6: S STANDS FOR SPENCER

5.6K 391 125
                                    

“BITCH, FUCKING RUN!”

I heard his scream loud and clear, but I have a problem. Hindi gumagalaw ang mga binti ko, maging ang buong katawan ko.
I just stood like Pigmalone’s hand was a movie that I was excited for.

Habang mas lumalapit ang kamay sa akin ni Pigmalone ay mas lalong lumalakas ang putok ng baril sa paligid. Tila parang nawala ang malakas na musika sa buong mall at tanging ang ginagawang ingay ni Parker ang naririnig ko.

“AMIRAAAA!”

I can’t help, but to close my eyes. Masyado yata akong narindi sa boses ni Spencer. Hindi ko alam kung bakit tila ang tagal bago ako maabot ni Pigmalone, naiinip ako.

Nawala ang kahit anong takot na kanina ay sumasakop sa dibdib ko. And when I slowly opened my eyes, my body moves on its own. I was gripping on the only weapon left attached to my waist.

With Pigmalone’s hand rapidly moving towards my direction, I felt my eyes turning dull, and with just a swift stroke of the katana— Pigmalone’s hand was suddenly cut in half.

And before I could completely react, somebody pulled me out of my current place.

I frustratingly bit my lower lip when Pigmalone’s hand was slowly regenerating as if he was a hydra.

“Are you okay?” Parker asked. I nodded, he suddenly stole the katana from my hand, “Your hands are shaking,” he whispered.

At dahil sa malamlam na tingin n’ya sa kamay ko ay dahan-dahan ko rin iyong nilingon. Walang tigil ang panginginig nito hanggang sa kinulong ito ni Parker sa mga kamao niya.

“Mabubuhay tayo, okay?”

Isang tango lamang ang tangi kong naibigay sa kanya. He ruffled my hair and pointed to a stall not far from us.

“Hide. Ako na ang bahala,” Parker whispered. At kahit nangangatog ang mga binti ko ay pilit kong sumunod sa utos ni Parker.

There was a hole in the stall, and it was big enough to see what Parker is doing. He was really flexible lalo na’t isa siyang atleta. Dalawang beses ang bilis kumpara sa ginagawa ko kanina, agad niyang nahihila pababa ang mga hose na binibigay sa kanya ni Spencer.

I carefully tilted my head to look for Pigmalone ngunit naging lagpas ang tingin ko sa kanya dahil muling naagaw ng mga Bozos sa labas ng mall ang atensyon ko. Hindi ko alam pero tila masama ang kutob ko sa kanila.

“Hey,”

“Done?” I asked.

He nodded and gently pulled me put of the stall,tumingala si Parker sa itaas saka tumango. Tiyak akong si Spencer ang sinesenyasan niya dahil baka matakot ako kung may nakikita siyang hindi ko nakikita.

“YOW! WAZZUP, MGA KAHOMBRE!”

I grimaced when Spencer’s voice rang all over the place. That stupid brat ate a bunch of chocolate again.

Pigmalone’s attention drifted to the location where the sound was coming from. Naging tyansa ito upang makaalis kami ni Parker ng mapayapa.

“LET’S SING, PEOPLE! AY WALA NA PALANG PEOPLE! HIGHSCHOOL LIFE, OH, HIGHSCHOOL LIFE —”

“Parker, did you gave him Hershey?!” I exclaimed. Nang makarating kami sa escalator ay halos mapamura ako dahil sa ginagawa ni Spencer.

He was standing on a pile of luggage bags while waving his hand as if he was having a damn concert.

Muling bumungisngis si Parker dahilan para sikuhin ko s’ya, “Let him be. Mas ayos ‘yan kaysa sa masungit na Spencer,”

“You know that Hershey works like a drug on him!”

OUTCAST (PUBLISHED)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon