CHAPTER 35: AMNESIA

34K 546 82
                                    

  THIS PART AS WELL AS THE SUCCEEDING PARTS ARE NOT REVIEWED OR EDITED.  

*********

CHAPTER 35: Amnesia

*********

BRIN's POV

"Papa... PAPA" sigaw ng anak ko. Sigaw ni Linden na tumatakbo patungo sa akin. ang galit na kanina ay nararamdaman ko ay napawi dahil sa ngiting ibinibigay niya sa akin.

 Dali dali akong tumayo at akmang yayakapin ang anak ko ng lampas an niya ako at yumakap sa lalaking ugat ng lahat ng galit ko. Hindi ko alam ang mararamdaman. Halo halo kasi ang emosyon ko ngayon. 

Oo, alam kong masakit ang makitang may kayakap at may humalik sa asawa mo sa mismong harapan mo. Pero may mas sasakit pa pala doon. Iyon ay ang makitang iba ang niyayakap at tinatawag na papa ang anak mo. 

Damn it. It hurts like shit. I've never felt this pain before. It's worse than anything else. Never in my life did I experience something as painful as this one. Maybe. Maybe this is my karma for everything horrible I did to them.

 I deserve this. But damn it, it really hurts. For the second time today, I stood rooted on the ground while watching how my son talk to this goddamned man I punch a while ago. 

"hey young man how are you?" rinig kong bati ng asungot sa anak ko. I should be the one asking him that. Not that asshole. "I'm fine papa. You, how are you?" masiglang sagot ng anak ko. "I'm fine, just a little busy." Natatawang sagot nito saka ginulo ang buhok ni Linden.

 "You know papa, Austria is so beautiful. I had so much fun roaming around. You should've come with us. I'm sure you'll have fun too." May pagmamalaking saad nito. 

"Next time young man, I'll be sure to come join you." Ani asungot. Pwe. Wala ng next time ugok. Kala mo naman papayag ako. "hey, you just went to Austria you've forgotten about your grand-pere? I'm sad my little man don't love me anymore" acting ng matanda na agad naman nilingon ng anak ko. 

Napahiwalay siya agad kay asungot at nanlalaking mata na tumakbo patungo sa lolo niya. "Lolo, oh how I missed you." Sabi nito sabay pinaghahalikan ito sa noo at mukha ng matanda. Natawa na lang ang matanda sa inasta nito.

 "yeah, you really seem to miss me" natatawa pa ring turan nito. "Oh. Yes, yes." Sagot naman ni Linden. "wait I have something for you" mukhang aalis ito upang kunin ang kung ano mang pasalubong sana nito sa kanyang lolo ng matigil ito sa paglalakad saka humarap sa akin. Ngumiti siya sa akin, kaya napangiti rin ako. 

Sa wakas napansin din ako ng anak ko. Akmang yayakapin ko siya ng maunahan niya ako. "who are you Monsieur?" tanong niya sa akin nakapagpatigil sa akin sa gagawin kong pagyakap sa kanya. 

Hindi ako nakasagot. Nabigla ako sa sinabi niya. I can't believe this. My son doesn't know me. Hindi niya ako kilala. Para akong ginulungan ng isang dosenang sixteen wheeler truck dahil sa sakit na naidulot ng tanong niya sa akin.

 I was so excited to see, hug and kiss him. gusto kong bumawi sa anak ko. I want to be a father to him. Gusting gusto ko punan ang lahat ng oras na nasayang sa aming dalawa. But his question is the most painful question I have ever heard.

 You being asked by your own son the question 'who are you?' is so hard to answer. I can even feel my breathe becoming rag. I can't breathe normally. Parang kakapusin ako ng hininga. Hindi ako makapagsalita. Wala akong mabuong pangungusap ang utak ko.

 Para akong nabobo at natanga sa tanong niya. "Mom, do you know him?" tanong nito kay Chantal ng hindi ako sumagot. Tinignan ko si Chantal and the look of her face is priceless.

 Kung wala lang ako sa ganitong sitwasyon ay baka natawa na ako. Pero hindi.She seemed shock. Shocked as I am. Bumukas ang labi niya pero walang lumabas na salita mula roon kaya itinikom rin niya ulit. "Papa" baling naman ni Linden kay asungot ng hindi rin sumagot si Chantal. "Po you know him?" sabay turo sa akin. 

"Ah... he's... he's a... he's an acquaintance young man. He's my friend and your mom's too." Hindi siguradong sagot niya. Tang8na. I am his father and Chantal is my wife. Gusto ko iyong isigaw sa pagmumukha niya pero kinastigo ko ang sarili ko. 

I don't want to be a barbaric in the eyes of my son. I want make it up to him and me being in a fight in front of him after we did not see each other for god knows how long will not help. "so he is?" tanong nit okay asungot.

 "I'm Brin. Brin Claude Henderson." Your father. Gusto ko sanang idagdag pero hindi ko ginawa. "oh. Mr. Brin, I'm glad to meet you. Can I call you tito Brin instead?" no I want you to call me daddy like you used to. I wanted to add. But I restrained myself again. 

"ye-yes." Sagot ko. Nginitian na naman niya ako. I'm being too emotional I know pero hindi ko talaga mapigilang mapaiyak.

 "can I hug you?" Lumapit siya sa akin saka ako yinakap. I hugged him too. I really missed him. I never experience being hugged by him before because I am an asshole that I keep I keep on pushing him away. But now. I don't know. I feel overwhelmed.

 Ang saya saya ko. For the first time. I got to hug my son ang it feels so damn right. So damn overwhelming. "uhm.. tito... I can't breathe." Rinig kong sabi niya. Agad ko naman siyang binitawan.

 I got carried away. Hindi ko namalayang napahigpit na pala ang yakap ko sa kanya. "oh sorry, are you alright? Did I hurt you?" kinakabahang tanong ko sa kanya habang iniinspeksyon ko kung nasaktan ko ba siya.

Tumawa naman siya na ikinatigil ko. Napatingin ako sa maaliwalas niyang mukha. He's so adorable. A such a great fool not to see this before. "You're funny tito. But I'm okay. Nothing to worry about." He assured me. Napabuntong hininga naman ako. Akala ko nasaktan ko na naman siya.

 "If you'll excuse me. I need to get something." He said. Hindi ko man gusting malayo siya sa akin I let him go. Ngumiti ulit siya sa akin bago humarap sa kanyang mommy. 

"Mom, where are my things?" tanong niya. "It's already upstairs. Why?" "I just have to get my gift to papa and lolo." He said smilingly. 

"okay, just go and get it. but be careful okay?" Chantal said. "Yes mom, I will." He replied. "I'll go with him" rinig ko naman singit ni asungot.Tinanguan lang siya ni Chantal. "Chantal." I said almost a whisper. 

"Brin. What are you doing here?" malamig niyang tanong. Sa lamig nito it can almost freeze the entire pacific ocean. 

"Please Chantal let's talk. Please. I know we can work this out. Please baby. Please give me another chance." 

********

VOTE COMMENT SHARE/RECOMMEND

And FOLLOW


{


His Lost Queen [EDITING]Where stories live. Discover now