Amaya Series #1: His Sweet But Deadly Bodyguard

Prologue

Tatlong taon na ang nakalipas simula ng ako'y naging isa sa bodyguard at taga ligpit ng gustong ipapatay ni Don Alfred. At first she was afraid and conscience, she feel guilty everytime they begging to stop torturing them. That's her job anyway.

After years of doing that, she used to it. Paulit-ulit lamang puro dugo, mga patay na bangkay ang lagi nyang nakikita, she have no choice but to do it. It is her family's duty to protect the anderson family even if she risk her life.

She's about to start the engine of her ducati car when her phone ring. Ang Kuya Callen nya ang tumawag, ilang minuto muna nya itong tinitigan bago, sinagot ang tawag habang nag drive papuntang mansion.

"Hello, Kuya napatawag ka." kalmado nyang sagot, habang nakakunot noon kung bakit ito napatawag.

"Princess, are you going home today? Mom and dad are celebrating with our cousin," he said using a baritone tone.

"Yeah, pero pupunta ako ng mansion ngayon kuya, pinapatawag ako ni Don Alfred." she said while driving to Anderson's mansion. "Got to go kuya, bye." pinatay ko na ang tawag bago pa sya magsalita ng mga walang kakwenta kwentang bagay.

Nagtataka at nagiisip kung bakit ako pinatawag ng Don Alfred sa kanyang mansion siguro may ipapatay naman? well, ano pa bang bago dun? tuwing pinapatawag nya ko or hinahanap yun lagi ang mga pinapagawa nya.

Nakakapagod maging utusan yung para kang asong nasunod sa amo mo kahit alam mong delikado, susunod at susunod ka parin. Sabi nga nila mukhang anghel daw ako, mabait, maamo, at inosente pero lahat ng yun ay pawang kasinungaligan lamang. Ang hindi nila alam araw-araw akong nakakahawa ng baril at mga dugo ng iba't ibang tao ang nasa kamay ko.

Pagbaba ko ng sasakyan sinalubong ako ng mga tauhan ni Don Alfred sabay-sabay silang yumuko at pagbibigay bati. Mukhang may alam silang pupunta ako great as expected. Isa-isa ko silang tinignan. While she's hand played her favorite pocket knife.

"Nahanap niyo naba sya?." Tanong ko sa isang tauhan ni Don Alfred, habang pinaglalaruan parin ang aking pocket knife.

"Hindi naman sya makikita, Ma'am Caitríona." sagot naman nya, I laughed and pointed the tip of her pocket knife on his neck.

"Isang buwan na pero hindi parin niyo nahahanap!? Are you freaking kidding me!? Ang dami niyo tapos hindi parin niyo mahanap. I think youre all useless, should I kill all of you now." she shouted, gulat naman silang napatingin sakin, mga tanga isang tao lang hindi pa mahanap. Useless people. "Bigayan ko pa kayo ng isang buwan, pag hindi parin niyo nahanap. I will fucking cut your throat." she threatened, poor guy.

"Yes, ma'am." They all said, sisiguraduhin kong mamatay silang lahat pag hindi pa nila nahanap yun. Umalis na ako at naglakad papuntang sala ng maya-maya lang may umakbay sakanya, hindi nalang nya pinansin at hinayaan nalang nasanay naman na kasi sya. Araw araw pa naman nyang nakikita sa trabaho, minsan nakakasawa din pagmumukha ng pinsan nyang si Aiden.

"Kalma ka lang, my beautiful cousin," he said smirking. Here we go again, her cousin's annoying voice. Kainis, bakit ba andito sya? Akala ko ba Nasa bahay na sya kasama sila kuya.

"What are you doing here, Kuya Aiden? I thought you were at home with my brother's." nagtataka kong tanong. Ano bang aasahan ko sakanya lagi naman syang nasa paligid ng mansion.

"Callen called me earlier, sabi nya sabay na daw tayong pumunta dun. Alam mo naman si Callen masydong protective sayo. Youre our princess Caitríona, ikaw lang ang nagiisang babae sating magpipinsan." mahaba nyang sabi. Duh! hindi na ako bata! nakakapatay na nga ako.

"But, I'm not a child anymore, Kuya Aiden matanda nako kaya ko ng mag-isa," she said pout, looking at his handsome face.

"Still, you're our princess, so no more buts." she just rolled her eyes. Whatever makaalis na nga.