Group B meets Group A (the maze runner)

Hoofdstuk 16.

Minho heeft me nog de laatste instructies voordat we het labyrint ingaan. 'Ik ben de baas, begrepen.' zegt Minho. Ik knik. 'Sonya!' wordt er achter ons geroepen. We draaien ons om en zien Newt aankomen. 'Je hebt het hem niet verteld zeker.' vraagt Minho. Ik sla mijn hand tegen mijn hoofd. 'Shuck, vergeten.' Dit zal Newt niet leuk vinden. 'Zeg niet dat je meegaat in het labyrint.' zegt Newt wanneer hij bij ons staat. 'Uuuhmm.' ik kijk naar Minho voor steun, maar hij heft zijn handen op, en heeft een blik in zijn ogen waarmee hij zegt: jouw probleem. Newt trekt zijn wenkbrauwen op en wacht op mijn antwoord. 'Ja, maar.' 'Komt niets van in huis, jij blijft hier.' zegt hij woedend. Ik voel mezelf kleiner worden, ook al moet ik al opkijken naar hem. 'Ik moet wel, Newt.' Zijn blik verzacht. 'Ik moet weten of het mogelijk is om terug te gaan, ik mis mijn groep, Newt.' Zijn woede is nu volledig weg en heeft plaats gemaakt voor medelijden. 'O, wees alsjeblieft voorzichtig.' zegt hij. 'Natuurlijk, broer.' Ik steek mijn vuist uit, maar Newt komt naar me toe en knuffelt me. Ik druk me tegen hem aan. 'Pas goed op jezelf, zusje.' Hij maakt zich los en wijst naar Minho. 'Zorg jij maar dat ze heelhuids terugkomt.' Minho zet grote ogen op. 'Ajaj, kapitein.' Newt lacht eventjes en rolt met zijn ogen. We duwen nog eventjes onze vuisten tegen elkaar en dan vertrekken ik en Minho. Ik kijk nog even om en zwaai naar Newt, hij zwaait snel terug.

'Hoe komt het dat Thomas niet mee is?' vraag ik aan Minho. We lopen nu al tien minuutjes, en ik voel me nog steeds goed, ik ben misschien wel klein, maar mijn conditie is tiptop in orde. 'Hij heeft een rustdag vandaag.' Ik krijg een glimlach op mijn gezicht als ik bedenk dat hij dan samen is met Teresa. 'Hij en Teresa zullen een koppel vormen.' Hij kijkt me met opgetrokken ogen aan. 'Hoe weet je dat?' 'Weet je nog dat jullie allemaal op een meisje lijken uit de korf.' Hij knikt. 'Olive.' fluistert hij. 'Inderdaad, wel de meisjesversie van Thomas is Rachel en op een dag kwam er een jongen bij ons, Aris. Wel hij lijkt op Teresa. Aris en Rachel zijn een koppel.' Minho lacht. 'Thomas gaat dus gaan lopen met het meisje.' Ik lach en knik.

Na een uur of twee zegt Minho dat we pauze nemen. Met een zucht laat ik me neerzakken tegen een muur, ik neem mijn appel en begin eraan te knabbelen. 'Nog een halfuurtje lopen en dan zijn we bij de plaats waar we jullie gevonden hebben. 'Oke.' zeg ik. Ik ben blij dat we er bijna zijn, mijn benen beginnen al pijn te doen. 'Heb je goed geslapen vannacht?' vraagt Minho. 'Mmhm.' murmel ik instemmend. 'Ik ook.' Ik kijk verbaasd naar hem, maar hij kijkt recht voor zich uit. Hij staat recht. 'Klaar?' 'Helemaal.' en ik spring op. We beginnen weer te lopen.

