Group B meets Group A (the maze runner)

Hoofdstuk 10.

Ryan praat nog steeds niet met me, het is al drie dagen geleden sinds onze ruzie. Ik ben hopeloos, elke keer als ik naar hem toe wil om te praten, loopt hij kwaad weg. Ik weet dat hij kijkt als ik bij een andere jongen sta, ik weet dat hij jaloerser wordt, ik weet dat zijn vertrouwen in mij weg is. Het is verschrikkelijk, ik hou, hield, hou, hield van hem, ik weet dat zelfs niet meer. Als hij me nu een kans gaf, 1 kans, zodat ik met hem kan praten, maar hij laat het niet toe. Hij loopt constant rond in de laar, hij traint om renner te worden, dat is het enige waar hij goed in is. Alles wat we hebben meegemaakt, onze tijd samen in de korf, het vervaagt, ik wil niet dat die herinneringen weggaan, maar meer en meer begin ik te twijfelen. 

De keepers hebben deze avond een vergadering, ik weet niet waarom. Ryan is bij hen geroepen, gaan ze hem renner maken? Nerveus zit ik naast Chuck. Hij is een van de enigste waar ik goede vrienden mee ben geworden, naast Newt dan. Met Minho en Thomas kom ik ook goed overeen, maar omdat ze constant in het labyrint zitten, heb ik weinig tijd om goeie vrienden met hen te worden. Chuck praat opgewekt over zijn avonturen in de laar, ik luister maar half. Ik kijk in het vuur, mijn ogen branden, maar dat kan me niet schelen. Als Ryan renner zou worden, wanneer zou ik het dan nog goed kunnen maken met hem? Hij zou continu in het labyrint zijn, en wat als hij vast komt te zitten in het labyrint. Kan ik het wel aan om hem ook te verliezen? 

Alby komt naar buiten, gevolgd door Newt, ik sta op, eindelijk de vergadering is gedaan. Newt kijkt kwaad, alsof hij het niet eens is met wat er daarbinnen besloten is, de rest van de keepers komen ook naar buiten, net als Ryan. Ryan ziet er blij uit. Hij is renner, ik zie het aan zijn blik, dezelfde blik als toen hij loper werd. Ik sla mijn ogen neer. Alby verheft zijn stem. 'Ryan is uitgekozen tot renner, wat hij was in het andere labyrint, morgen zal hij samen vertrekken met Minho en Thomas.' Eerst hoor ik geroezemoes, maar dan beginnen de laarders te klappen. Gepijnigd kijk ik op, ik kan niet klappen, niet hiervoor. Newt kijkt me aan, hij zegt sorry met zijn ogen, ik knik begrijpend, hij kon er ook niks aan doen. 

Ryan geniet van zijn benoeming, hij staat met zijn rug naar me toe, dit is misschien mijn laatste kans om hem te spreken. 'Ryan,' Zijn schouders spannen op. 'Waag het niet om weg te lopen.' zeg ik dreigend, hij draait om. Hij kijkt me aan met een pokerface. 'Ik mis je Ryan, begrijp je dat dan niet.' Ik zie een kleine rimpeling in zijn ijzeren gezicht. Hij doet een stap naar mij toe, en trekt me tegen zich aan, met verbazing omhels ik hem terug. Hij maakt zich terug los. 'Het spijt me.' zegt hij met een gepijnigd gezicht; op dat moment wil ik hem alles vergeven. 'Zoek iemand anders, Sonya.' Het voelt als een klap in mijn gezicht. 'Nee, Ryan, ik wil jou.' Hij schudt zijn hoofd. 'Nee, morgen ga ik dat labyrint in, ik wil niet dat je alleen achterblijft, als ik daar sterf, moet je verdergaan.' Ik schud verwoed mijn hoofd. 'Nee, dat kan ik niet.' Hij pakt mijn schouders beet. 'Luister Sonya, ik heb nagedacht, veel, het klopt niet, weet je nog onze ruzie, dat was ik niet, het was net of ik bestuurd werd.' 'Wat?' Ik ben opgelucht, maar ook verward. 'Ik kan niet mezelf zijn, iemand heeft me onder controle, het is veiliger voor jou als ik uit je buurt blijf.' Ik schud mijn hoofd. 'Ik begrijp het niet.' Hij glimlacht. 'Ik begreep het ook eerst niet, maar we zijn hier met een taak, mijn taak is niet om met jou samen te zijn, begrijp me niet verkeerd, ik vind je leuk, zeer leuk, maar het voelt verkeerd om bij je te zijn.' Hij vindt me leuk, maar hij kan niet met me samen zijn. Hij drukt een laatste kus op mijn mond. 'Onthoud me zoals ik was Sonya, dat is het enige wat ik van je vraag, ik weet niet wat er morgen zal gebeuren, maar zeker niets goed.' 'Ga dan niet het labyrint in,' zeg ik wanhopig. Hij schudt zijn hoofd. 'Ik moet het labyrint in, anders nemen ze weer bezit van me.' 'Wie neemt er bezit van je Ryan?' Hij doet nog een stap achteruit, hij staat op het punt om weg te gaan. 'Wicked.' fluistert hij. Ik wil zijn lippen weer op de mijne voelen, maar hij deinst terug als ik dichter kom. 'Onthoud me, Sonya, onthoud me.' herhaalt hij nog eens en loopt dan weg. Ik sta hem versteend aan te kijken, wat was er net gebeurd?

Op een of andere manier was ik in slaap gevallen, ik wilde Ryan nog gaan zoeken, maar ik kon hem nergens vinden, hij wilde duidelijk niet gevonden worden. Met een geeuw rek ik me uit. Ik kijk opzij, het is al licht buiten, het was te laat, nu zou ik Ryan nooit meer zien. Ik besef plots iets; misschien zijn ze nog niet vertrokken. Ik spring op en doe niet eens de moeite om mijn schoenen aan te doen, ik sprint naar buiten, teleurgesteld zie ik dat de deuren al open zijn, ik zie een blonde figuur voor een van de deuren staan. Ik sprint ernaartoe, het gras prikt onder mijn blote voeten.

Buiten adem ga ik naast Newt staan. 'Ze zijn al weg.' zegt hij. Een vlaag verdriet vliegt over me heen, hij is weg, en na wat hij gisteren had gezegd, zou het voorgoed zijn. Ik stort neer op de grond, ik zou hier blijven wachten, net als de vorige keer dat Ryan vertrok in een labyrint. Newt zakt naast me neer. 'Het spijt me, ik kon ze niet tegenhouden.' Ik weet waarover hij het had. 'Jij kan er niks aan doen, Ryan was vastbesloten.' 'Over wat hebben jullie gisteren gepraat?' vraagt hij voorzichtig, maar ik hoor de nieuwsgierigheid in zijn stem. Ik vertel hem over het gesprek. Zijn ogen glinsteren van herkenning als ik het woord 'wicked' zeg. Wicked, ik weet ook wat het was, Olive had er wel eens over gepraat, ze had gezegd dat er overal platen rondgingen waarop wicked op stond. 'Wicked heeft ons hier gestoken.' zegt Newt om het te verduidelijken. 'Dat weet ik.' Hij legt nog even zijn hand op mijn schouder en laat me dan alleen. 

Ik wacht en ik wacht, Newt brengt eten en een deken, maar ik eet niet en wil zeker niet slapen. Ik wacht en blijf wachten. Ik wacht op Ryan, hopend dat hij nog terug komt. Ik wacht.