His Lost Queen [EDITING]

CHAPTER 18: Rude

  THIS PART AS WELL AS THE SUCCEEDING PARTS ARE NOT REVIEWED OR EDITED.  

*********

CHAPTER 18: Rude

***********

BRIN's POV

Nagising ako ng may marinig akong mga ingay. Sinubukan kong ibuka ang mga mata ko pero nasilaw lang ako sa liwanag at Malabo rin ang paningin ko kaya ipinikit ko na lang ulit.

"tss. Ang iinagy. Kitang natutulog ang tao eh" sabi ko dahil naririnig ko pa rin ang ingay na nililikha ng mga sigaw at tawa nila. Naiirita na kasi ako. Ang pinakaayaw ko pa naman ay ang nagigising ng may maingay sa paligid ko.

Unti unti kong ibinukas muli ang aking mga mata ng tumigil na ang mga nagiingay. Unti unti na ring bumabalik ang linaw ng paningin ko. Una kong nakita ang isang batang lalaki na kaagad na dinamba ako ng yakap.

"dad finally your awake." Sabi nito napahigpit ang yakap nito sa akin kaya naman napaaray ako sa sakit.

"aray, ano ba bitawan mo nga ako" "bwisit naman oh. Ang sakit na nga ng katawan ko, dadagdag pa." sigaw ko dun sa bata. "hoy Chantal ilayo mo nga sa akin tong anak mo?" siagaw ko rin kay Chantal.

"sorry dad, I-I was carried away" naiiyak sa saad niya. Tss. Dramatic.

"s-sorry brin hindi na mauulit" sabi naman ni Chantal habang inaakay yung anak niya para maupo sa sofa.

Umayos ako ng higa para makakuha ng bwelo para maupo. Agad naming napansin ni Chantal iyon kaya agad siyang lumapit sa akin para tuluyan akong makaupo pero may ibinulong muna siya sa bata na tumigil na sa pag-iyak.

"ayos ka na ba? Baka may gusto kang kainin o inumin o kaya may kailangan ka. Sabihin mo lang" ani Chantal tsaka siya may pinindot na buton sa may ulohan ng hospital bed.

Hospital bed? Ay oo nga pala nadisgracia ako ng pauwi na ako mula sa inuman naming nila Enzo at Silver.

"tubig"

"ha?" tanong ni Chantal. Tss tanga. "Kailangan ko ng tubig" ulit ko saka siya inirapan. Magtatanong tanong kung ano ang kailangan ko pero hindi naman pala nakakaintindi. Ang tanga lang.

Agad naman niyang iniabot sa akin ang isang bottled water. "ano pa--" hindi ko na siya pinatapos pa sa sasabihin sana niya. " wala na. dun ka na nga" iritang sambit ko sa kanya. "sige"

Ilang sandal pa ay may kumatok sa pinto at pinagbuksan iyon ni Chantal. Isang lalaking doctor at isang nurse ang pumasok.

"Good afternoon Mr. Henderson. By the way, I am Doc. Kyle Mendoza. And ako ang incharge sayo."

"good afternoon din doc. So ano po yun" tanong ko sa doctor ko.

"well Mr. Henderson, maayos naman na ang kalagayan mo. Well except sa fracture mo sa paa at ribs ay ayos na. mabilis rin ang paggaling ng mga wounds na natamo mo. Basta magpahinga ka lang ng mabuti and drink your med. Mga one week or two maybe maaari ka ng madischarge." Pagpapaliwanag niya sa kalagayan ko.

Tinanong niya rin ako ng series of question gaya ng kung may nararamdaman ba akong masakit and such. Ilang sandal lang ay nagpaalam na din siya.

**********

CHANTAL's POV

"baby do you want an apple?" tanong ko sa anak kong tahimik lang na nakaupo sa couch ng silid ni Brin ditto sa ospital. Malamang ay dinaramdam pa rin niya ang pagsigaw sa kanya kanina ang ama.

Mariin lamang siyang umiling. "baby look at me" nakatungo lang sila mula pa kanina at nilalaro ang mga daliri. "baby" saad ko ulit sa kanya at saka lamang siya tumingin sa akin.

Naroroon pa rin ang bakas ng kanyang pagiyak kanina ng dahil sa pagsigaw sa kanya ni brin. "please understand your dad. Alam mo naman na nagaksidente siya at kagigising niya lang diba?" tumango siya "yes mom".

"I know you're a bit frustrated by the way he treat you but that doesn't mean he does not love you okay" paliwanag ko sa kanya. Lagi namn niyang naiintindihan yun kaya laking pasasalamat ko sa kanya "yes mom sorry"

Pagkasabing pagkasabi niya ng sorry agad siyang napayakap sa akin. He sobbed under my embrace. Lagi siyang ganito. Everytime Brin shouts on him I keep on telling him something to make him feel better then he'll hug me and says he's sorry. He never fails to make me proud by just saying how sorry he is even if it's not his fault.

"shh. Baby don't cry. It's okay" after a few seconds he move away from me and wipe his tears. A smile is again plastered on that cute face of him. "don't forget dad loves you" bulong ko sa kanya.

Just like what the doctor said, Brin was discharge a week and a half after. Yung nga lang hindi siya makakilos ng maayos dahil nakacast pa rin ang left foot niya. Kailangan niyang gumamit ng saklay dahil ayaw naman niya ng wheel chair.

Nagpagalitan pa nga niya yung nurse noong sabihing gumamit na lang siya ng wheel chair.

"I'm not disabled you fool. I'm just injured. I don't fucking need that wheelchair. I can manage"

Naawa pa nga ako sa nurse noon. Akalain mo bang sigawan at murahin siya ni Brin. Well what do you expect, it was Brin anyway. The high and mighty Brin Claude Henderson, CEO ng HGC. He doesn't want to be pitied.

He'd rather choose to walk with his foot injured than be seen by someone else sitting on a wheelchair looking and feeling helpless. His damn pride is too high and he can't take his ego bruised by just an accident and injured foot.

It was almost lunch ng makarating kami sa bahay. "Brin do you want me to help you climb up the stairs so you could rest on our room."

"what do you think stupid. Do you think I can climb that goddamn stair by myself?" angin niya sa akin. Nagbaba na lang ako ng tingin. Oo nga naman Chantal, akala mo ba makakaakyat siya sa kwarto ninyo ng magisa given may saklay siya at injured pa. pangaral naman sa akin ng isang bahagi ng utak ko.

Lumapit na lang ako sa kanya saka siya inakay paakyat sa hagdan. "iaakyat ko na lang ditto ang pagkain mo para makainom ka na ng gamot bago ka magpahinga"

"yeah. You can go" pagdidismiss niya sa akin. Hoy lalaki hindi mo ako katulong. Nais ko sana yang sabihin sa kanya pero nagpasya na lang akong wag ng isatinig.

Lumabas na din ako ng silid na iyon pagkatapos kong magbihis. Pagbaba ko agad akong dumiretso sa kusina para ipaghanda ng makakain si Brin. Inihanda ko na rin ang pagkain naming magina bago ako pumanhik sa itaas para ibigay ang pagkain ni Brin.

Iniwan ko na lang doon ang pagkain at mga gamot niya babalikan ko na lang mamaya. Bago ako bumaba tinawag ko naman agad ang anak ko para sabihing kakain na kami na agad din tumalima sa sinabi ko.

**********

Please don't forget to:

VOTE COMMENT SHARE/RECOMMEND

Thank you for reading.

GRAZIE