Alevler içinde bir dünyada yaşıyoruz. Mumdan bir adada her an kül olma korkusu ile hayata tutunmaya çalışıyoruz. Ada her geçen gün eriyor ve senin özgürce ilerleme şansın yok. Herkes kendi adası miktarınca özgür ve aslında kimse yeterince özgür de değil. Kendi sınırları içinde etrafında dönüyor çocuklar. Gülen yüzleri her dönüşte daha da asılıyor. Hem uzaktan sesler doluyor kulaklara, kiminin adasının sonuna gelindi. Alevlere teslim oluyor feryatlarla. Sense kendi adanın sınırlarını yeniden kontrol ediyorsun, a evet, daha yaşayacak günlerim var...
Mum olduğunu düşündüğüm parçanın etrafındaki alevlere odaklanmıştım ki mutfaktan tıkırtı sesleri yükseldi.
Emre ve Haris de benim gibi daldığı yerden bakışlarını mutfağa çevirdiğinde gergince yutkundum. Üçümüz de üçlü kanepeye sıkışmış bir halde oturuyorduk. Evin atmosferi Ecmel'in gelmesi ile tamamen değişmişti. Tüm bedenimde acı ısırıklar bırakan karıncalar varmış gibi titreşmeler oluşuyordu. Damarlarımda akan kan nedense tuhaf bir kaşıntıyı da beraberinde getiriyordu.
Oturduğum yere sığamazcasına yerimde kıpırdandığımda bakışları duvarlarda gezinen Haris biraz daha köşeye çekilmeye çalışarak bana baktı.
"Sıkıştıysan tekli koltuğa geçebilirsin."
Normalde geçerdim ama şimdi, pek de istemiyordum. İçimde kötü bir his vardı ve Emre'yle Haris'e yakın olmak çok daha emniyetli hissettiriyordu.
"Yok iyiyim böyle."
Ecmel mutfağa şeker almaya gitmişti ve bizler de önümüzde dumanı tüten kahve fincanlarına göz ucuyla bakıp sonrasında yeniden duvarları incelemeye geçtik. İlk girdiğimizde çok da dikkatimizi çekmeyen çizimler her bakışta bambaşka bir derinliğe çekiyordu. Ecmel bir şeyler çizmemiş, duvara karanlık bir kuyu tasvir etmişti sanki. Bakan boğuluyor, boğulan duvarda birer resim oluyordu. İnsan biraz daha dikkat etse kendi acı dolu resmini o duvarda hayal bile edebilirdi. Böylesine gerçekçi olmasının nedeni çok ayrıntılı bir şekilde çizilmesinden kaynaklanıyordu kanımca.
