Fix Marriage With My Enemy (Love Academy Series #2)

CHAPTER 32

CHAPTER 32 | Chaos |

A prisoner. That's what I am right now. After Tine and Mommy caught me when I was about to escape, they prisoned me.

Galit na galit si Mommy sa ginawa kong pagtangkang lumayas, after that she grounded me. No, this is more than just the word grounded!

Kinuha niya lahat ng gadgets ko, anything that I can use as a communication, she confiscated it all. Pagkatapos ay hindi niya rin ako hinayaang lumabas sa takot na baka tumakas ulit ako. It's been three days since I'm locked up on my room. Sa galit ko sa kanila ay hindi na rin ako lumabas ng kwarto, tatlong araw na 'kong ganito, tatlong araw na 'ko rito.

I don't know what's happening outside for three days, ang mga kaibigan ko, siguradong nag-aalala na sila sa 'kin dahil tatlong araw na rin akong hindi pumapasok sa school. I don't know if my mother left them an explanation why I'm absent for that long, but I'm sure they are worried for me.

Si Prine. Hinahanap niya kaya ako?

It's been three days and all I did was to cry. Hindi na 'ko lumabas sa kwarto, three times a day kung pumasok si Tine rito para ihatid ang pagkain ko na halos hindi ko rin nagagalaw.

This life is insane! I'm so tired of this! Ang sabi ni Mommy ay gagawin niya 'to sa 'kin hanggang sa dumating ang araw ng engagement party. To make sure na hindi ako tatakas at hindi sila ipapahiya.

I wiped my tears, nakatulala lang ako habang naka-upo sa gilid ng kama ko. Magang-maga na ang mukha ko, sumasakit na rin ang mga mata ko kaiiyak pero ayaw pa rin tumigil ng luha ko.

My eyes laid on my door when it swung open and show Tine, again bringing my food. Para akong may sakit na inaalagaan dito.

I sighed heavily, I felt betrayed by her again. I'm dissapointed at her. Ang akala ko ay kaibigan ko siya, akala ko ay tutulongan niya 'ko nang gabing 'yon! Pero akala ko lang pala 'yon.

Wala na talaga akong mapagkakatiwalaan sa mundong 'to bukod sa mga kaibigan ko. It may sound unfair, pero mas ramdam ko pa ang salitang pamilya sa mga kaibigan ko kaysa sa sariling bahay.

"Kumain ka na Rona, pumapayat ka na," marahang aniya habang nilalapag ang breakfast ko.

"Don't call me that," masungit kong ani, I then glared at her. I heard her sighed, ganito na ang treatment ko sa kanya simula nang gabing 'yon.

Pagkatapos umalis ni Tine ay naligo ako at hindi pa rin ginalaw ang pagkain na ibinigay niya. Mamaya ay babalik 'yon para kunin ang tray na dinala niya.

"Rona, nasa labas sina Lian at Mae. Ayaw silang papasokin ng mommy mo!" Agad akong napatayo sa ibinungad ni Tine pagbalik niya. My eyes widened at dali-dali akong lumabas ng kwarto ko for the first time in three days.

My friends! Pinuntahan nila ako!

Nasa sala na ako nang bigla na lang akong hinarang ng guards namin.
"Ano ba! Bitiwan n’yo nga ako, haharapin ko mga kaibigan ko!" I tried to get away pero hindi ako makawala sa hawak nila.

"Ano ba!" nanggagalaiting ani ko.

"I'm sorry po, Ma'am pero bawal po," anas ng isa.

"Let me go!" pagpupumiglas ko.

"Bawal po kayong lumabas Ma'am, utos po 'yon ni Madame Laura." 

"I don't care, I said let me go!" I shouted.

"What's happening here?" My mother showed  up. She eyed me angrily pagkatapos ay nilampasan ako.

"Mommy please, let me talk to them! Papasokin n’yo po sina Mae!" I pleaded.