Group B meets Group A (the maze runner)

Hoofdstuk 17.

Vanaf de uitkijktoren kijk ik toe hoe de deuren met een piepend geluid dichtschuiven. Misschien waren Harriet en de rest nu ook aan het kijken naar het sluiten van de deuren, misschien waren ze nog altijd aan het wachten op het moment dat ik zou terugkomen. Ik zucht. 'Hi, Sonya, mag ik erbij komen?' vraagt een meisjesstem, ik moet mijn hoofd niet omdraaien om te weten dat het Teresa is. 'Ja, natuurlijk.' Ze komt naast me staan. 'En hoe was je eerste dag, groentje?' zeg ik half lachend. 'Teresa.' Ik glimlach. 'Je bent nog steeds het groentje.' Ze rolt haar ogen, maar legt haar erbij neer. 'Wil je me je verhaal vertellen? Ik heb wel al enkele dingen gehoord van Thomas, maar ik begrijp er nog steeds niks van.' Ik frons even mijn wenkbrauwen, maar knik dan uiteindelijk. Hier gaan we daan, alle herinneringen nog eens ophalen. Ik begin te vertellen.

Teresa is een ongeduldige luisteraar, ik zie dat ze zichzelf moet inhouden om me niet te onderbreken. Mijn stem breekt even als ik begin te vertellen over Ryan, maar ik kan de tranen inhouden. Wanneer ik uitgepraat ben geeft ze me een knuffel. 'Sorry.' zegt ze. 'Het voelt goed om weer met een meisje te praten.' zeg ik. Ze kijkt me vreemd aan. 'Waren de jongens niet goed genoeg misschien?' Ik schud mijn hoofd en lach even. 'Jongens kunnen niet goed tegen gevoelens.' Ze lacht. 'Typisch.' Ik verander van onderwerp. 'En hoe zit het nu met jou en Thomas?' Als ze goed naar mijn verhaal had geluisterd, zou ze moeten weten wat ik bedoelde. 'Hij is leuk.' zegt ze knikkend. Ik trek mijn wenkbrauwen op. 'Alleen maar leuk?' Haar ogen glinsteren. 'Ja.' zegt ze twijfelend. 'Kom op, vertel het.' Ze zucht en barst uit. 'Hij is zeer leuk en ik mag hem graag, het is net of ik alles tegen hem kan zeggen.' Ik kuchte. 'Klinkt alsof er hier iemand een oogje op Thomas heeft.' Ze rolt met haar ogen maar moet dan toch lachen. 'En hoe zit het met jou en Minho?' Ik verstar, hierop ben ik niet op voorbereid. 'We zijn gewoon vrienden. Het is nog te vroeg, ik mis Ryan nog te hard.' zeg ik zachtjes. Haar ogen verzachten en ze ziet haar fout in. 'Sorry, ik had er niet aan gedacht.' zegt Teresa verontschuldigend. Ze knuffelt me weer. Het voelt goed, het is een knuffel van een vriendin.

'Je vind hem wel leuk hé, Minho.' vraagt Teresa uiteindelijk. Met een zucht knik ik. 'Dus misschien, ooit?' Ik haal mijn schouders op. 'Misschien.' Het voelt alsof ik Ryan bedrieg door dit te zeggen. 'Kom op, het is bijna tijd voor het avondeten.' zeg ik tegen Teresa en ik sta al op. Bij de trap aangekomen, zie ik dat er twee figuren op staan. Ze kijken verschrikt als ze mijn hoofd zien. Minho en Thomas. Ze stonden ons gewoon af te luisteren. 'Teresa! Kom eens kijken wie stond te luistervinken.' Ze kijkt ook naar de trap en ziet ze staan. 'Jongens, het is onbeleefd om af te luisteren.' zegt ze op een bazige toon en ze zet haar handen in haar heupen. 'Uh, uh.' zegt Thomas, Minho is zelfs niet in staat om iets uit te brengen. 'Weg jullie!' roep ik half bazig. Ze lopen direct weg. Ik en Teresa kijken elkaar aan en proesten het uit. 'Hun gezichten...' begin ik. 'Onvergeetelijk.' eindigt Teresa. We lopen naar de eetzaal. 'Shit.' zeg ik plotseling. Teresa kijkt me verbaasd aan. 'Wat?' Ik zet grote ogen op. 'We waren over hen aan het praten, weet je nog, ze hebben dat dus waarschijnlijk allemaal gehoord.' zeg ik. 'Oh, shit.' zegt Teresa nu ook, nu ze beseft wat dat betekent. 'Wat nu?' vraag ik. Ze haalt haar schouders op. 'Er niets van zeggen zeker en gewoon zien hoe ze zullen reageren.' Ik zucht dat klinkt goed.

