen we het niet eens over de jongens hebben? Meidenpraat?' zeg ik met een grote glimlach. De twee meisjes kijken elkaar aan en proesten het uit. 'Oké.' zegt Teresa. 'Dat zullen we wel aankunnen.' zegt Harriet.

Het blijkt dus dat Gally en Harriet direct een klik hadden toen ze elkaar ontmoeten, het moment dat Harriet kwaad was geworden tegen Gally in de eetzaal. Gally had direct een zwak voor haar gecreërd en toen hij haar dat vertelde, bleek het dat zij hetzelfde voor hem voelden. Tegenpolen trekken elkaar dus echt aan. De klik tussen Thomas en Teresa had ik al voorspeld en hun verhaal lijkt precies op dat van Rachel en Ares, dat beseft Harriet ook. 'Aris en Rachel.' fluistert ze, nadat Teresa haar verhaal had gedaan. Ik knik instemmend. 'Dus het is echt zo, dit is hier een kopie van ons labyrint.' Ik knik nog eens. 'Dus...' Harriet denkt even na over haar woorden. 'Dus dat betekent dat er iemand uit ons labyrint zou moeten verliefd worden op Alby.' zegt ze. Zo heb ik het nog niet bekeken, maar ze heeft inderdaad gelijk. Mijn hersens beginnen op volle toeren te draaien. Alby was het evenbeeld van Harriet. Het evenbeeld van Gally was...was Beth. 'Beth en Alby.' fluister ik. Harriet kijkt me vreemd aan, maar Teresa begrijpt er zo te zien niets van. 'Volgens mij kan je Gally met Beth vergelijken.' Harriet knikt. 'Dat zou inderdaad wel eens kunnen.' Ze lacht eventjes bij het besef, maar ik ben al afgehaakt. Ik moet denken aan Beth, ze was ziek geweest toen ik was weggegaan.

'Hoe gaat het met haar?' Harriet kijkt me niet-begrijpend aan. 'Met Beth? Is ze genezen?' zeg ik ter verduidelijking. 'Ja, ze is genezen.' Er valt een hele last van mijn schouders. 'Herinnert ze zich nog iets?' vraag ik, maar Harriet schudt haar hoofd. 'Ze weet niks meer, maar ze...' Ik kijk haar aan, die 'maar' klonk niet goed. 'Maar wat, Harriet?' vraag ik, ik kijk haar met grote ogen aan. Ze zucht. 'Ik vertelde haar over jouw verdwijning en die van Ryan.' zegt ze. Ik frons mijn wenkbrauwen en kijk naar beneden. 'Ze...ze...ze zei dat ze de naam Ryan herkende, maar...' Ik kijk haar nu met grote ogen aan. Wat bedoelde ze? Beth had Ryan herkent, maar ze had hem nooit ontmoet. Ik peinig mijn hersens, maar ik kan me geen moment herinneren dat ik iets tegen haar had gezegd over Ryan. 'Ze zei dat Ryan slecht was.' zegt Harriet voorzichtig. 'Wat!' Wist Beth dat Ryan onderdeel was van Wicked? Ik zucht. 'Ik moet jullie iets vertellen.' Teresa en Harriet hangen aan mijn lippen als ik ze vertel over mijn droom, of herinnering. Even later word ik door hen allebei omhelst. 'Ik had het moeten weten.' Mijn stem trilt verschrikkelijk. 'Je kon het niet weten.' zegt Harriet, maar ik kan haar niet geloven.

'Morgen zullen we vertrekken.' roept Alby rond in de eetzaal. 'Deze nacht blijven we allemaal samen in de slaapzaal.' We zijn niet meer van plan om tegen de grievers te vechten, het doet meer slecht dan goed. 'Zorg ervoor dat je zo veel mogelijk kan rusten.' Alby's stem klinkt door de zaal en iedereen luistert muisstil. Ik voel de angst in de lucht. Angst voor de grievers, angst voor morgen, angst voor het onbekende.