Cennette 40 Gün
Yapayalnız kalmış genç bir kadın...
Darmadağın olmuş genç bir adamla kışın ortasında bir çocuk parkında yollarının kesişmesi ile tanışır.
Hem adam hem de kadını kabullenemedikleri gerçeklikle yüzleştirecek bir yol beklemektedir.
Bölüm şarkısı Eda Baba - Her Şey Seninle Güzel Adı geçtiğinde dinlemeniz tavsiye edilir...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
&&&&
Uyanmak isteyip de uyanamadığım bir andayım yine ... Yatağımdan ter içinde sıçrayıp her şey rüyaymış diyip bir bardak su içmek istediğim bir andayım. Kalp atışlarımın hızını hissettiğim , korktuğum bir anda ...
Bembeyaz odada yine karşımda yatan bedenime bakıyorum. Makineler yine bağlı , bende bir değişim yok gibi. Yüzüm her zamankinden daha solgun , saçlarım dağılmış , gözlerim sanki altlarındaki torbalara çökmüş ... sanki yıllardır uyuyorum.
Bu sefer bacaklarım hareket edebiliyor . Yerimde çivilenmiş gibi değilim.
Bu sefer cansızmışçasına yatan bedenime yaklaşabiliyorum .
Yaklaşıyorum... yaklaşıyorum...
O sırada yattığım yatağın tam çaprazındaki pencere dikkatimi çekiyor. Pencereye bakıyorum ama yansımamı göremiyorum. Bu beni korkutuyor.
Bir ruhun şeffaflığına bürünen bedenimin artık bir yansıması yok , yansıması yoksa gölgesi de yoktur diye geçiriyorum aklımdan. Oysa bazen tek başıma yürürken beni yalnız hissettirmeyen gölgemi ne çok severdim...
Gördüklerime anlam veremiyorum. Hangisi gerçek ? Zeynep olan kim ? Yatakta yatan mı Zeynep ? yoksa yansıması dahi olmayan şu halim mi gerçek ... ?
Hangisi rüya hangisi değil ...?
Bembeyaz odanın kapısı yine çıt ediyor geçen sefer bu sesi duyduğumda rüyadan uyanmıştım ama şimdi uyanmıyorum.
Çıt sesinden sonra kapı hafifçe gıcırdayarak açılıyor , babamı görüyorum.
Ona doğru yürüyorum ama o beni görmüyor bu beni dehşete düşürüyor seslenmeye çalışıyorum duymuyor ... elimi kolumu kaldırıyorum burdayım diyorum ama beni görmüyor ... en sonunda önüne geçiyorum ama sanki ben yokmuşum gibi üstümden geçip gidiyor , bir toz bulutuymuşum gibi ...
O an anlıyorum bu odada olduğumu benden başka bilen yok...
Cansızlaşmışcasına solgun , derin derin uyuyan Zeynebin yanına oturuyor babam. İlk defa babamla kendime dışardan bakıyorum. Bu kimin başına gelir ki ...?
Ellerini uzatıyor , serum bağlı elime , tutuyor elimi dudaklarına götürüp öpüyor birkaç kere , sonra da alnına dayıyor elimi . Sesi kısılmış , ağlamaktan mı ? Bilmiyorum ...
Cılız bir sesle elim , alnındayken benden özür diliyor.
