Abimin Kankası || Texting

AK/58

Sellam

Diğer bölümün üstüne bu bölümü bol olaylı planlıyorum. Bir kaç bölüm sonrasında yorum rekorları planlıyorum ;)

O zaman ben çok boş yapmadan bölümü yazayım.

Şuan tarih 28.08.2021

Saat: 03:19

Bölüme şimdi başlatıyorum hadi bakim

...

"Dur bir dinle lütfen."

Koştura koştura Yalçın'ın peşinden gidiyordum. Ateş ise hızlı adımlarla peşimden geliyordu. Önce okuldan çıktık sonra kampüs çıkışına doğru. Sonunda Yalçın'a ulaşıp önüne geçtim.

"Yalçın! Dinlesene beni."

Ateş yanımıza yaklaşmaktayken Yalçın sakince konuştu.

"Dinlemek istemiyorum Gece. Siz bunu gelip bana söylemek isteyseydiniz anlatmak isteseydiniz zaten daha önce gelirdiniz. Ben sizi görmeden önce anlatırdınız."

Yutkundum. Haklı olduğunu düşünmek istemiyordum. Ağlayacak gibiydim. Normalde hiç ağlak biri olmamama rağmen. "Yalçın yemin ederim anlatacaktım. Ama bu şey çok yeni. Biz daha alışamadık. Ve biliyorsun Karan.. Söyleyecektim. İlk sana anlatmak istedim. Ama.."

Aması yoktu.

"Aması yok Gece."

Bir burukluk hissettim en derinlerimde. "Korktun. Sen bana güvenmedin. Alışamamak değil bu. Yeniliğiyle alakası yok. 6 yıldır sevdiğin adamın Ateş olduğunu dahi söylemedin bana sen. Oydu dimi? Ateş'ti."

Sessiz kaldım. Cevap veremedim. Sinirli bir gülüş sergiledi. "Gece sonra konuşalım."

Geçip gidecekken yeniden durdurdum onu. "Yalçın söylemeyi çok istedim. Anlatmayı çok istedim yemin ederim anlatacaktım."

Sesli bir nefes verdi. "Gece aklına bile gelmedim ben. Kendine yalan söyleme. Sen beni en son ne zaman hatırlamıyorsun. Sahiden en son ne zaman aradın beni? Bak ben bile hatırlamıyorum."

Ağlamaya başladığım anda bakışlarını çevirdi benden. "Neyse benim halletmem gereken tonla şey var" dedi ve bana bir daha bakmadan çekip gitti. Öylece uzağımda duran Ateş'e baktım. Ağladığımı görünce çatık kaşlarıyla bana bakıp yanıma ilerledi. Önce elini uzatıp yaşlarımı sildi. Sonra "ağlama, ben halledeceğim. Banklardan birine otur ve beni bekle" dedi. Tepki vermedim. Pek istemediği belliydi ama yinede beni tek başıma bırakıp Yalçın'ın peşinden ilerledi.

Arkamı dönüp gidişlerini izledim. Yalçın bizden baya uzaklaşmıştı. Ateş hızla ilerledi. Sonunda onu kolundan tutup durdurdu. Bir kaç dakika orada konuştular. Onları duyamıyordum. Ama hararetli bir konuşma olduğunu ifadelerinden anlıyordum. Sonra Ateş Yalçın'ı tutup ilerlemeye çalıştı. Yalçın kolunu çekip gitmek istemediğini belli etti. Ateş ise elini yumruk yapıp vuracak gibi yaptığında bir adım attım onlara doğru. Ancak Ateş yumruk elini arkaya doğru savurdu ve kafasıyla arkayı işaret etti.

Sanki "düş önüme yoksa yumruğu yiyeceksin" demişti. Ve bu hareketinden sonra ilerlemeye başladılar. Onları göremeyeceğim bir yere geçtiler.

Yüzümde kuruyan yaşlarım, Yalçın'ı üzdüğüm için kendime olan sinirim ve hayal kırgınlığım. Hep birlikte geçip banka oturduk. O kadar kızgındım ki kendime ne yapsam sinirim geçmezdi. Son günlerde ki mutluluğum gözümün önüne geliyordu. Ve sanki son günlerde kendi mutluluğumu önemseyip her şeyi geride bırakmışım herkesi geride bırakmışım gibi hissediyordum.