High Wind and Waves (Provincia de Marina Series #2)

Kabanata 38

Kabanata 38

High Wind and Waves

"Ada!" tinawag ako ni Reeve ngunit hindi na ako lumingon pa. I was able to go out of the farm because I used the shortcut.

Walang masyadong dumadaan doon. Since the Camporazzo farm is at the end of Arroyo, it's not everyday that a vehicle or automobile will pass.

Sunod sunod na gumawa ng butil ng luha ang mga mata ko. I can't stop crying while I walk and run. Rinig ko ang pagtakbo ni Reeve at sinusundan ako. I paid no attention because I was busy looking for a way out.

"Ada, please..." pagmamakaawa niya.

Suminghap ako at nagpatuloy sa pagtakbo. I don't even know what to say. Hindi ko nga kayang lumingon sa kaniya nang dahil sa nalaman.

Reeve is a liar! Iyon lang ang nasa isip ko. Naalala ko ang sinabi niya noon na wala ni isang babae siyang naging karelasyon doon sa Maynila. Walang relasyon pero may naka-halikan siya at nakagawa pa nga ng bata?

Who am I even freaking kidding? Posible nga namang walang karelasyon pero may  naka-usap at naka-fling. Reeve is in no doubt an attractive man and any woman could fall for him.

Bakit nga ba ako naniwala sa kaniya? Tama nga siguro si Isidore. Dapat nga na mas maging matigas pa ako. Dapat nga ay hindi ko na siya binigyan ng pagkakataon pang sakupin ang buhay ko.

Reeve was a danger. Ilang beses ko ng itinatak iyon sa isip ko pero bakit pinairal ko na naman ang puso ko?

"Ada, hindi mo ba ako papakinggan? Why are you running away from me?" he called out in frustration.

Malapit na ako sa mga kabahayan ngunit naririnig ko pa rin siya. Nang mapagod ako ay dahan-dahan akong naglakad. My knees hurt as if enflamed. I looked like a total wreck. Wala mang salaming nakaharap sa akin, siguradong bakas na bakas ang luha sa pisngi ko. My hair looked messy because I run against the wind. Ang alikabok na dala ng hangin ay dumidikit sa aking balat.

"Ada..." Suminghap ako nang maabot ni Reeve. Naiwaksi ko ang kamay niya at dire-diretso lang sa paglalakad. I was heaving. I was frustrated to get out of this place. Ayaw kong maramdaman siya sa kahit ilang distansya pa iyon.

As long as he's here, I'm never gonna be okay.

"So...that's it? You won't even listen to me?" pasigaw niyang dagdag.

Kinagat ko ang aking labi at napalunok. I inhaled a deep breath before facing him. Kinuyom ko ang palad at nangunyapit sa kakarampot na tela ng aking suot na damit. Nang makita ko ang mukha niya, bumibigat na naman ang dibdib ko. Sa muling pagsinghap ay tumulo ang luha ko.

"Reeve, I've given you a chance. Ilang araw na ba ang lumipas simula ng dumating ka rito? How many months has it been? Ilang araw ba tayong magkasama palagi? Ilang oras? You could have all the time in the world to tell me...pero bakit hindi mo ginawa? At ngayon na nandito na, saka ka magpapaliwanag?"

I wiped the tears off my cheek. Suminghot ako. Naninikip ang dibdib ko at hindi ako makahinga. I thought I was stronger now. I thought I'll never cry once I've been hurt. Pero bakit ba ganito ako? Noon, sa pag-iwan ni Reeve, umiyak ako kasi hindi ko man lang nasabi sa kaniya ang nararamdaman ko at ngayon...kung kailan akala ko ay maayos na ang lahat, saka magkakaroon ng problema.

I don't think it's a problem in our relationship anymore. It's not mine to deal with. It's his. Siya ang gumawa ng problema at ako...damay lang ako sa sakit. Sobrang naniwala ako na kaya niyang magbago. I thought that somehow, he'd planted in his mind that there no place for lies in here. Kailangan mong maging tapat para maibalik ang respetong karapat-dapat.