His Lost Queen [EDITING]

CHAPTER 9: Never

***********

CHANTAL's POV

***********

"Uhm, Brin, aalis ako saglit. Pupunta lang ako sa supermarket. Wala na kasi tayong stocks." Paalam ko sa asawa ko habang buhat buhat ko si Linden habang dumidede sa feeding bottle niya. Unti-unti na ring naiidlip ang anak ko dahil sa marang paghele na ginagawa ko. 

"Just go. The hell I care." He answered while rolling his eyes on me. Brin, kailan mo ba ako pahahalagahan?

"Ah.. Can you watch Linden while I am out" I hopefully asked him. Praying he would take care of our son ever for an hour or so but my hope and prayers came to nothing. 

"Fuck you. Do I look like a baby sitter to you?" I winced with what he said pero binaliwala ko na lang iyon. Kahit masakit at paulit ulit ang ginagawa niyang pagtanggi sa anak namin I am still hoping that one day he'll accept the fact that Linden is his. 

"Uh Uhm... No. but I was just hoping you would look after him and have some bonding time with him. Napapansin ko kasi na you never give him even a moment of your ti---"

"Cut the crap bitch. That fucking son of yours don't deserve any of my precious time. And why do I need to bond with him? His not even my son, for heaven's sake." napatalon ako dahil sa biglaang pagsigaw niya. Kahit si Linden na nakatulog na ay nagulat at nagising. Ngayon ay nagsisismula na itong umiyak.

"Please Brin. Wala kasi akong mapagiiwanan sa kanya ikaw lang." pagmamakaawa ko. Ayaw ko naman siyang isama sa supermarket kasi mahihirapan lang ako at baka mapagod din si Linden. Hindi naman siya iyakin or whatever pero syempre ayaw ko naman na pati yung anak ko eh mahirapan habang naggogrocery ako ng stocks namin.

"Anong paki ko. Mag-aanak-anak ka pero hindi mo naman pala kayang alagaan. Kung sana pinalaglag mo na lang yan noon eh di sana wala ka ng problema ngayon. Tapos pati ako dinadamay mo dyan. Ang tanga mo talaga ano?"

"Sorry'' yun na lang ang nasabi ko. Ang sakit kasing isipin na kayang kaya niyang sabihin ang mga salitang yun. Ipalaglag. Never as in never in my mind na naisip na ipaabort ang anak namin. Pero sa kanya ang dali-daling sabihin ng mga salitang yun. Hindi ba sya kinikilabutan sa mga sinasabi niya. 

"Hush baby. Wag ka na umiyak please"  kausap ko sa anak ko habang dahal dahan siyang isinasayaw upang tumigil na siya sa pag-iyak saka nagtungo sa kitchen.  

"Bitch. Nga pala. Wag mong kalimutang bumili ng alak at dalian mo rin ang pagogrocery. Darating mamaya ang nga barkada ko and I want you to cook for us. Naintindihan mo ba? patahimikin mo nga yan" sigaw ni Brin mula sa sala. Nandito kasi kami ni Linden sa kusina. Chinicheck ko kasi kung ano yung mga stocks na kailangan kong bilhin.

"Oo, sige" sabi ko na lang and at the same time bigla akong kinabahan. Ito kasi ang first time na pupunta ang barkada niya dito sa bahay at saka sila rin ang unang bisita namin. Imagine that we've been living here in this house for less more than a year pero ngayon lang magkakaroon ng bisita dito sa bahay. 

Well think of it. Diba nga ayaw ipaalam ni Brin na kasal na siya and to make it worse sa akin pa siya kinasal, so, what would you expect syempre walang nakakaalam nitong address na to kundi yung mga taong may alam lang na kasal na kami.

"Alis na kami" sabi ko. Kahit naman walang pakialam si Brin kailangan ko pa rin naming magpaalam no.

"Yeah. Whatever. Kahit din a kayo bumalik I'll be glad if that happen." lantaran niyang sabi. Hay parang di na ako nasanay.

Tuluyan na akong lumabas ng bahay karga syempre si Linden. Hindi ko naman siya pwedeng iwan kay Brin eh so no choice kaya sinama ko na lang siya. Nang masigurado kong secured na siyang nasaupo sa carseat niya sa backseat ng kotse ay sumakay na rin ako at nagdrive papuntang supermarket.