အရှင့်အနားနေပါရစေ

2K 294 25
                                    

တက်ီက်ီေအာ္ျမည္ေနေသာ္ ေက်းငွက္မ်ားဝဲပ်ံေနသည့္ေကာင္းကင္ႀကီးကို ေမာ့ၾကည့္မိသည္။

အင္း အရွင္ခရီးသြားတာ ဒီေန႕ဆို
သုံးရက္ျပည့္ၿပီ။
နယ္နမိတ္ျပသာနာေျဖရွင္းမယ္ဆိုၿပီး
ဂ်ဳယန္းကထြက္သြားတာ သုံးရက္ရွိၿပီ။

"လြမ္းလိုက္တာ အရွင္ရယ္"

ရင္ထဲနင့္ေနတဲ့ဒီအလြမ္းေတြ သုံးရက္ထက္မပိုခ်င္ေတာ့ဖူးအရွင္၊ အရွင့္ရဲ႕အနမ္းေတြနဲ႕
အရွင့္ကိုယ္သင္းနံ႕ေတြကို သိပ္လြမ္းလွၿပီ။

မိုးလင္းတာနဲ႕ အရွင့္ရင္ခြင္ထဲကနိုးထတဲ့
ရက္ေတြ၊ ေနဝင္တာနဲ႕အရွင့္ရင္ထဲတိုးဝင္ခဲ့တဲ့
အခ်ိန္ေတြ ကြၽန္ေတာ္အရမ္းလြမ္းတယ္။

အရွင္ေရာ လြမ္းေနရဲ႕လား။
ကြၽန္ေတာ့္ကို သတိရပါရဲ႕လားအရွင္။
ခိုျဖဴေတြနဲ႕စာလႊာပါးနိုင္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ေရးတဲ့စာေတြအရွင့္ဆီမွာ စပါးက်ီလိုပုံေရာေပါ့အရွင္ရယ္၊

"ဟူးးး "

သက္ျပင္းခ်ၿပီး လွည့္အထြက္မွာပဲ
သူ႕ကိုစူးစိုက္စြာၾကည့္ေနသည့္မ်က္ဝန္းနဲ႕
ဆုံသည္။

"ကေခ်သည္..."

ထိုသူကေတာ့အျခားမဟုတ္။မိဖုရားပင္ျဖစ္သည္။ သူ႕ဖက္က မုန္းတီးလိုစိတ္မရွိေပမဲ့
မ်က္မုန္းက်ိဳးေနတဲ့မိဖုရားက သူ႕အား
ခနဲ႕သည့္စကားႏွင့္ရမယ္ရွာၿပီ။

"မဂ္လာပါ မိဖုရားယြမ္
ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္။
ကြၽန္ေတာ္က ကေခ်သည္မဟုတ္ပါဖူး
ကြၽန္ေတာ့္နာမည္က ကင္ေဆာ့ဂ်င္ပါ
တစ္နည္းအားျဖင့္ အရွင့္~~အပိုင္ေပါ့"

ပညာရွိနည္းနဲ႕တုန့္ျပန္လိုက္ၿပီးေနာက္ ထိုေနရာမွလွည့္ထြက္ခဲ့သည္။ သူ႕အေနနဲ႕ မိဖုရားရဲ႕မ်က္ႏွာအတြက္အခ်ိန္မေပးခ်င္၊
အရွင့္ကိုလြမ္းတဲ့တစ္မူန္စာေလာက္ေတာင္ အေရးမႀကီးတဲ့မယ္မယ့္ကို
သူစိတ္ထဲမထည့္ပါ။

"ေတာက္!! ဒင္းကမ်ား!"

ေဒါသမီးေတြဝိုင္းေနတဲ့မိဖုရားက ငယ္ငယ္ေလးနဲ႕အင္မတန္ ဒုကၡမ်ားလြန္းသည္။
ႏုနယ္တဲ့မ်က္ႏွာပ်ိဳနဲ႕ မလိုက္ဖတ္ ေနရာကို
မက္ေမာကာ အရွင့္ကိုလက္ဆတ္ခဲ့ျခင္း။

ပန်းရိုင်းWo Geschichten leben. Entdecke jetzt