'Ben je zeker dat je ons hier hebt gevonden?' '100 procent zeker.' Het ziet er hetzelfde uit als de rest van het labyrint. Ik zoek achter een knop of een hendel, maar vind niks. Ik krijg een idee, ik begin de muur af te lopen en ondertussen klop ik erop. Mijn oor houd ik dicht bij de muur. En inderdaad, plots klinkt het geklop hol en niet massief. Ik roep naar Minho. 'Hier is de gang.' Hij komt direct afgelopen en om het te bevestigen klopt hij ook eens op de muur. 'Wow.' Ik kijk hem recht in de ogen. 'Misschien kunnen we hierdoor breken.' Als antwoord begint Minho tegen de muur te beuken, maar er komt geen beweging in. Hij haalt zijn mes uit en probeert een steen eruit te wikkelen. Tevergeefs. De hoop die ik even voelde, verdampt als water in de zon. 'Sorry, Sonya.' Zuchtend stort ik neer tegen de muur.

'Het is niet jouw schuld, als wicked zou gewild hebben dat we terug gingen, zou de deur gewoon open zijn gegaan.' Minho komt naast me zitten. 'Hoe weet je dat allemaal van wicked?' Tjah, hoe weet ik dat. 'Gewoon, alles wat er met ons gebeurt, het is net alsof ze alles van een lijstje aflopen.' Hij fronst zijn wenkbrauwen. 'Kijk, ze hebben Aris en Teresa elk naar een groep gestuurd, is er bij jullie ook iemand gestoken?'vraag ik. Hij knikt. 'Gally.' 'Bij ons ook, alles wat er hier gebeurt, gebeurt in de korf ook.' Hij bestudeert mij. 'Er zit een goedwerkend brein in dat kleine hoofdje van je.' Ik lach. Hij fronst zijn wenkbrauwen. 'Wat?' 'En Ryan dan, hier is er nog geen tweede meisje naartoe gestuurd, behalve jij dan.' Ik zucht en voel de leegte in mijn hart weer, ik vecht tegen de tranen die opkomen. 'Hij was volgens mij een test.' Minho knikt. 'Wacht eens even, dat is het.' Ik kijk hem verbaasd aan. 'Wat als dit een test is en dat we eruit geraken door de uitgang te vinden.' Mijn mond valt open. 'Jij hebt ook een goedwerkend brein.' Hij lacht eventjes en staat dan recht. 'Dit moeten we aan de rest vertellen.' Ik knik instemmend, snel lopen we terug naar de laar.

'We moeten dus gewoon de uitgang vinden?' vraagt Alby. Er is een spoedvergadering uitgeroepen voor de keepers. Ik en Minho knikken tegelijkertijd. 'Hebben de renners al iets gevonden, Minho?' vraagt Newt. Minho schudt zijn hoofd. 'Maar daar gaat het niet om, we weten nu tenminste waarom we hier zitten.' Ik knik instemmend. Er wordt om ons heen gemompeld. Ik voel me zeker over dit idee. We zitten hier omdat we getest worden, waarom weet ik nog niet. Dan springt er mij iets te binnen. 'Wie dit overleefd, is geslaagd voor de test.' Ze kijken me allemaal met open mond aan. 'Dit klopt niet.' Het is Gally die dit zegt. 'Hoe weet je dit allemaal?' Ik kijk hem aan. Hij lijkt supergoed op Beth. 'Jij weet wat hierachter is, niet?' Hij kijkt me geschokt aan. 'Wist, alles is nu vervaagd, alleen weet ik...' 'Dat het erger is.' Ik maak zijn zin af. 'Hoe...' 'Weet ik dat, Beth heeft hetzelfde gezegd.' Ik zie aan zijn ogen dat hij herinnert wie Beth is. 'Maar om op je vraag te antwoorden, ik weet dit allemaal omdat ik alles kan vergelijken, ik zie de patronen.' Minho doet zijn mond ook nog eens open. 'Het is beter dit te weten, dan helemaal niets, het kan evengoed zijn dat we er helemaal naast zitten. Het is wel mogelijk.' Nu knikt iedereen instemmend. 'Bedankt om dit mee te delen, Minho en Sonya.' zegt Alby. 'Iemand nog vragen.' Iedereen schudt zijn hoofd. Ik zucht, ik ben blij dat iedereen mijn theorie begrijpt, ik wil uitrusten, het was een vermoeiende dag.