Group B meets Group A (the maze runner)

Hoofdstuk 4.

'Opstaan!' schreeuwt iemand in mijn oor. Ik schrik wakker. 'What the shuck!' Naast me hoor ik een gierende lach. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen en zie iemand staan, voorovergebogen van het lachen. 'Ryan?' Hij hapte naar adem. 'Je...je moest je gezicht zien.' Zegt hij half lachend. Ik gooi mijn kussen naar hem. 'Waarom deed je dat?' Eindelijk stopt hij met lachen. 'Jij deed gisteren toch hetzelfde bij mij, dus nu pak ik je terug.' Ik rol met mijn ogen. 'Haha, wat ben je toch grappig.' zeg ik zo sarcastisch mogelijk. We lopen naar de eetzaal voor het ontbijt. Vandaag heeft Mix wafels gemaakt, heerlijk. Ik heb nog geen woord gezegd tegen Ryan, ik ben nog steeds pissig over deze ochtend. 'Oh, kom op, het was maar een grapje, en geef toe je verdiende het.' Ik eet mijn mond uit, het is inderdaad belachelijk dat ik nog altijd boos ben, maar ik had er een goede reden voor. 'Het is gewoon, je haalde me uit een mooie droom, ik zou willen weten hoe het afliep, maar hoe meer ik er aan denk, hoe minder ik nog weet.' Zijn ene mondhoek gaat verontschuldigend naar boven. 'Sorry.' 'Het is niet erg, je kon het niet weten.' Hij kijk naar zijn bord en mompelt iets. 'Wat?' 'Ik vroeg of ik mocht weten waarover de droom ging?' Ik bloos, de droom ging over een kus, maar dit is iets wat ik niet graag aan hem verteld. 'Een kus.' mompel ik. Nu is het zijn beurt om 'Wat?' te zeggen. 'Een kus.' zeg ik luider. Zijn ogen worden groot. 'O.' Ik blijf maar blozen, om zijn starende blik te ontwijken, loop ik met mijn lege bord naar de keuken. Ik blijf buiten op hem wachten, we moeten nog steeds een taak voor hem vinden.

Gelukkig krijgen mijn wangen weer hun normale kleur. Hij komt neuriënd naar buiten. 'Welk liedje is dat?' Hij zucht. 'Ik weet het niet.' Ik verander direct van onderwerp. 'Vandaag gaan we kijken of je misschien medisch aangelegd bent.' 'Oke.' Hij knikt hoopvol. We lopen naar de ziekenboeg, daar is Anastasia bezig met de wonde van Lucy te verbinden. 'Wat heb je nu weer uitgestoken, Lucy?' zeg ik opgewekt. Ze lachte lichtjes. 'Gevallen, voor de zoveelste keer.' Lucy is de grootse ongeluksdrager die hier aanwezig is, daardoor is ze wel goede vrienden geworden met Anastasia. Ze is een dagelijkse gast voor de ziekenboeg. Lucy loopt vrolijk naar buiten, alsof er niets aan de hand is. Anastasia schudt met haar hoofd. 'Deze namiddag zien we haar weer terug, dat ben ik zeker. Zo, Sonya, wat kom je doen met het groentje?' Ik lach en sla op Ryans rug. 'Ryan hier zal deze voormiddag uitproberen of hij een goede verpleegster is.' Ik leg de nadruk op 'ster'. Hij rolt met zijn ogen. 'VerplegER' verbetert hij zuchtend. 'We zullen wel zien.' zegt Anastasia. Ryan zou in goede handen zijn, Anastasia is lief en zorgzaam, als er iemand van de meisjes als moederfiguur moet optreden, is zij diegene. 'Dan laat ik jullie maar alleen.' Ik kijk naar Ryan. 'Succes' fluister ik hem nog na, ik loop naar buiten, ik werp nog een laatste blik over mijn schouder en zie Ryan liefdevol naar me kijken. Ik wil hem niet achterlaten. Dit zou een lange voormiddag worden.

