Müezzin | Texting

Özel Bölüm (Ammar- Gül)

Selamün aleykümmmm

Ay uzun zamandır bölüm yazıp atmıyordum...

Bu bölümün tüm yazdığım bölümden çok daha özel bir yeri var çünkü...bu bölümü benimle beraber tam dört kişi yazdı.

Bayağı bir önce yazıldı aslında bu bölüm, ancak yayımlamaya fırsat bulamadım. Onlardan Gül ve Ammar'ı kendilerince anlatabilecekleri bir bölüm istedim, beraber yazdık. Güzel bir bölüm olduğunu düşünüyorum.

Kaleminize güvenin✨

Yorumlarınızı bekliyorum..

***

Bazen insan hiç ummadığı bir yönünü keşfedebilirdi.

Hayatımın büyük bir kısmı zorluklarla geçmişti. Hep bir şeylerin üstesinden gelebilmek için çabalamıştım.

Yasir, yaşadığı acıları neşesine vurmayı tercih ederken, ben ise içime kapanmayı tercih etmiştim. O gülüyorsa gerisi önemli değildi. Küçük yaşta anne ve baba olmayı öğrenmiştim kardeş olmaktan önce.

Düşüncelerim aklımı kaplayınca kafamı yoldan çekip yan tarafa çevirdim ve oldukça heyecanlı duran Gül'e tebessüm ederek tekrar yola döndüm. Sessiz geçen yolculuğumuz, yıllanmış denecek kadar eski büyük binanın önünde sona erdi.

Ankara, bu sene fena halde yakıyordu içimizi. Öyle bir şehirdi ki, ayazı ayrı çekiliyordu yazı ayrı.

Arabadan indiğimizde ikimiz de önümüzdeki binaya bakıyorduk. Gül'ün bana elini uzatmasıyla avucunun içini öpüp bagajdan aldığımız oyuncak poşetlerini çıkarmaya başladım. Bugün nedense içimde değişik bir huzur vardı.

Gül önden ben arkadan ilerlemeye başladığımızda sakince kafamı kaldırıp boyası dökülmüş tahta kapının üstündeki tabelaya baktım.

"UMUT SOKAĞI YETİŞTİRME YURDU."

Bugün izin günümdü ve Gül ile yetiştirme yurdunu ziyaret etmek için minik bir plan yapmıştık. Fikir tamamen Gül'e aitti ve çocukları bu kadar sevmesi içimde tarifsiz bir hisse meydan okuyordu.

Görevlinin yönlendirmesi ile çocukların bulunduğu oyun alanına girdiğimizde 20-25 miniğin bize meraklı bakışları tebessüm etmemi sağladı.

"Çocuklar bu abi ve abla sizleri ziyarete gelmiş." Görevlinin söze girmesi ile tüm gözler ona döndü.

"Oyuncakta mı getirdiniz bize?" diye sordu minik bir oğlan çocuğu. Gül ellerimizdeki poşetlere meraklı bakan erkek çocuğuna kafa salladı ve gülümseyerek, "Evet, görmek ister misiniz? " diye sordu.

Hepsi birden kafa sallayınca tekrar gülümsedim. Çocuklar etrafımıza geçtiğinde poşetleri masaya boşaltıp dağıtmaya başladık.

"Ammar, iyi ki gelmişiz ne kadar sevindiler baksana şunlara."

Gül'ün mutluluk barındıran sesiyle çocuklara döndüm. Yüzlerindeki olumlu ifadeleri görünce,"Evet, hepsi mutlu ve oyuncaklarını sevmiş gözüküyor." dedim değişik bir hisle.