I started to become active on social media after gaining a lot of followers. Nakakamangha ang volleyball world. The next thing you know, iba na ang mundo mo dahil marami ng mga matang nakatingin sa 'yo.
We ended our stint as the silver medalists of this season. Okay na sana. Kaya na sana. Sobrang pinaghandaan lang talaga nila kami noong finals kaya bawat kilos namin ay basang-basa na nila.
I'm still thankful dahil pakiramdam ko'y panalo pa rin kami sa dami ng mga taong sumuporta sa amin na kahit tapos na ang season, nakaabang pa rin sa mga ginagawa namin. I can't believe my transition from being a nobody into someone being looked up to now.
Kahit ang Instagram account ko na matagal nang nananahimik ay naabot pa rin ng mga sumusuporta sa amin kaya naging active na rin ako. Sobrang nakakaartista na bawat story ko, naiintindihan man nila o hindi, e nirereplyan at nirereactan nila.
Ang problema ngayon, hindi na ako makasama sa mga kaibigan kong tumambay sa Spotlight dahil alam na ng mga taong mahilig akong magpunta doon. Sabi nila Aya, maraming tao raw ang nagpupunta doon gabi-gabi dahil mas nakilala ito. Natutuwa naman ako because finally, it gained the attention that it deserves. Nakakalungkot lang na hindi na ako basta-basta makakapunta doon dahil paniguradong dudumugin ako ng mga tao as per what Tristan told me.
If there's something new that I'm experiencing because of this sudden change, ito 'yung madalas na lang akong nakakatanggap ng pagkain from random strangers. Kada araw, tinatawagan na lang ako ng guard to inform me na may pagkaing pinadala under my name. Nakakatuwa pero hindi naman sila nagpapakilala kaya nakakacurious din how these people wanted to surprise me without giving hints kung sino man sila. Ni hindi ako makapagpasalamat nang maayos kaya sa ig story na lang ako nagpapasalamat tulad na lang ngayon na nakatanggap ako ng milktea kung kailang magkikita kami nila Mau.
"Kuya, inyo na lang po." Bigay ko sa guard pagkatapos kong mailagay sa ig story ko upang magpasalamat sa nagbigay. Ngayon ko lang 'to ginawa. Sobrang wrong timing lang kasi talaga dahil lalabas naman na kami nila Mau. Isa pa, it's from the same shop na binibilhan ni Justin noon whenever he wanted to give me some.
Wala na yata talagang pag-asang bumalik kami sa dati. Napansin ko na, eh. Maybe, he cheered for the team and not for me. I just assumed na para sa akin ang pagcheer na ginawa niya sa mga labang pinanood niya dahil 'yon ang pinangako niya.
Hanggang ngayon, hindi ko pa rin alam kung anong nangyari and that's what hurts the most. And maybe, it will hurt and cut deeper hanggang hindi ko pa rin alam kung bakit nangyari 'to sa amin.
Pagkalabas ko ng building namin ay nandoon na sila Aya. Nakasalubong pa namin sila Justin ngunit hindi na ito lumingon sa direksiyon namin.
"Ang snobber naman ng kuya mong Justin." Pansin ni Aya pagkalagpas ng mga ito. Dumiretso kasi agad sila sa loob ng building.
"Baka nagmamadali. Tara na." Yaya ko sa kanilang umalis na. Ayaw ko rin namang pag-usapan pa namin sila Justin dahil wala naman na akong sasabihin pa tungkol sa kanya.
