ခေါင်းတလားကြီးထဲမှာ မင်းနဲ့ငါ [ဘာသာပြန်]

Chapter 2

{Zawgyi}

ဝမ္ေရွာင္းမ်ယ္ ႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္ သူကတစ္စုံတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေပြ႕ဖက္မႈၾကားမွာ လဲေလ်ာင္းေနရတယ္ဆိုတာကို သိလိုက္ရတယ္။ သူမွီခိုထားခဲ့ရတဲ့ ရင္ဘတ္ႀကီးကအစိုင္အခဲႀကီးတစ္ခုလိုမ်ိဳးပဲ သူ႔ေနာက္ေက်ာဘက္ေလးကေတာင္ ေရခဲလိုမ်ိဳးေအးေနတယ္လို႔ေတာင္ခံစားေနရတယ္။ ေနာက္ၿပီး သူသက္ေတာင့္သက္သာေနလို႔ရေအာင္ ထိုလူကဖက္ထားတဲ့ပုံအေနအထားေတာင္ေျပာင္းေပးလိုက္ေသးတယ္။

ၾကယ္ေတြေလာင္ကြၽမ္းသလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနတဲ့ အနီေရာင္ေနာက္ခံႀကီးကိုဆန္႔က်င္ၿပီး ပန္းပြင့္အနည္းငယ္က အနီေရာင္မဂၤလာဝတ္စုံေပၚေႂကြက်လွ်က္ လွပတဲ့အေျခအေနေလးျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ဒီအေျခအေနကိုအျပင္လူေတြ႕ခဲ့ရင္: ခမ္းနားႀကီးက်ယ္တဲ့ေျမေအာက္နန္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ အျမင့္တေနရာမွာ ေယာက်ာ္းေလးခ်စ္သူစုံတြဲတစ္တြဲက အနီနဲ႔အနတ္ဝတ္႐ုံေတြကိုဝတ္ဆင္ထားၿပီး အိပ္မက္ဆန္ဆန္ မက္မြန္ပင္ႀကီးကိုမွီထားလွ်က္ရွိေနၾကတယ္ေပါ့။ သူေတာင္မွ ရင္အဖိုလြန္သြားႏိုင္ေသးတယ္။

အဲ..ဒီအေျခအေနကိုအပုတ္မေတြသာျမင္ခဲ့မယ္ဆိုရင္: သူ႔ေခါင္းထဲမွာတင္ပဲ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ဝတၳဳေတြကိုေရးလို႔ၿပီးသြားလိမ့္မယ္။

တကယ္လို႔....တကယ္လို႔အခုငါ့ကိုဖက္ထားတဲ့လူက ေသၿပီးသားလူသာမဟုတ္ခဲ့ရင္ ငါအရမ္းေပ်ာ္မိမွာပဲ။

ဒီတိုင္းေပ်ာ္႐ုံေတာင္မဟုတ္ဘူး ငါတကယ္ပဲအဲ့ဟာကိုေတာင္ လုပ္ခ်င္လုပ္မိအုံးမွာ

ဒါေပမယ့္လည္း ဝမ္ေရွာင္းမ်ယ္ကေတာ့အရမ္းေၾကာက္ေနခဲ့တယ္ အရမ္းေၾကာက္လို႔ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ဘာအမူအရာမွမျပေသာ္ျငားလည္း သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးကေတာ့ ပါကင္ဆန္လူနာတစ္ေယာက္လိုမ်ိဴး အဝတ္ေလွ်ာ္တဲ့အခါသုံးတဲ့ အဝတ္ေလွ်ာ္စက္ေတြလိုမ်ိဳး တုန္ခါေနခဲ့တယ္။ [T/N: ပါကင္ဆန္ကေရာဂါနာမည္ပါ။ သူကအာ႐ုံေၾကာေရာဂါတစ္ခုပဲ ေရာဂါလကၡဏာေတြကတျဖည္းျဖည္းနဲ႔စတင္လာၿပီး လက္တစ္ေခ်ာင္းလုံးစတင္ၿပီးတုန္ခါလာတာမ်ိဳး]

သူ႔ေနာက္ေက်ာဘက္ကေန ရယ္သံတိုးတိုးေလးထြက္လာခဲ့တယ္။ ထိုလူ႔ရဲ႕ေပြ႕ဖက္မႈက ပိုၿပီးတင္းၾကပ္လာတာကို ဝမ္ေရွာင္းမ်ယ္ ခံစားလိုက္ရတယ္ ၿပီးေတာ့ သူက တကယ္ပဲ အဲ့ဒီေအးစက္ေနတဲ့ညစ္ညမ္းတဲ့အရာႀကီးကို သုံးေနတာပဲ အဲ့ဒါက ႏူးညံ့ညင္သာစြာနဲ႔ သူ႔လည္ပင္းကို ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ပြတ္သပ္ေနတယ္