44: TOUCH DOWN

2.6K 174 43
                                    

In the midst of darkness, we found our demise. We successfully closed the gate, yet it cost the life of a friend. I roamed my sight around, and it feels like we are trapped in the maze of endless nothingness. With our empty minds and hearts, our bodies failed to respond properly.

The cold whisper of the wind and the deafening sound of dripping blood echoed. All of a sudden, the street lamps glinted, lighting the path old the way to LIVE Corporation. I felt the sudden urge of mockery, that whatever was in that tower—it was mocking us by devouring Kelly in our presence.

“Let’s… Let’s do the mourning later,” Tyler said with a low voice. He languidly turned his back while fighting back his tears.

And even though I didn’t get the chance to fully met Kelly like them. Her sudden death already made a massive scar on my heart. Just like what happened to Chi.

“Kahit isang daliri lang… Kahit isang daliri lang ni Kelly ang makuha natin at ang mailibing… Nakikiusap ako.” Walang kahit isang sumagot sa pakiusap ni Peter. Tila ba’y alam naming lahat na walang kasiguraduhan kung may natitira pa sa katawan ni Kelly o buo itong nilamon ng bagay na iyon.

Ang biglaang pagbukas ng makina ang gumising sa diwa namin. Sinundan ni Tyler ang mga liwanag ng mga street lamp at pinaharurot ang RV. Wala kaming nagawa kung hindi ang kumapit na lamang sa kanya-kanyang puwesto, wala kaming lakas upang pigilan ang isang taong puno ng galit at hinagpis.

“Hey…” Alex called. I sadly looked up at him. He heaved a sigh and pulled me for a hug, “It is not your fault, okay?”

“But…”

“It is not your fault.” As we parted. He offered me a half-smile and said, “For now, forget about Kelly. Tyler is right. We will mourn later. At tandaan mo muna ngayon na ikaw ang gusto ni Daddy, ikaw ang pinoprotektahan naming lahat dito. Oras na may mangyaring masama sa’yo, dehado na kaming lahat.”

Tumango siya sa ‘kin saka bumaling sa harapan. Hindi ko ba alam kung dapat akong matuwa dahil protektado nila ako o malungkot dahil kung isusugal nila ang buhay nila para sa akin, maiiwan nila akong lahat.

The crushing sound of the RV and the impact of it made us hit the deck. And when I was about to stand when another wave impact almost threw us out of the RV. The used bullets and even our things in the RV are rapidly being thrown as we go up in a cylindrical path in the tower.

“Putangina.” Bigla na lamang prumeno ang RV dahilan upang mapasubsob ako sa pader.

Masukasuka akong lumabas sa RV habang masamang tingim ang pinupukol kay Tyler na ngumisi lamang sa akin at nagkibit-balikat. Samantalang ang katabi ko ay nagtatalon pa’t kulang na lang ay itulak ko siya sa bintana upang matanggal ang ngiti sa mukha niya.

“Isa pa! Rides ulit tayo!” Nagtatalon na sambit ni Spencer.

Sumandal ako sa RV at napansin na nasa loob kami ng parking lot sa ika-24 na palapag ng LIVE Corporation. Buntong hininga kong sinilip si Parker na hindi pa rin umiimik hanggang ngayon, nawalan kami ng koneksyon kayna Tito Pierre at alam kong nag-aalala siya.

At ngayon na nandito na kami sa LIVE Corporation, mas lalo kaming nawalan ng pag-asa na muli silang makausap. Alam kong delikado rin ang sitwasyon nila gayong ang pagpatay kuno ni Ginoong Samuel ang huli naming narinig, isa pa’y nasira ang nag-iisang daan na maaari nilang daanan patungo sa Alpheus City.

“Amira.” Agad akong lumingom kay Cara at malungkot itong nginitian, “Be safe—”

All of a sudden, the bulbs sparked, making us feel cautious. I weakly crawled back to the RV and looked for the katana. And when I get a hold of it, I immediately tightened my grip as Peter slowly covered my front.

OUTCAST (PUBLISHED)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon