Amaya Series #1: His Sweet But Deadly Bodyguard

Chapter 39

Isang malaking mansion ang aking nakita, hindi katulad sa mansion ni Hendrix na sobrang laki na ang mansiong nasa harapa ko ngayon ay doubleng mas malaki sa mansion ni Hendrix. Nakakalula ang laki ito, na para bang isang daang libong taon na nakalipas simula ng maitayo ang mansion na ito.

Nakatitig lang ako sa malaking mansion ng mga Anderson, hindi ko maiwasang magtaka dahil parang familiar sakin ang lugar na ito. Hindi ko lang masabi kung kailan at kung saan ko nakita ang malaking mansion ng mga Anderson. Agad akong napatingin ay Hendrix ng bigla nyang hawakan ang aking braso.

"Let's go inside, baby." I heard his voice while he was holding my arm.

Ngumiti at tumango na lang ako sa kanyang at inilag ang aking uli para mawala sa aking isipan ang nga kung ano-anong bagay. Sabay at hawak kamay kaming naglakad papasok sa loob ng malaking mansion.

Kahit na kinakabahan ako ay mas pnilit ko na lang na ikalma ang aking sarili dahil wala akong akong magagawa kong aatras ako ngayon. At isa' pa nandito na ako ngayon kaya walang aatras. Mahigpit ang kapit ko sa kanyang isang kamay.

Hindi ko alam kung bakit ako humahawak sa kanya, dahil ba kinakabahan ako. Kasi nga namab ngayon ko lang makikita ang kanyang mga magulang. Sa tatlong taong paginging bodyguard ko sa kanyang lolo ay ngayong beses ko palang makikita ang kanyang mga magula kay siguro kinakabahan ako ngayon.

Mahigpit at para bang ayaw ko ng bitawan pa ang kanyang kamay dahil sa sobrang kaba ko. Malakas ang tibok ng aking puso at para bang gusto nitong kumawala da aking dibdib. Agad na amy sumalubong sa aaming mga kasambahay nila.

Mabilis nilang bunuksan ang malaking pintuan at agad na yumuko sa aming dalawa ni Hendrix na para bang, daan ang prinsesa at prinsipe sa kanilang harap at kailangan nilang iyuko ang kanilang mga ulo.

"Good evening, Sir. Hendrix and Ma'am Caitrìona.

Magalang at nakayuko pa rin nilang sabi sa aming dalawa ni Hendrix. Hindi ako nagbigay ng kahit anong ngiti sa kanilang lahat at nanatili akong seryoso habang magkahawak-kamay kaming naglalakad ni Hendrix papasok sa loob.

Nang tuluyan na kaming nakapasok sa loob ng malaking mansion ay mabilis kaming nasikaso ng mga kasambaha dito sa loob. Itinuro din nilang kung saan kaming pupuntang dalawa ni Hendrix. Naglakad kaming magkasama ni Hendrix. Wala akong ginagawa kundi ang pagmasdan at tignan ang kanilang malaking mansion.

Isang makalumang bahay ang desinyo ng loob na para bang matagal na itong nakatayo at ipinasa lang sa mga magulang ni Hendrix. Kumunot ang aking noo ng napasadahan ko ng tingin ang isang malaking picture na nakasabit sa kanilang grandstair case. Sa tingin ko ay isang family picture yun. Hindi ko na lang yun pinansin at ibinaling ang aking atensyon sa paglalakad. Mahahalata mo talagang matagal na ang bahay na ito, dahil sa mga lumang kagamitan na makikita mo.

Hindi nagtagal ang aming paglalakad naming dalawa ni Hendrix. Hanggang sa makarating kami sa malaking kusina. Pagkapasok pa lang naming dalawa ni Hendrix sa kusina ay mabilis kong naamoy ang napakabagong aroma.

Agad akong napatingin sa malaking lemasa kung saan may dalawang taong makatandaan ang nakaupo dun at para bang hinhintay nila kaming dalawa ni Hendrix. They stared at me for a moment and immediately smiled at me as if we hadn't seen each other for a long time.

Even though I was wondering, I just quickly ignored that thinking and smiled at them as well. Sabay silang tumayo sa kanilang pagkakaupo at mabilis kaming sinalubong na dalawa ni Hendrix. Hindi ko alam kung bakit ko nararamdaman na para bang kilalang-kila nila ako at para bang matagal kaming hindi nagkita.

Nakikita ko sa kanilang mga mata kung paano nilang ako titigan at kung paano sila ngumiti sakin. Kahit nagtataka ay mas pinilit ko pa ring mapanatili ang aking ngiti na para bang hindi ko na pansin ang kanilang masayang nga ngiti.