Group B meets Group A (the maze runner)

Hoofdstuk 11.

Thomas passeert me, Minho passeert me, maar geen Ryan. Het is nu al een paar minuten geleden dat Thomas en Minho aangekomen waren, waarom was Ryan niet bij hen. Minho komt naar me toe. 'Sorry, Sonya, maar we zijn hem kwijtgeraakt.' Ik blijf in het labyrint kijken. 'Er was een griever, hij liep de andere kant uit, de griever volgde hem, het spijt me, Sonya.' 'Nie jou schuld.' mompel ik. Laat me met rust denk ik erachteraan. Ik blijf wachten, ik voel de tranen over mijn gezicht lopen. 'Kom op, Ryan.' fluister ik. Ik wacht. Er verstrijkt een half uur, de deuren zullen bijna sluiten, dan zie ik een figuur aan het einde. 'Ryan.' fluister ik. 'Ryan.' zeg ik ietsje luider. 'Ryan!' ik roep luid. Hij komt op me afgerend. Hij strekt zijn armen naar me uit. Te laat zie ik dat zijn ogen bloeddoorlopen zijn, dat er schuim uit zijn mond komt. Hij stormt op me af en duwt me op de grond. Pijnlijk val ik neer op de grond. Zijn handen sluiten om mijn keel. Ik neem nog een laatste keer adem, maar dan duwt hij mijn keel dicht. Ik spartel onder hem, maar hij is te sterk. Ryan, denk ik, wat is er met je gebeurt? Dit is niet Ryan, zegt een stemmetje in mijn hoofd. Dit doet wicked. Mijn lucht geraakt op. Ik stop met spartelen, ik voel hoe mijn ogen wegdraaien. Ik sluit mijn ogen. 

De druk is weg, ik kan weer ademen, het voelt wel pijnlijk, maar ik kan weer ademen. Hoestend zit ik recht. Ik kijk om me heen. Ryan ligt bewusteloos naast me, er stroomt een klein beetje bloed uit een wonde op zijn hoofd. Newt staat naast me, met een schop in zijn handen, geschokt kijkt hij neer op ons. Er komen andere jongens aangelopen, waaronder Alby en Minho. 'Sluit hem op.' beveelt Newt. Twee jongens pakken de armen van Ryan en lopen met hem weg. Verdrietig kijk ik naar Ryan, wat was er met hem gebeurd?

'Gaat het?' vraagt Newt bezorgd aan mij. Ik knik, ik kijk naar de grond. De griever volgde hem. Ik herinner me Minho's woorden, was hij gestoken? Het kan niet anders, maar nog nooit had er iemand zo gereageerd, was dit de schuld van Wicked. Het moet wel. Er brandt een intense haat in me, ik haat wicked, voor wat ze met Ryan hebben gedaan. Ook omdat ze ons hier hadden gestoken, in deze vervloekte labyrinten. Ik haat ze met heel mijn hart, en als ik ooit diegene in handen krijg die verantwoordelijk is hiervoor, zal ik niet twijfelen, ik zal hem of haar vernietigen met mijn eigen handen. Piepend schieten de deuren in actie, met een klap is de uitgang naar het labyrint gesloten. De echte Ryan is weg, hij is weg, diegene die me net aanviel, dat was Ryan niet, dat was een slaaf, een slaaf van wicked. 

Ik sta op en ga naar onze boom, ik kruip erin en bekijk de Laar, ik zie dat iedereen naar de eetzaal loopt, het is tijd voor het avondmaal, dan zie ik een stenen hut, het is te klein om een slaapzaal te zijn, zou dat hun gevangenis zijn? Ryan. Ik wend mijn blik af, ik mis hem, de echte Ryan, de Ryan die was achtergebleven in de korf. Als ik nu maar de tijd kon terugdraaien, als ik hem had tegengehouden toen hij meewilde met Olive en Rachel, zou hij dan niet onder controle van wicked gekomen zijn? Mijn gedachten draaien op volle toeren, ik probeer een uitweg te vinden, een reden waarom we hier zitten, waarom ik ben veranderd van labyrint. De tranen lopen ondertussen over mijn wangen. 

'Sonya.' Ik schrik op uit mijn gedachten, ik ben niks wijzer geworden. Snel veeg ik mijn wangen droog.  Ik kijk naar beneden, ik verwacht Newt, maar het is Minho. 'Mag ik naar boven komen?' vraagt hij. 'Tuurlijk.' Eenmaal boven komt hij naast me zitten, de plaats waar Ryan normaal moest zitten. Ik duw snel die gedachte weg, voordat ik weer begin te huilen. 'Ik heb wat eten voor je mee.' zegt Minho en hij steekt enkele boterhammen gedraaid in papier naar me uit. Ik schud mijn hoofd. 'Nee, bedankt.' Ik wil niet eten. 'Kom op, Sonya, wanneer is het de laatste keer dat je gegeten hebt?' Ik denk na over zijn vraag. 'Gisteravond.' Hij zucht. 'Je moet echt eten.' 'Niet nu.' Hij schud zijn hoofd, maar stopt met de pogingen om me te laten eten. 'Het spijt me Sonya, als ik hem nou maar niet mee had genomen in dat doolhof.' Verbaasd kijk ik hem aan, dit is niet zijn schuld. 'Wicked zou hem toch in het labyrint gestuurd hebben.' Verward kijkt hij me aan. Ik heb geen zin om het uit te leggen, dat Ryan onder controle was van Wicked. 'Lang verhaal.' Hij knikt en vraagt niet verder. 

Na een tijdje verbreekt Minho de stilte, ondertussen was in de verte het kampvuur aangestoken. 'We moeten Ryan verbannen.' Ik knijp mijn ogen toe, dit zouden we ook doen in de korf, ze kunnen niks anders, Ryan heeft een regel verbroken. 'We zijn er allemaal tegen, maar we moeten wel.' Ik knik, ik begrijp het wel. 'Het is Ryan niet.' Ik zie in zijn ogen dat hij me niet begrijpt. 'Jullie hebben de echte Ryan nooit ontmoet.' Minho knikt. 'Waar is hij?' vraag ik zacht. Even denkt hij na over wie die hij zou kunnen zijn, maar bijna direct begrijpt hij wie ik bedoel. Hij wijst naar het stenen bouwsel dat ik al eerder had gezien. 'Bedankt.' Ik klim uit de boom en loop ernaartoe. 

Ryan ligt te slapen, hij ziet er weer uit als mijn Ryan. Ik blijf kijken, ik wil mijn armen om hem heen slaan, ik wil hem zoenen, ik wil hem, maar de tralies houden me tegen. Ook weet ik niet zeker of hij het wel zou toelaten, zonder mij eerst te vertrouwen. Ik zie hoe hij beeft in zijn slaap. Komt dat door het gif? Ik blijf hem aankijken, zo wil ik me hem herinneren, slapend, geen angst op zijn gezicht, geen haat of woede, geen verdriet. Dit is mijn Ryan. Ik blijf hem aankijken en val uiteindelijk huilend in slaap naast de kooi, voor het laatst zou ik zo dicht bij hem slapen.