Het is best grappig om te zien dat Minho en Thomas overduidelijk beschaamd zijn. Ze hebben ons nog niet één keer durven aankijken. Toch zitten ze wel aan dezelfde tafel als wij. Ik zit te praten over van alles en nog wat met Teresa. Newt komt ook bij ons zitten. 'Jullie zijn zo te zien goede vriendinnen geworden.' Ik knik snel op en neer. Teresa doet hetzelfde naast mij. Newt lacht met ons en ziet dan Minho en Thomas zitten. 'Wat is er met jullie?' Thomas en Minho kijken elkaar aan en kijken dan terug naar hun bord. 'Oke' zegt Newt en hij kijkt naar mij. 'Weet jij wat er aan de hand is?' Ik krijg een speelse lach om mijn mond. 'Wel, Thomas en Minho hier, hebben ons afgeluisterd. En jammer voor hen, maar wij hebben ze op heterdaad betrapt.' Newt lacht. 'De meisjes afgeluisterd, jongens.' De jongens lachen als boeren met kiespijn. 'Over wat waren jullie aan het praten?' vraagt Newt. 'Meisjesdingen.' zegt Teresa snel, te snel. 'Okeee.' zegt Newt met gefronste wenkbrauwen.

Ik lig naar de sterren te kijken. Er komt iemand naast me liggen, waardoor het gras naast me wordt plat gedrukt. 'Je vindt me dus leuk, hé.' Het is Minho. Ik ga direct recht zitten en geef hem een stomp tegen zijn arm. 'Au.' zegt hij sarcastisch, hij gaat ook recht gaan zitten. 'Je verdient het.' Hij rolt met zijn ogen. Ik zet mijn handen in mijn heupen. 'Moet jij je verontschuldigingen niet aanbieden?' Hij zucht. 'Sorry Sonya, dat ik je gesprek met Teresa heb afgeluisterd.' Ik glimlach. 'Brave jongen.' en ik wrijf over zijn haar. 'Woef.' klinkt het, waardoor ik plat lig van het lachen. 'Ga je morgen weer mee het labyrint in?' vraagt Minho. 'Ben ik niet van plan, waarom?' 'Het is leuker met jou dan met Thomas.' Ik bloos. 'O, oké.' Hij houdt zijn hoofd schuin. 'Is dat nu een ja?' Ik zucht. 'Ja, zeker.' Het is beter dan hier constant te zitten en met de ontdekking van vandaag ben ik wel nieuwsgierig geworden. 'Dat is dan een date.' Ik rol met mijn ogen en geef hem een duw. Hij buigt zich voorover naar mijn gezicht toe. Gaat hij mij nu kussen? Ik zet mijn handen tegen zijn borstkas. 'Nee, Minho.' Ik zie teleurstelling in zijn ogen. 'Sorry.' fluister ik en ik loop snel weg. Ik kruip snel weg in mijn hangmat.

'Sonya?' hoor ik Minho zeggen. Ik hou mijn ogen dicht. Ik hoor geluiden achter mij, Minho gaat in zijn hangmat liggen. Ik zucht, ik vind het erg dat ik hem moest kwetsen, maar morgen moet ik weer met hem het labyrint in. Sorry Minho, maar je zit in de friendzone.