Ik vul mijn voormiddag met vanalles en nog wat. Ik help in de tuin, voeder de dieren, repareer enkele dingen. Ik ben bezig met groenten te snijden in de keuken als Harriet binnenkomt. 'Sonya, kom je mee naar Beth?' Ik zie aan haar gezicht dat ze hoopt dat ik toestem, ze wil niet alleen zijn bij Beth. Na gisteren zou ik dat ook niet willen. 'Natuurlijk.' We zeggen gedag tegen Mix en lopen naar buiten. Eenmaal bij de kamer van Beth aangekomen, blijven we allebei even voor de deur staan. We lachen naar elkaar en geven elkaar wat moed om naar binnen te gaan. Zij aan zij lopen we naar binnen. Celine zit op een stoel naast Beth. Beth ziet er veel beter uit, ze zit rechtop in bed en lacht naar ons als we binnenkomen. Celine ziet ons ook en staat op. Harriet loopt naar haar toe, en fluistert iets in haar oor, Celine schudt haar hoofd. 'Goed' hoor ik Harriet zeggen. Ze had waarschijnlijk gevraagd of Beth nog aanvallen had gehad, zo te zien was dat niet zo. Celine loopt naar buiten. Ik en Harriet schuiven elk een stoel naar het bed toe. Harriet neemt het woord. 'Herinner je je iets?' Beth schud haar hoofd. 'Enkel flitsen, maar niets samenhangend, ik kan jullie niks vertellen, ik kan alleen zeggen dat we hier moeten blijven, ik weet niet waarom, ik weet het gewoon.' Ik en Harriet kijken elkaar aan, ik geloof Beth, maar we kunnen hier niet blijven. 'Je weet toch dat we hier weg moeten?' vraag ik. Beth knikt. 'Ik weet het, maar ik zeg gewoon dat we hier beter af zijn.' We proberen nog iets uit haar los te krijgen, maar we worden er niet wijzer van. Naarmate het gesprek verloopt, merk ik dat Beth er slechter gaat uitzien. 'Beth, je moet uitrusten, we laten het hierbij, oke?' 'Oke' ze kijkt dankbaar. Harriet heeft haar een knuffel, ik zwaai eventjes, daarna lopen we naar buiten. Celine die buiten stond te wachten, gaat weer naar binnen. 'Dat hielp niet veel.' zegt Harriet. Ik knik teleurgesteld. 'Misschien een andere keer.' Ze knikt. 'Misschien.' We lopen elk een andere kant uit.

Ik ren naar de ziekenboeg, na het gesprek met Beth, verlang ik nog meer om bij Ryan te zijn. Opgelucht kom ik binnen, hij is nog niet weggestuurd. Hij staat met zijn rug naar me toe. Anastasia ziet me als eerste ze knikt in mijn richting. Ryan draait zich om, ik kan van zijn gezicht aflezen hoe blij hij is om me te zien, mijn hart slaat een tel over. 'En hoe is het hier geweest?' Anastasia antwoordt. 'Zeer goed, hij kan de basisdingen, maar er zijn nog geen ernstige gevallen binnengekomen.' Hij kijkt vol trots naar mij. 'Goed.' Plotseling horen we veel kabaal buiten. Lucy wordt binnengedragen door enkele meisjes, het is zo te zien ernstig. De meisjes leggen haar op een bed, Anastasia, Ryan en ik lopen er naartoe. Eenmaal aangekomen, zie ik hoe ernstig het is, er zit een gapende wonde in Lucy's been, het bloedt stroomt er letterlijk uit. Ik zie uit mijn ooghoek Ryan helemaal wit worden. 'Ryan geef me een doek' roept Anastasia. 'Ryan!' Maar Ryan reageert niet, hij staat roerloos te kijken, hij is lijkbleek en het is net of hij elk moment kan flauwvallen. Ik schiet in actie en loop achter een doek, ik geef het aan Anastasia. 'Bedankt' mompelt ze, waarna ze in een trance verder werkt aan Lucy's been, Lucy is buiten bewustzijn. Ik hoor een bonk naast mij, Ryan is flauwgevallen. 'Ryan!' roep ik, ik loop zo snel mogelijk naar hem toe. Ik kniel naast hem neer, 'Ryan' roep ik nog eens. Hij doet zijn ogen open, maar ze draaien bijna wit weg. Ik leg zijn hoofd op mijn schoot, ervoor zorgend dat ik het zicht op Lucy ontneem. 'Rustig.' Hij knippert nog een beetje verdwaasd met zijn ogen, maar hij is bij bewustzijn. Ik streel zijn haar, terwijl de kleur op zijn gezicht terugkeert. 'Die medische carrière kan ik ook vergeten zeker.' fluistert hij zwakjes. Ik lach en ik knik. Er waren door de schrik tranen in mijn ogen gekomen, die knipper ik snel weg. Ik kijk achterom en zie dat Lucy's been verbonden is, Anastasia dept met een vochtige doek op haar voorhoofd. Lucy zou het overleven.