Böyle gözlerinizi kapattığınızda aynı kareler geldi mi hiç önünüze? Aynı şeyleri düşündünüz mü günlerce? Ya da gülümsediniz mi çoktan olup bitmiş bir şey için?
Bazı kere durduk yere ağlayasınız geldi mi? Ortada hiçbir şey yokken ama aslında ağlamanız gerekiyormuşçasına. Ve çoğu defa burnunuza hoş bir koku geldi mi?
Tam olarak ne olduğunu anlayamadığınız ama yüzünüzde gülücükler açtıran hoş bir koku.
Tüm bunları bir şekilde yaşadıysanız şayet, tebrikler! Artık kalbiniz iki kişilik çalışıyor. Daha fazla kan pompalamaz belki ama iki kat hassaslaşır. İki kat dertlenir ve iki kat mutlu olur.
Aslında bunu beyniniz istemiyor. Kabullenemiyor yani. Diyor ki bir kalp ancak bir insana yeter. Yetmez bunca kan başka bir insana.
Öyle de...aşk iki kişiliktir. Elden ne gelir?
Şey var bi de, sadece kalp de değil. Gözler, kulaklar, düşünceler ve mimikler bile iki kişilik oluverir.
Gökyüzündeki bulutlar, patlamış mısırlar ve gölgeler. Daha anlamlı ve daha canlı dururlar. Eskiden hiçbir manası olmamalarına karşın.
Hem sonra sıradan bakışlar onu görmenizle parlayıverir, tıpkı kuzey ışıkları gibi. Zifiri karanlıkta gökyüzünde raksa dalan yeşilimsi periler gibi. Sesler de kulağa daha bir hoş gelir, sanki dalgalar okşuyor ruhunuzu sanırsınız. Böyledir işte.
Ama beyin yine de kabullenmez her defasında. Onun kabullenmesi çok uzun sürer.
Tıpkı benim gibi. Kendimin yürüyen bir beyin olduğunu bilmiyordum doğrusu.
Hastane odasında üçüncü günümü bitirmek üzereydim ki iyice sıkıldım. Duvarlar üstüme üstüme gelirken yere çorapla basmayı acayip özlemiştim. Refakatçim olan annem duş almak için eve gitmişti ve ben tam üç gündür odamdan dışarı çıkmamıştım. Lavabo bile odanın içinde olduğu için dışarı çıkmak bir hayal gibiydi. Daha doğrusu annem tamamen taburcu olana dek haraket etmemi yasaklamıştı. Ona itiraz etmiyordum çünkü ne kadar tehlikeli bir davadan sağ kurtulduğumu biliyordu. Bilmemesi imkansızdı çünkü tüm kanallar üç gün boyunca bu davanın haberini yapmıştı. İsmim o kadar çok yayılmıştı ki hastanedeki doktorlar ve hemşireler bile bu felaketten kurtulabildiğim için beni tebrik ediyorlardı. Hatta hastalardan birçoğu odama ziyarete bile gelmişti.
