His Lost Queen [EDITING]

CHAPTER 27: Memories

  THIS PART AS WELL AS THE SUCCEEDING PARTS ARE NOT REVIEWED OR EDITED.  

**********

CHAPTER 27: Memories

**********

BRIN's POV

"Have you found any information about my wife and son's where abouts?" I asked calvin on the phone. Hindi na ako makapaghintay. Ang tagal tagal ko ng hinitintay na makakuha ng information about Chantal pero hanggang ngayon wala pa rin. Damn it. masisiraan na ako ng bait.

"Sorry bro. pero wala pa eh. Ang hirap kumuha ng impormasyon tungkol sa asawa at anak mo." Gusto ko siyang sigawan dahil hanggang ngayon yun at yun pa rin ang binabalita niya sa akin. Pero wala akong magawa.

"shit" I muttered under my breath. "sorry bro. pero don't worry. Hindi ako titigil hanggang sa mahanap ko ang magina mo." I sighed "thanks bro." "no prob. Sige may gagawin pa kasi ako."

I brushed my hands on my hair. Chantal, nasaan ka na ba. Nasan na ba kayo.

Maaga akong umuwi ng bahay ng hapong iyon. I can't stand the four corners of my office. It's suffocating me. Hindi rin ako makapagconcentrate sa mga ginagawa ko. Ang tumatakbo lang sa isip ko ay ang mukha ng asawa at anak ko.

Hindi ako makapag-isip ng maayos. Lagging sumasagi sa isipan ko kung okay lang ba sila. Ano na kayang nangyari sa kanila. Ligtas ba sila. Nasan na kaya sila. Nagising na kaya ang anak ko sa pagkakacoma niya. Nahihirapan ba sila o kung masaya na ba sila.

Fuck. Ang daming naglalalo sa isipan ko. Natatakot din ako. Pano kung hindi na sila bumalik sa akin. Pano kung hindi ko na sila mahanap at pano kung may nangyari ng masama sa anak ko. Shit. Hindi ko mapapatwad ang sarili ko kung mangyari man ang isa sa mga bagay na iyon.

Dumiretso ako sa kusina to grab a can of beer. Well yun lang naman ang karga ng ref ko ngayon. Bottles and cans of beers and hard drinks.

They are my companions. Actually, nagging routine ko na nga ang paginom ng alak tuwing gabi. Wala naman kasi akong magawa. Kung hindi ako magpapakalasing maaalala ko lang na iniwan na ako ng magina ko.

I'm tired of crying all night. Everytime na nandito kasi ako sa bahay all I see is their faces. Their memories. Gaya na lang ngayon.

As I drink my beer I can see Chantal cooking. Kahit yata saang ko ibaling ang paningin ko nakikita ko siya. Nakikita ko sila.

Nakikita ko ang masasayang mga alalala nila.

I can see my wife chasing my son. I can hear their laughter. I can hear how my son pleads to his mom as she tickles him.

I can see them happy watching anime's. Doing pillow fights. Laughing at shallow things.

I can see them happily cooking. Sharing stories to one another. Laughing like there is no tomorrow.